woensdag 25 juni 2014

Kijken vanuit een ander perspectief.

Van de school van mijn kinderen mocht ik een boek lenen over kunstprojecten/ of kunstvorming binnen het basisonderwijs. Het boek bracht me niet de verdieping die ik er in dacht te vinden. Het bracht me wel iets anders. Een inzicht in mezelf. Best verhelderend om te lezen dat ik mijn gezin helemaal niet hoef te verdedigen tegenover de buitenwereld. Wij hebben nu eenmaal een andere kijk op het leven. Op de maatschappij. En dat is juist goed lees ik in dat boek.

Het is heel verfrissend om vanuit een ander perspectief naar dingen te kijken. Helaas werkt de huidige maatschappij nog niet erg mee met betrekking tot het anders kijken. Het anders handelen van mij en mijn kinderen op zaken die dagelijks gebeuren.

Zo zitten de oudste 2 op musical les. (Niet aan school verbonden) In een aantal middagen werden ze klaargestoomd om een musical neer te zetten. Tijdens 1 van die middagen zat ik met mijn laptop in dezelfde ruimte te werken als waar de repetitie was. 1 enorme chaos was het. De docent had de groep totaal niet in de hand, en rende al schreeuwend en dansend in de rondte , terwijl ze het volume van de muziek nog iets opschroefde in de hoop dat de groep dan rustiger werd. Het tegenovergestelde was uiteraard het geval. Tijdens 1 van die momenten, terwijl ze wederom het volume van de muziek bijstelde, vertrouwde ze mij iets toe. ‘Er zitten 3 kinderen in deze groep waar helemaal niets mee te beginnen is.’ Rare drukke kinderen waren het, die nergens naar luisterden en die vooral ook hun eigen inbreng hadden. Daar was duidelijk geen ruimte voor. Stel je voor: een musical voor en door kinderen, waarbij de kinderen ook nog hun eigen inbreng dachten te hebben! Het kan natuurlijk ook te gek. (Ziet u de ironie, die ik ook direct zag?)

Afijn, ze noemde de namen van de 3 kinderen. En één van die namen was die van mijn oudste zoon. En dan had die ook nog eens een zus. Geen land mee te bezeilen. Ik was totaal verbijsterd vanwege het feit dat ze als musicaldocent zo onprofessioneel was, dat ik op dat moment niet eens kon reageren. Wel liet ik na afloop duidelijk blijken dat 2 van de 3 genoemde kinderen van mij waren. Vol liefde gaf ik ze een extra kus. Daarmee was de kous echter nog niet afgedaan. Zoon moest tijdens de uitvoering een bruine broek aan met een beige overhemd. Nu weet ik niet wat beige is, dus dat werd al snel een wit overhemd. Die bruine broek werd wel even een issue thuis. Zoon heeft hele duidelijke voorkeuren met betrekking tot zijn kleding. Onder andere: een bruine broek trek ik niet aan. Een bruine broek aantrekken is voor hem net zoiets als een bord haggis voor mij. Niet aan beginnen.

Waar de juf totaal geen blijk gaf van enig inlevingsvermogen in de leefwereld van haar leerlingen, had zoon dat uiteindelijk wel. Het heeft ons een week gekost, maar tijdens de musical had hij een bruine broek aan. Van zijn vader. Over zijn eigen broek heen, dan hoefde hij de rare gladde stof in ieder geval niet op zijn benen te voelen. Na de eerste scènes, dook hij achter de coulissen en trok snel de bruine broek uit. Een enorme overwinning voor hem. En dat zette mij aan het denken. Want normaal ga ik direct in de verdediging als mijn kinderen iets doen wat door de buitenwereld als gek wordt bevonden. Leg dan uit dat oudste zoon bijvoorbeeld een ASS heeft en dat hij daardoor anders tegen de wereld aankijkt. Waarom eigenlijk vroeg ik me gister af.

Een moeder die een ADHD kind heeft gaat toch ook niet vertellen dat haar kind op tafel staat of met stoelen gooit omdat hij zo druk is in zijn hoofd? Een ouder met een ADD kind gaat ook niet aan een ieder vertellen dat de spanningsboog niet de hele tijd strak gespannen staat. Waarom verdedig ik mezelf dan wel continue? Ik schrijf nu mezelf, want de kinderen hebben geen last van de blik van de buitenwereld. Ik eigenlijk ook niet. En toch betrap ik me er op dat ik (bijvoorbeeld) ga uitleggen dat zoon geen bruine broek aantrekt omdat hij een Ass kind is. Dit keer deed ik dat niet, omdat ik in 1 ogenblik besloot niet met deze docent samen te werken. En de situatie loste zichzelf op. Zoon had een bruine broek aan en ik zat trots in het publiek. De juf was nog net zo onwetend als daarvoor.

Mijn kinderen kijken anders naar het leven. Willen op vrije dagen naar een museum. Willen heel graag nog een keer terug naar het Kröller Müller. Vanwege de fantastische kunstwerken die er buiten liggen. Kunstwerken die een plek hebben in de omgeving. En daardoor voelen mijn kinderen zich daar misschien wel zo thuis. Ze zijn daar ook gewoon een deel van de omgeving. Zijn wie ze zijn. En daar kan ik als moeder dan weer iets van leren. Je mag gewoon zijn wie je bent. Mijn kinderen houden van boeken, houden van kunst, houden van lange wandelingen in de Zweedse natuur. Dat ze daarnaast heel vaak vragen waarom iets is zoals iets is en rustig eindeloos de discussie met je aangaan:  ‘Ja maar..’ is voor mij uiterst vermoeiend. ‘Je gaat nu naar school omdat ik dat zeg! Je gaat nu naar bed omdat ik dat wil! Je gaat nu je vlees opeten omdat ik zeg dat je dat moet doen.’ ‘Ja maar…..’

