vrijdag 13 januari 2017

Prikkels.

Op een ochtend word je wakker en lijkt je huis wel een zaal bij de fysiotherapeut. Er liggen twee grote oefenballen, waar dochter daadwerkelijk op traint en zoon hem nodig heeft om te stuiteren, al dan niet met hem er op, om mee te rollen, om mee te kegelen. Er ligt een pindabal. Geen grap, die dingen heten echt zo. Wat de functie van de pindabal is, ik heb werkelijk geen idee, maar zoon gebruikt hem als vervoermiddel. Zittend op de pinda, hopt hij door het huis. Zoon vond het een topidee om de pinda ook in te zetten om sneller van de trap af te komen. Deze moeder vond dat niet.

We hebben een zitkussen, een ergonomisch zitkussen. Kan zoon zijn rust vinden als hij op een stoel zit. Hoe? Geen idee! Hij zit in plaats van op een koude harde stoel op een gifgroene ronde rubberen schijf. Gifgroen dus. En het is de bedoeling dat hij door dat kussen minder wiebelt. Ik heb het even geprobeerd, even maar. Ik had het idee dat ik in een restaurant precies op die ene stoel ging zitten waar de ober net een warme pizza op had laten vallen.

Er is een koptelefoon gekomen. En dat is werkelijk het beste idee van de dag geweest. Zoon zet hem op zijn hoofd en kan uren heerlijk rustig liggen lezen, met de lego zitten te spelen en hij kijkt zelfs naar de televisie met koptelefoon. Af en toe plugt hij zijn koptelefoon in een draagbare computer en dan is hij daadwerkelijk van de bewoonde wereld af. Dan kan ik roepen, schreeuwen en dansend voor hem gaan staan, hij ziet en hoort niets en niemand meer.

Ook hebben we opeens meerdere planborden in huis. Na altijd geweigerd te hebben om met pictogrammen te gaan werken bij oudste zoon, want hoe vaak komt u in de supermarkt pictogrammen tegen? Of in de kleedkamer van de sportvereniging? In het bushokje? In de paskamer van de kledingwinkel? Hoe vaak wordt u buitenshuis geconfronteerd met tekeningen waarop een school staat, een tekening van hoe u uw handen dient te wassen? Nooit! Echt werkelijk nooit! Niemand die u in de kleedkamer wijs maakt dat u eerst uw sokken aantrekt en daarna pas uw schoenen. Niemand die u erop wijst dat u eerst uw trui moet aantrekken en daarna pas uw jas. Maar ik ben om. We hebben planborden. Meervoud inderdaad, want dochter vond het direct geweldig. Zo zaten we opeens op onze vrije woensdagmiddag stickers op kaartjes te plakken en ze te lamineren. Hele series vol. Eten we volgens schema fruit en gaan we naar school, omdat dat moet.

Schermtijd. Had ik altijd de grootste moeite om de kinderen ervan te overtuigen dat een uur per dag met een beeldscherm op schoot echt genoeg was, nu hebben we een afspraak: twee keer een half uur. Hoe en wanneer ze die tijd benutten, mogen ze helemaal zelf uitzoeken. Probleem was nog hoe ik die tijd ging klokken. Hadden de kinderen zelf een oplossing voor. Opeens blijkt er een stopwatch op die ipads te zitten. Waarschijnlijk standaard meegeleverd vanuit de fabriek, maar wijs als ze zijn, nooit aan mamma uitgelegd.


Heeft het effect? Ik denk het wel. Voor het eerst in tijden is zoon de hele week naar school gegaan, een paar moeilijke momenten hebben we gehad, maar op het moment dat hij buiten stond, gaf hij de strijd op en fietste naar school. Door regen, wind en hagel. Op zijn nieuwe mountainbike. Nu is het vrijdagavond en is hij moe, maar nog steeds aanspreekbaar. Wil hij naar het winkelcentrum om eindelijk, eindelijk nieuwe broeken te kopen en misschien zelfs wel een paar T-shirts.  En ja, ik draag geen roze bril, dus besef heel goed dat hij net twee weken vakantie heeft gehad en zijn accu heeft geladen, deze week geeft geen garantie voor de toekomst, maar was er in ieder geval 1!


1 opmerking:

  1. Fijn Anna Marie om wat handvatten te gebruiken om het voor je jongste zoon wat makkelijker te maken.

    BeantwoordenVerwijderen