woensdag 24 september 2014

Steunbeun.

Pappa zijn fiets is gestolen. Al een paar jaar geleden, maar we hebben geen geld voor een nieuwe fiets. Gelukkig heeft mamma een hele oude fiets geërfd van haar hele oude oma. Haar hele oude dode oma. Oma is dood en de fiets paste niet in de kist. Dus werd oma zonder fiets begraven. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Maar die fiets was dus over en mamma dacht opeens aan pappa. Doet ze anders nooit hoor. Maar nu dus wel. Kon hij ook weer meedoen. Best zielig was het. Gingen we allemaal naar het tuincentrum om koffie te drinken, op de fiets. Behalve pappa. Die bleef dan thuis. 

Maar goed, die fiets dus. Oma had een lage opstap, want anders kwam ze met haar jurk in de knoop en lag ze languit op de stoep. Dat hoort niet bij oude oma’s, dus had de fiets een lage instap. Oma kon dan met rok en onderrok gracieus opstappen als ze bij de slager was geweest. Of bij de bakker, maar het gaat om het beeld. Oma had hele mooie jasbeschermers. Zodat ze ook met haar zondagse lange jas op de fiets kon stappen, zonder dat ze wederom languit ging door een jasslip die gegrepen werd door de spaken. Je moest aan heel wat dingen denken voor je op pad kon om bij de plattelandsvrouwen op de koffie te gaan.

De jasbeschermer is in de afgelopen jaren langzaam afgebrokkeld en dat vond pappa niet erg. Dat scheelde weer gewicht, maar de laatste tijd heeft hij ook wel eens kinderen achterop zijn fiets. Met bungelende beentjes en bungelende voetjes. En mamma vond dat vreselijk eng. Zag die spaken rakelings langs voetjes gaan. Reed dus altijd achter pappa met een EHBO koffertje in haar fietstas. Dat ze dan eigenlijk net zo goed dat kind met die bungelende beentjes achterop haar fiets mee had kunnen nemen, daar dacht ze dan weer niet aan. Ouders zijn soms echt zoooooooo dom! Denken niet altijd even goed na. Maar nu hadden ze wel goed nagedacht en waren er steuntjes gekocht. Steuntjes tegen bungelende beentjes.

De bedoeling is nu dat als er een kindje achterop de fiets zit, hij of zij de voeten op die steuntjes zet. En ze daar dan ook vooral op laat staan tot we thuis zijn. Maar pappa is in zijn tweede of derde jeugd en had het niet helemaal begrepen. Zo kon het gebeuren dat we maandag naar school fietsten en pappa met beide benen op die beuntjes stond. Balancerend met zijn handen aan het stuur en zelfs met 1 hand los. Zag er niet uit! Gelooft u dat maar. En het werd nog erger! Overmoedig door zijn eigen succes, zwaaide hij op een zeker punt, we waren de straat net uit, 1 been naar achter. Ik schets het beeld: pappa. 54 jaar. Op een oma fiets. 1 been op een steuntje bij  het achterwiel, het andere been naar achter zwiepend in de lucht. 1 hand aan het stuur en 1 hand los. Waarmee hij ook nog eens ging zwaaien naar de buurvrouw van om de hoek die in haar duster voor het keukenraam stond om haar eigen kinderen na te kijken.


En dan vinden ze het gek dat wij ons soms te pletter schamen.  Maar creatief als wij zijn, gaan wij ze van de week filmen, en dan plaatsen we het viraal op Youtube! Worden we schathemeltje rijk met die malle fratsen van onze ouders. Kunnen we direct een nieuwe fiets voor pappa kopen. 1 met een zijwieltjes en vooral zonder steunbeuntjes!
Zucht. En het kan dus echt NOG erger!

4 opmerkingen:

  1. Mocht het filmpje online gaan, geef dan even een seintje want dat wil ik wel eens zien. Maar ook zonder filmpje geloof ik meteen dat het genant is dat je vader denkt dat hij de leeftijd nog heeft voor zulke acrobatische fratsen ;-).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hahahaha! Wat een heerlijk verhaal! Ik zie het al voor me!
    Toch een hele kunst om dan op je 54e niet te vallen....stoere vader hebben jullie hoor! Tis toch leuk om zo'n vader te hebben?
    Zie het filmpje met vreugde tegemoet!

    groet Trijnie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind het wel grappig maar als kind is dat natuurlijk erg stom, Je vader wiebelend op zo'n omafiets....

    BeantwoordenVerwijderen