En dan is het
alweer Kerst. Een half schooljaar voorbij. Op de school van de kinderen
betekent dat een kerstviering. Met alle 400+ leerlingen in de grote zaal.
Allemaal in kerstkleding. (Of bijna allemaal, want mijn eigenzinnige
recalcitrante dochter besloot haar trui aan te trekken. ‘Wel mijn nieuwe hoor
mam, dus u hoeft alvast niet te beginnen met zeuren.’) En omdat Kerst van
oudsher in het teken van vrede staat, besloot ik er geen woorden aan vuil te
maken.
De hoofdact
van de viering werd ingenomen door 1 van de kleuterklassen. Allemaal hadden ze
een rol, waren ze geen Jozef of Maria, dan in ieder geval herder, of wijze, of
koningen, of de ezel. 1 leerling was de ezel, ik heb zelden in mijn leven zo’n
vrolijke ezel gezien. Zittend op het podium en later in de stal zwaaide hij met
handjes en voetjes naar zijn publiek. Zonder zuchten droeg hij zijn zware last,
en neem van mij aan dat een hoogzwangere vrouw echt het een en ander weegt. De
wijze die Maria kwam vertellen dat ze in blijde verwachting was, zat zo
gespannen in zijn rol, dat ik staand op de achterste rij wegdook van zijn
donkere blik. “Je hoeft niet bang te zijn, je krijgt een baby” was zo in
tegenstrijd met zijn gezichtsuitdrukking dat ik in de lach schoot, sorry voor
de verstoring, Jozef stopte subiet met timmeren. ‘Van een villa mam, Jozef
timmerde natuurlijk een villa. Voor die baby.’
Een van de
herders zat samen met al zijn klasgenoten op het podium en hij bekeek ze alsof
hij ze nog nooit eerder gezien had. Hij keek van de een naar de ander en daarna
zaten er nog 15 kinderen die bekeken konden worden. Wat hadden zijn klasgenoten
toch in vredesnaam aan? Ze waren gewikkeld in doeken als zijnde wijze koningen,
in wollen jassen als zijnde herders, en hij keek zijn ogen uit. Vergat zijn
tekst, maar wat gaf het helemaal, vergat mee te zingen met de liedjes en keek
vooral verwonderd om zich heen. Geen leerling in de zaal zal hij gezien hebben.
En dan was
daar toch op miraculeuze wijze opeens een baby. Geen pop, wat ik wel had
verwacht bij een kleutermeisje, maar nee, er was een echte bewegende levende
baby. Gewoon opeens geboren daar in die stal, of skuur volgens de herbergier,
op het grote podium van school. Ik besloot ter plaatse dat ik daar volgend jaar
Maria zou gaan spelen. Een echte kerstbaby als kerstpakket. Moet er wel een
grotere ezel komen. We hebben een jaar om het een en ander te regelen. De zaal
was net als vorig jaar in verwondering. De kinderen waren net zo verbaasd als
mij. Maria was een geboren moeder en vergat de hele wereld om haar heen. Sprak
vertederd tegen haar eerstgeborene. Hield de baby stevig vast en genoot daar in
die koude stal/skuur te Bethlehem.
Jozef
timmerde niet meer, moest even wennen aan zijn nieuwe verantwoordelijke rol en
de ezel? De ezel bleef zwaaien. Gezellig naast Jozef en Maria in de stal. Op
hetzelfde bankje. Soms moet je je plaats kennen en zijn plaats was daar op die
bank. Lekker knus ook trouwens.
De zaal was
stil. De muzikale omlijsting van het kerstkoor was weer prachtig en 400
leerlingen hebben genoten. Dat weet ik zeker. In ieder geval heb ik dat.
Niels,
Sophie, Finn, Ben en Anna Marie wensen jullie allemaal hele gezellige
kerstdagen met jullie gezinnen, familie en vrienden en een nieuw jaar vol
mogelijkheden.
En natuurlijk jullie ook fijne feestdagen.
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk verslag! En ja, van welke Maria was die baby nou? Ben nu ook erg nieuwsgierig! 😄
BeantwoordenVerwijderen