Ouder worden.

Ouder worden. Wanneer weet je dat je echt op leeftijd begint te raken?

Als je ’s nachts opeens je bed uit moet om te plassen. Van zondag op maandag lig ik in bed om te gaan slapen. Ik draai me om en ik moet plassen. Gewoon echt. Zo echt dat je direct weet dat blijven liggen geen optie is. Dus stap ik er weer uit en wandel naar beneden. Serieus gefrustreerd. Want mijn bed is lekker warm en de gangen zijn dat niet. Even later lig ik weer heerlijk in een coconnetje en nog voor ik mijn ogen dicht doe moet ik opnieuw! Krijg nu wat, van nooit er uit hoeven naar meerdere keren binnen een kwartier, dat is direct een finale aftakeling. Pas na de vierde keer over de gangen dwalen, bedacht ik dat het nog wel eens aan die halve liter bier kon liggen. Bier inderdaad. De avond er voor had ik ontdekt dat ik met een paar slokken bier een paar uur pijnvrij kon slapen. Dus als ik na een paar slokken een paar uur kan slapen, dan kan ik na een hele fles de hele nacht slapen. Beetje jammer van mijn blaas.

Als je bovenarmen schudden tijdens het schrijven en fietsen en wandelen en eigenlijk bij alles wat je doet. Kipfilets schijnen die te heten. Ik wist dat niet. Koop alleen magere kipfilets en die schudden niet. Mijn armen wel. Ik heb ook een babybuikje. Niet een echte met baby en alle ongemakken, maar gewoon een buik. Tijdens mijn 3 zwangerschappen ben ik niet zo zwaar geweest als nu zonder baby. Ik heb ook handvatten aan de zijkant. Net boven mijn heupen. Zijn heel  handig om je ellebogen op te laten rusten tijdens een lange zit. Ook heb ik opeens billen, borsten en bovenbenen. Mijn bovenbenen zijn in formaat verdubbeld. En gebobbeld. Totaal geen vorm meer in te krijgen!  Mijn lichaam is zeg maar sterk veranderd. Ik vind dat verder prima, hou namelijk ernstig van lekker eten, van een goed glas rode wijn en van het leven. Ik geniet van het leven met alles wat daarbij komt kijken.  Rode wijn en bubbels in mijn benen.

Kijk, je moet het zo zien. Ieder jaar betalen duizenden mensen veel geld om naar de werken van Rubens te kijken. Ik loop gewoon helemaal gratis over straat. U kunt me live bewonderen. Gisteren las ik in de krant dat iemand een werk van Rubens op het lichaam laat tatoeëren. Ook daar bespaar ik geld. Ik BEN een pure Rubens.

Als je merkt dat je anders in het leven staat, op je nachtkastje liggen boeken over het boeddhisme; je merkt dat je alleen nog maar naar je gevoel luistert; je jezelf niet meer op laat jagen door de malle maatschappij; je stilstaat in een drukke winkelstraat en omhoog kijkt naar gevels of overvliegende vogels; je een gesprek aangaat met de mensen van de sociale werkplaats die je fiets in een stalling plaatsen en je daardoor bijna te laat komt op een afspraak bij je zorgverlener; je geen horloge meer draagt, want tijd is vluchtig; het je niet irriteert dat de afspraak in het ziekenhuis inmiddels een uur uitloopt vanwege een spoedgeval. Ze hebben namelijk koffie, tijdschriften en vooral mensen. Er zitten mensen in dezelfde wachtkamer. Niets leuker dan mensen observeren. Dat heb ik overigens altijd leuk gevonden. Ook toen ik ’s nachts mijn bed nog niet uit hoefde om te plassen.

Je merkt ook dat je echt af begint te takelen als je ’s morgens van je fiets afstapt en je bukt om iets van de grond te rapen en gewoon in je broek plast. Serieus! Vanmorgen. Ik parkeer mijn racefiets in de schuur, raap een stuk weggewaaid plastic op en ik plas zo in mijn broek. En dan? T.ena lady? Nee, schone onderbroek. En een washand om alles weer schoon en fris te maken.

Als je een luisterboek cadeau krijgt van de leerkracht van je zoon. Dat het anderen dus ook opvalt dat je niet zo goed meer kunt zien, maar geen bril durft te kopen.

Je wordt ook echt oud als je de grijze haren in hippe kleuren verft en vervolgens niet meer mee mag naar een ouderavond van school. Van de kinderen. Van school mag ik best komen, maar de kinderen schamen zich tegenwoordig voor mij. Dán ben je dus echt stokoud.

Weet u; ik ben bijna 43,sta dus ongeveer midden in mijn leven en omarm al mijn veranderingen inmiddels met beide handen. Het is mij namelijk gegeven om al halverwege te zijn.