Hilde van Castricum.

Wie was je? Meisje Hilde? Nu sta je in het middelpunt van de belangstelling, maar kunnen je ranke schouders dat gewicht wel dragen? Word je niet een heel klein beetje nerveus van al die aandacht rond je persoon? Wie was je, jij met die doordringende ogen, die sproetige huid en rode haren? Een import bruid staat er op het bordje, of een slavin. Huishoudster of iets in die orde dus. Oorspronkelijk waarschijnlijk afkomstig uit het oosten van Duitsland. Hoe kwam jij terecht in een ondiepte in Castricum, een stukje apart van de andere graven, en ver verwijderd van je naaste dierbaren?

Was je een slavin? Werd je gebruikt voor het schoonhouden van het huis, voor het opvoeden en verzorgen van de kinderen, voor het voeren van de dieren en waren het lange, zware dagen? Je had een slecht genezen arm breuk. Was je geslagen, of was je gevallen? Vast staat dat je armbreuk niet voldoende rust heeft gehad om goed te helen. Het zal de rest van je leven een obstakel geweest zijn.

Was je een import bruid? Binnen het dorp gebracht om nakomelingen te baren voor de belangrijkste man in de gemeenschap? Uit DNA onderzoek is vast komen te staan dat je geen verwantschap vertoont met de andere mensen die tegelijkertijd met jou in de grond van Castricum zijn gevonden. Misschien had je nog geen kinderen, of misschien zijn die na jouw dood verder getrokken. Er zijn geen sporen van geweld aangetroffen op je lichaam. Was je ziek? Heerste er een ziekte binnen het dorp en zijn jullie daaraan gestorven? Bij mij blijft het knagen, waarom lag je toch apart? Bleef je zelfs na je dood een buitenstaander? Zijn je kinderen misschien gespaard gebleven en zijn ze verder getrokken met hun vader, met hun oom, met de overlevenden uit het dorp? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Was je hier om je man bij te staan? Bij je lichaam zijn de restanten van een prachtige ketting gevonden. Je was dus niet helemaal berooid. Diende je echtgenoot een  veldheer en trok je met hem mee? Is je arm gebroken tijdens de barre tochten door het Noorden van Nederland? Sneuvelde je man in een veldslag of tijdens een tocht door het veen of was jij aan het einde van je leven te verzwakt om verder mee te reizen? Moesten jullie afscheid nemen ver van huis en haard? Stierf je eenzaam of in de warme armen van je man?

We weten het allemaal niet. Nog niet, want het mooie aan geschiedenis is dat de geschiedenis nooit helemaal vast staat. De geschiedenis is springlevend zolang we willen investeren in ons verleden. Door nieuwe technieken en nieuwe bodemvondsten, kunnen we stapje voor stapje de donkere plekken op de kaart invullen. Komen we ooit misschien nog iets meer te weten over de invulling van je leven. Waar je hebt gewoond, hoe je hebt gereisd en uiteindelijk hoe je toch terecht bent gekomen in de grond van een dorpje in Noord-Holland. Vast staat wel dat nu eeuwen na je dood duizenden mensen kennis met je maken. En iedereen die zich de tijd gunt om even in je ogen te kijken, ziet daarin de twinkeling, ziet daarin het verhaal van je leven. We moeten het alleen nog leren lezen.