Het werken in
de schooltuintjes is weer van start gegaan. Om alle kleuterkinderen deze week
aan de beurt te laten komen, hebben we meteen maar extra werkzaamheden op het
programma gezet. Alle tuintjes mest geven en dan doorharken. Prachtig vinden ze
dat. Bakjes koeienmest over de tuinen strooien en dan mooie patronen in de
grond harken. Tuintjes waar ze normaal niet mogen komen, omdat ze van andere
klassen zijn. Bij dat harken van 1 van de tuintjes vonden de kinderen een
verroest stuk ijzer. Een plaatje met een schroef erin. “Een schat!” Brulden 6
kinderen. Een slot besloot ik. En toeval of niet, 1 van de meisjes was vorig
ook al betrokken bij het vinden van een oude roestige sleutel in een ander
tuintje. “Wow!”Deed klein meisje. “Wow! Weet jij nog dat we vorige keer een
sleutel vonden mamma van Finn?” Ja, dat wist ik nog. “Misschien past die
sleutel wel bij dit slot. Denk jij dat meester de directeur die sleutel nog
heeft?” “Ik weet het niet meisje, misschien wel, maar misschien heeft iemand
hem wel per ongeluk weggegooid.” (Denk aan roestig stuk ijzer in nette
directeurskamer) Hmmmm, doen kinderen. “Dat is dan niet echt handig hé? Want de
volgende keer vinden wij de echte piratenschat en hoe moeten wij dan die kist
open krijgen?” Ik kijk naar roestig ijzer in handjes van klein meisje. Slot zonder kist.
Kinderen zien geen roestig ijzer, kinderen zien een schat. Een piratenschat. Een
echte piratenschat in de zware polderklei. Het kan verkeren.
En ook het piratenschip is inmiddels aangemeerd. |
“Kun jij
misschien even met jouw schep graven? Met die grote, waar wij niet mee mogen
scheppen?” “Ja! Want dan kunnen we dieper graven. Naar China! Vinden we die
schat onderweg gewoon.” “Nee, naar Azië scheppen we dan. Want in Azië is het
mooi weer.” Jongens kijken elkaar aan. “Oké dan. Hebben ze piraten in Azië?” “Nee,
natuurlijk niet” zeggen kleine meisjes tegen stoere jongens. “Er bestaan
helemaal geen piraten meer. Wel prinsessen.” “Maar die piratenschat dan? Wanneer vinden we
die dan? Begin jij al met scheppen?” Vragen ze aan mij terwijl ik sta te
genieten van conversatie tussen kleine kinderen met waanzinnige fantasieën. “Laten
we nu eerst de konijnen gaan voeren, gaan we de komende maanden op zoek naar de
schat” Jongens zijn lichtelijk teleurgesteld over zoveel tegenwerking van mijn zijde. “We kunnen ook nog helemaal geen schat vinden, want we hebben de
schatkaart toch nog niet gevonden!?” Gezichten van alle kinderen klaren op.
Niet aan gedacht. Eerst moet de kaart nog worden gevonden.
De sleutel
hebben we?????, het slot, nog geen piratenkist en ook nog geen schatkaart. Maar
dat hindert helemaal niets. We hebben wel konijnen. Die zijn ook leuk en daar
hoeft geen schatkaart aan te pas te komen. Maar u zult allemaal begrijpen dat
ik dit piratenverhaal als een lopende draad door dit tuinseizoen zal laten
lopen. Met aan het einde een schatkaart en een schat! Een echte piratenschat. In
de Noord-Hollandse polderklei.
Heerlijk, dat gefantaseer over piratenschatten. Ben benieuwd wat voor schat uiteindelijk opgegraven wordt ;-)
BeantwoordenVerwijderenGroetjes en fijn weekend,
Mario
Oeps, mijn eigen naam fout gespeld.....ik ben de n vergeten...lol....
VerwijderenIk geniet met je mee, wat is het heerlijk om zo met ze bezig te zijn.....ik beschouw iedere dag ook als een geschenk dat ik al die leuke, lieve verhaaltjes mag horen.
BeantwoordenVerwijderenJouw kinderen zitten echt op een superschool....en nu op zoek baar de schat!!!
Lieve groetjes,
Eefie
Het piratenschip ziet er echt uit :-).
BeantwoordenVerwijderenKinderfantasieën LEUK! En tuintjes op school, helemaal geweldig. Je schrijft zo leuk Anna Marie.
BeantwoordenVerwijderenFijne week nog. Groetjes, Annet