Acceptatie?

Voor je het weet ben je een jaar verder. Een jaar geleden meldde ik me monter in het ziekenhuis, ik werd geopereerd aan mijn schouder en ik zou ’s avonds pijnvrij het ziekenhuis uitlopen. Mag ik van u in de categorie jong en naïef:….. Ik liep ’s avonds het ziekenhuis niet uit, kreeg een ademstilstand tijdens de operatie. Ook werd ik maar niet wakker. Kwam niet volledig bij. Bleef in mijn eigen droomwereld zweven. Letterlijk en figuurlijk zweven, want ik dacht een ballon te zijn. Zo’n mooie aan een touwtje. Echtgenoot heeft een filmpje van me gemaakt, die heb ik nog nooit terug durven zien. Pas de volgende dag toen ik na een nieuwe dosis morfine weer volledig wegzakte in een eigen stille wereld, of eigenlijk wegzweefde boven de hoofden van de toegesnelde artsen, kwam het besef: allergisch voor morfine. Sindsdien draag ik zo’n prachtige armband. SOS. Mijn portemonnee wordt nooit gerold. Een felgele sticker met: SOS talisman schrikt iedere slimme zakkenroller af. Hij is internationaal, dus ook in het buitenland ben ik veilig.

Niet dat ik nog in het buitenland kom, want ik kan niet meer autorijden. Uiteraard kan ik gerust naar Alkmaar of over de snelweg naar Amsterdam, mits ik daar dan rust kan houden en niet direct terug hoef. Rijden met een verkrampte en daardoor totaal nutteloze arm is ernstig gevaarlijk. Rotondes vervloek ik. De draaien aan het stuur maak ik met het zweet op mijn voorhoofd. Vroeger, reed ik iedere vakantie op en neer naar ons huis in Zweden. 1400 km heen en 1400 km terug. Fluitend. Verleden tijd.

Geeft niets. Ik kan nog veel meer niet meer. Ernstiger zaken. Mezelf uitkleden bij de huisarts voor een controle aan mijn schouder. Mijn winterjas aantrekken, een T-shirt aan? Vergeet het maar. Een blouse lukt wel. Eerst mijn linkerarm volledig in een mouw schuiven en dan mijn rechterarm, op zo’n manier dat mijn linkerarm niet te ver van mijn lichaam af beweegt. Anders krijg  ik gruwelijke pijnscheuten. Kan ik opnieuw uitkleden en onder de douche. Die puinscheuten zijn namelijk zo ontzettend heftig dat mijn lichaam drijfnat zweet uitstoot. Een soort stress reactie. Ik ruik soms alsof u in een uienveredelingsbedrijf staat. Daar bent u niet, u heeft de pech dat u naast mij bent gaan staan. Sorry daarvoor. Als ik thuis ben, ga ik weer douchen.

Verder kan ik heel veel wel. Ik kan met mijn linkerarm mijn haar shampooën. Ik kan mijn schoenen aandoen zonder schoenlepel. En ik geniet. Of althans, dat probeer ik. Want als je zelf de heg gaat snoeien, omdat je dat nu eenmaal altijd zelf hebt gedaan, dan kom je na 1 knip met de snoeischaar huilend van de ladder af. Je arm staat in de fik en die brand blijft de komende 24 uur in je schouder zitten. Dat weet je op het moment dat de schaar knip zei. Meestal heb ik slechts 20 uur per dag pijn. Valt mee toch? En ik klaag niet. U hoort mij niet klagen. Ga namelijk niet dood. Heb niet de verschrikkelijke K. ziekte, of althans dat hoop ik maar, het blijft wel de verschrikkelijke K. ziekte. Die kan zomaar sluimerend door je lichaam kruipen.

Maar goed, ik probeer dus te genieten. Ik schreef het volgende aan mijn fysiotherapeut vlak voor we 2 maanden therapiepauze namen: Ik ben bij mijn break even point aangekomen. Het is genoeg geweest. Na  anderhalf jaar kan ik zeggen dat mijn lichaam ernstig is veranderd. En het is goed. Ik heb tegenwoordig tijd voor een kop koffie met vrienden, voor een biertje op het terras, tijd om naar een concert te gaan en lekker uit eten. Tijd om door de duinen te dwalen en tijd om boeken te lezen. Tijd om van en met mijn kinderen te genieten en tijd om niets te doen. Soms moet je omarmen wat je hebt. ( Ik schreef nog meer, maar dat is privé)

Dat schreef ik dus en dat meen ik nog steeds, maar tegelijkertijd ben ik zo klaar met de pijn dat ik mijn arm het liefste onder de cirkelzaag leg. Ik heb een linkerarm met ernstige beperkingen en 20 van de 24 uur pijn. Ik heb naast al het bovenstaande vooral tijd om in te zien in wat voor gemaakte en gejaagde wereld we leven. Dat we niet meer naar het verre buitenland hoeven, maar dat zitten in eigen tuin met eigen wifi ook best luxe is. (Hoe vertel ik dit aan mijn kinderen die ernstig graag naar Italië willen?)

Het afgelopen jaar was heftig. Omgaan met je beperkingen, hoop houdend dat er verbetering zal optreden en de enorme mentale dreun toen mijn orthopedisch chirurg ons meedeelde dat ik uitbehandeld was. Uitbehandeld. Niets meer aan te doen. Uitbehandeld. Niet genezen. Leest u even mee, verzekering van de tegenpartij? Uitbehandeld. Met een arm waar de spieren langzaam verdwijnen omdat ze niet gebruikt worden of niet aangestuurd door mijn hersenen. Dat weet ik eigenlijk niet precies. Ik heb staan huilen in de gang van het ziekenhuis tot mijn jongste me terecht wees. Iedereen kon me gewoon zien huilen en dat was ernstig raar.

Laat mij dus maar genieten in mijn tuin en stralend door het leven stappen. Huil ik ’s avonds in mijn bed en overdag onder de douche. Omdat ik weliswaar inderdaad nog lang niet dood ga, maar eigenlijk toch echt 2 armen nodig hebt om het leven te omarmen.