De wolf in het bos.

In Zweden hebben ze iets waar mensen in de rest van Europa over vallen. Veenafgravingen. 1 daarvan bevind zich achter ons huis. Diepe gaten in het landschap. Diepe zwarte gaten afgedekt met plastic en omring door afwateringsslootjes.  Om deze afgraving aan het zicht van langsrijdende toeristen te onttrekken heeft de gemeente aan de rand van de afgraving een bos aangeplant. Meter of 40 diep.  Aan de voorzijde van ons huis gaat weg 50. De toeristenweg. En toeristen die zien dat kostbaar eeuwenoud veen wordt afgegraven, dat is natuurlijk niet wat de Zweden willen. Aan de rand van het gemeentebos gaat de grond zo de afgrond in. Lijnrecht naar beneden. Als wij daar als volwassenen in vallen, hebben we heel veel moeite om het gat uit te komen, maar we moeten er niet aan denken dat de kinderen naar beneden storten. En dan in het zuigende veen terecht komen. Kind heeft geen schijn van kans.

Dus hebben wij verteld dat er een beer en een wolf rondlopen in het bos achter ons huis. De kinderen vinden een beer eng, maar een wolf, een wolf is wel heel erg eng! Kinderen blijven ver verwijderd van eng donker bos met huilende wolf. Kinderen hebben de wolf alle drie al een keer horen huilen. Als wij vonden dat de kinderen te dicht bij de bosrand kwamen, gingen wij huilen. Huilen als een wolf. En de kinderen bleven weg. Missie geslaagd.

Maar nu hebben we buren. Nieuwe buren. Of eigenlijk zit er een huis tussen en een enorm perceel aan land, maar ze wonen op het zelfde stuk als ons. 1 mevrouw huurt het huisje en nam mee, haar sambo, die stopte ze in de caravan achter het huis. Tezamen met zijn 3 honden. Zelf zat ze binnen met haar 6 honden. Ze nam verder mee: 4 paarden en 3 geiten. Nog een hele kennel aan katten en nog een stuk of 4 kinderen. Met wisselende aanhang. En nu hoor ik u zeggen: wat een gezellige bende. Nou dat zal dan voor haar zo zijn, maar voor ons en voor de mensen die tussen haar en ons inwonen valt dat een beetje tegen. Haar beesten heten namelijk allemaal Houdini. Ze ontsnappen. Nu hebben we er geen probleem mee als er een paard over ons pad loopt. Zelfs niet als dat beest zijn uitwerpselen laat vallen. De buren van huis 2 gingen uit hun dak toen ze vanuit hun hoofdvestiging aankwamen in hun vakantiewoning en zagen dat de paarden en geiten alle nieuwe planten hadden opgegeten. Logisch. Maar een paard en een geit kunnen we nog best handelen.

Woensdag 8 mei. ’s Morgens vroeg. Ik heb een was gedraaid en loop in mijn hemd naar buiten om de was lekker buiten te hangen. De zon schijnt al flink. Half 8. Terwijl ik bezig ben heb ik het idee gadegeslagen te worden. Hmmmm. Vreemd. Er is normaal gesproken helemaal niemand. Ik hoor iets kraken in het bos naast ons huis. Behoedzaam draai ik me om. Daar in het bos staat een jongeman met helm op zijn hoofd. Gehoorbeschermers rond zijn nek. Dikke handschoenen aan en een bosbouwers pak. Rode konen. Ships! Onbewust gaf ik deze jongen de ochtend van zijn leven. Hej hej roep ik vriendelijk zwaaiend alsof er niets aan de hand is. Alsof ik altijd rondloop met alleen een hemd en een onderbroek. Snel schiet hij weg achter onze aardkelder. Hoor nog net een Hej.

Een uur later ga ik (inmiddels deugdzaam aangekleed) opnieuw nar buiten. Was wisselen. Op de veranda blijf ik staan. Een wolf. Een wolf in mijn tuin. Krijg nu het heen en weer! De jongen in het bos naast ons staat stokstijf stil, met een palenboor in zijn handen. Klaar voor de aanval. Ik knipper met mijn ogen. Kijk nog eens goed. Het is een hond. Een langharige hond ofzo. Kssssst doe ik en hond stuift weg. Jongen ademt hoorbaar diep uit. Ik vlieg naar binnen. “Een hond! Er zit een hond in mijn tuin!” Ben vliegt langs me om oog in oog te staan met een gevaarlijke herder. Met scherpe flikkerende hoektanden. GRRRRRRRRRRRRR doet hond. En dan ben ik klaar. En Ben is klaar. Woest is hij. Best grappig om te zien, want we zien Ben nooit woest. Hond kiest eieren voor zijn geld.

Ben gaat met hoge gele laarzen en een schep op pad naar buren van het huurhuis. Komt langs buren van het huis met de kaalgevreten tuin. Zijn het ook zat en buurvrouw gaat met Ben mee. Gewoon op sloffen. Zonder schep. Dappere buurvrouw.

Buren worden heel hard aangepakt over loslopende veestapel en beloven beterschap. We zijn benieuwd. De bosbouwjongen heeft een ochtend beleeft die hij niet snel zal vergeten. Een halfnaakte vrouw, een wolf die het verkeer op weg 50 lamlegt, een wolf die vervolgens vlak naast hem staat, een herder die een wolf beschermt en een rare Nederlander die met lieslaarzen en schep de aanval inzet op wolf. Op GELE lieslaarzen de aanval inzet.

Tsja. Er zijn saaiere dagen.

Ja, ik heb dus geen foto van die wolf.