Revalidatie

Laatste strohalm. Augustus 2017 zou mijn leven veranderen. Drastisch. Gelukkig wist ik het op dat moment nog niet. Bedrijfsongeval tijdens mijn werk op de werkvloer. De schade bleek fors te zijn, maar ik had er het volste vertrouwen in dat alles weer goed zou komen. Ging vol aan de slag met herstellen, met gerichte oefeningen; iedere week fysiotherapie. Niets hielp. Uiteindelijk werd ik toch geopereerd. Eindelijk werd ik geopereerd. De arts ging me open snijden en hij zou herstellen wat hij kon herstellen. Wanneer de operatie voor mij geslaagd zou zijn? Ik hoor me mijn antwoord nog geven: als ik geen pijn meer heb. Op dat moment, 9 maanden na het ongeluk, had ik de hoop op herstel van de functies in mijn arm schijnbaar en onbewust al opgegeven. Ik wilde nog maar 1 ding. GEEN PIJN meer.

Dat mislukte. Ik zou morgen zo weer door dezelfde arts geopereerd willen worden als ik op de tafel moet plaatsnemen. Top arts! Maar MIJN doel, mislukte. Ik heb tot op de dag van vandaag pijn. 24 uur per dag. Complex Regionaal Pijnsyndroom (CRPS) ook wel Posttraumatische dystrofie (PD) Het sloopt je.

Wat me de afgelopen 2.5 jaar ook heeft gesloopt is de houding van mijn werkgever. Tot op de dag van vandaag werken ze me tegen. Ga ik geen woorden verder aan vuil maken. We hebben een advocaat in de arm moeten nemen. Weet u voldoende.

Ik zit thuis. Blijvend invalide aan mijn arm. Zonder inkomen. Volgens het UWV namelijk kan ik best printplaatmonteur worden of telefoon reparateur.  Bij deze een oproep: welke werkgever neemt mij aan? Ik heb een niet functionerende linkerarm, heb 24 uur per dag pijn en ben daardoor moe en chagrijnig. Ik heb een aantal angsten ontwikkeld de afgelopen 3 jaar: ik durf geen telefoongesprekken te voeren, word knettergek in een drukke omgeving en raak in paniek als onbekende mensen op me af stappen. Ik kan met moeite kleine stukken autorijden en heb weliswaar een elektrische fiets, maar ben daarmee gevaarlijk. Ik kan namelijk niet aangeven dat ik naar links ga en eigenlijk ook niet dat ik naar rechts wil. (Dan moet mijn niet functionerende linkerarm mijn fiets namelijk in balans houden)

Ik zit thuis en mijn leven is een hel. Een ware hel! Als er morgen eindelijk een arts opstaat die dapper genoeg is om mijn arm te amputeren, lig ik binnen een uur op de tafel. Mijn vrijheid is volledig beperkt. Ik heb mijn echtgenoot nodig om boodschappen te halen, om de boontjes af te gieten, om met de kinderen naar de tandarts te gaan, om wasmanden te tillen etc etc. Ik die nooit van iemand hulp accepteerde, heb nu bij alles hulp nodig.

En ja! Ik sta af en toe in mijn tuin. Want als ik een goede dag heb wil ik naar buiten en zelf iets doen. Na een uur moet ik stoppen en heb ik de dagen er na een hogere dosering medicijnen nodig. Maar ik ben even lekker buiten geweest. En ja, ik fiets af en toe. Totaal onverantwoord en gevaarlijk, maar ik ben wel even buiten. En ja. Ik ga soms, heel-heel soms bij mensen langs. Moet ik me op voorbereiden en daarna lig ik een dag op de bank met oxazepam en diclofenac. Overbelast zenuwstelsel.

Revalidatie. Wat verwacht ik van de revalidatie? Ik wil mijn leven terug. Ik moet accepteren dat mijn arm alleen maar slechter zal worden, ik moet accepteren dat de pijn de rest van mijn leven mijn buddy is en ik moet en zal van de extreme woede afkomen die ik jegens mijn arm heb. Ik kijk niet naar mijn arm, ik wil mijn arm niet zien en ik ben continue manieren aan het zoeken om mijn arm er af te krijgen. Ik moet vooral gaan beseffen dat de pijn niet weg is als mijn arm ergens bij het organisch afval ligt.

Het zal een knetterharde noot worden die gekraakt zal gaan worden. Dat ik win staat buiten kijf. Ik zal NOOIT opgeven.

Goed, ik accepteer beetje bij beetje dat ik heel veel dingen niet meer kan. Dat ik hulpmiddelen nodig heb. Gister kreeg ik van mijn echtgenoot een tas die over mijn gezonde schouder hangt en waar ik vervolgens met mijn goede hand makkelijk bij kan. Speciaal gemaakt voor mensen zoals mij. Zo zijn er ook speciale borden, speciaal bestek en sinds gisteren weet ik dat er ook een speciale fiets bestaat. Een driewieler (heel hip) waarin mijn linkerarm ondersteund kan worden en de bediening aan de rechterzijde van de fiets zit. (Rem, versnellingen, motor en richtingaanwijzer) Een fiets waarbij ik makkelijk balans kan houden en waarmee ik mijn vrijheid terug kan krijgen. Emotioneel moment. In gedachte zag ik me al fietsen. Hoe gaaf als ik toch zo’n fiets kan aanschaffen. Ruggespraak houden met de verzekering en met de gemeente. De fiets kost een dikke 5000 euro. En zonder inkomen, maar met torenhoge medische kosten heb ik niet even 5000 euro liggen om een stuk vrijheid terug te krijgen. Ook hierbij heb ik dus hulp nodig.

Revalidatie. Wordt vervolgd.