Als kinderen op een andere manier naar gebeurtenissen kijken, is dat voor mij dan wel vermoeiend,  ze ontwikkelen op die manier wel hun creatieve brein las ik in het boek. En laat ik dat nu de allergrootste rijkdom vinden. Creativiteit bij kinderen. Ik heb me voorgenomen om niet meer continue mijn kinderen te gaan verdedigen, maar om van ze te blijven genieten. Van hun aparte blik op de wereld, en als er dan een docent opstaat die niets van ze begrijpt,wens ik hem of haar veel sterkte en wijsheid. En zal ik de tip geven om vooral goed naar mijn kinderen te kijken. Kan hij of zij nog heel wat leren. Ik leer in ieder geval dagelijks bij. Behalve als ik te moe ben, stuur ik ze evengoed gewoon op tijd naar bed, omdat ik dat zeg!
p.s. Uiteraard hebben de mensen uit onze directe omgeving, mensen met wij we vaker te maken hebben, wel de informatie die nodig is om samen met de kinderen en met ons tot een samenwerking te komen. De docenten op de basisschool zijn allemaal leerkrachten met het hart op de juiste plaats en zullen altijd naar het individuele kind blijven kijken. Of dat nu 1 van mijn kinderen is, of een andere leerling. Ieder kind is uniek.

5 opmerkingen:

  1. Je hebt het verhaal met de bijbehorende humor geschreven, maar de kern is duidelijk. Ieder kind is er één, zeg ik altijd maar. Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik bij een kind dat ik niet ken, ook wel eens bepaalde gedachten heb, wanneer het al schreeuwend en rennend helemaal uit zijn plaat gaat. En dat terwijl ik een dochter heb met ADD en het heel vervelend vind wanneer mensen zeggen dat zij zich ook wel eens niet kunnen concentreren en ook wel eens iets vergeten...ook wel eens iets niet goed plannen. En daarmee aangeven de ADD nogal overtrokken te vinden.

    Verdedigen is niet nodig, maar soms kan een uitleg overigens wel verhelderend werken. Maar dat werkt alleen bij mensen die het écht willen begrijpen.

    Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Volgens mij is dat een soort van eerste natuur om gelijk je kind te gaan 'verdedigen' of uitleg te gaan geven om te voorkomen dat er opmerkingen etc. komen. Bij de oudste (ass) heb ik dat altijd braaf gedaan, terwijl bij jongste (ADD) ik dat bij hoge uitzondering doe. Blijkbaar valt het ene gedrag toch net meer 'buiten de boot' dan het andere.

    Maar petje af voor die meneer die toch maar mooi een bruine broek aan trok. Voor anderen zo'n logische actie om dat even te doen, maar wij weten hoeveel hieraan vooraf gaat en hoeveel 'overwinningskracht' voor nodig is!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat beschrijf je het weer kernachtig en goed, ik kan me helemaal vinden in je verhaal, heerlijk dat je ook zo kunt denken bij het "bruine broeken "verhaal:)
    Verdedigen, mee ophouden, volwassenen moeten eens vanuit een ander perspectief gaan denken.
    Deze week liepen wij dus in het museum...geweldig, de kinderen noemden Vincent Cincent van Gogh, maar wisten precies welke schilderijen van zijn hand waren, ze lagen op de grond om onder kunstwerken te kijken, de bewakers liepen als trouwe waakhondjes achter ons aan..hilarisch want het alarm ging af bij volwassenen.
    Kunst voelen, erop springen erin duiken..het was een heerlijke dag.
    We doen dit om de zoveel jaar en gelukkig zijn we ook altijd welkom, deze keer met 60 kleuters...ahum, maar een dag met een gouden randje, een kleuter zei, dit is de mooiste echt de mooiste dag van mijn leven.

    Respect voor zoonlief Anna Marie, hij toont meer inzicht dan de musicaljuf.

    Lieve groetjes, Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Als die mevrouw verder wil als docente dan krijgt ze nog een zware dobber ;-) Top dat je zoon z'n scenes in bruine broek deed! En ga jij inderdaad maar gewoon lekker genieten en leren van je kinders..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat goed van je zoon om toch te doen waar hij eerst niet zo op zat te wachten: een hele overwinning! Je mag trots op hem zijn en ook trots op jezelf want je wilt idd je kinderen graag verdedigen wanneer ze "ander" gedrag vertonen.
    En nu realiseer je je dat dit niet altijd nodig is. Vooral bij zo'n juf die niet voor haar taak geschikt is: die wil alleen doen wat zij wil. Ja je zult de kinderen erbij betrekken.....dat is alleen maar lastig!
    Maar fijn dat er leerkrachten bestaan die het hart op de juiste plaats hebben hè! Dat is een groot geschenk voor een kind om zo'n persoon om zich heen te hebben staan en ook voor de ouders om hun kind aan toe te vertrouwen!
    Ik heb me dat, in mijn werkzame leven als leerkracht, altijd goed gerealiseerd dat je als ouders je kind uit handen geeft en dat jij de persoon bent die ze daarbij moeten vertrouwen: wat was dat een dankbare, maar ook soms moeilijke taak!

    groet Trijnie

    BeantwoordenVerwijderen