zondag 4 oktober 2020

Revalidatietraject gestart en al bijna gestrand.

Eindelijk, eindelijk ben ik begonnen bij de revalidatie in het plaatselijke ziekenhuis. Ik zit in de “route” pijn. Belangrijkste vraag van mij en voor mij: hoe kan ik om leren gaan met de verschrikkelijke pijn die me 24 uur per dag parten speelt? Ik zit dus niet in de revalidatie “route” herstel. Mijn arm zal na ruim 3 jaar niet meer herstellen. Geeft ook niet meer. Ik ga leren hoe ik om kan gaan met de pijn en hoe ik het verlies van functies een plekje kan geven.

Het verlies van functies? Ja, buiten het niet meer makkelijk zelfstandig aan- en uitkleden kan ik ook een pan piepers niet meer afgieten. Nu houden wij niet zo van pannen met piepers, maar wel van boerenkool met verse aardappelen. Pan zal afgegoten moeten worden. Of de sperzieboontjes. Die pannen kan ik niet meer tillen. Wat wel kan, is de sperzieboontjes verdelen over 2 kleinere pannen en die 1 voor 1 afgieten. In een later verhaal kom ik hier op terug.

Het mooie van revalideren in het plaatselijke ziekenhuis is dat verschillende disciplines met elkaar samenwerken. In plaats van continue opnieuw je verhaal doen en het wiel opnieuw uitvinden, werken de artsen met elkaar samen. Zo kan het voorkomen dat een arts al op de hoogte is van iets wat je zelf nog helemaal niet hebt gedeeld met deze arts. Ideaal! Scheelt een heleboel stress, spanning en verdriet.

Verdriet ja. We gaan namelijk terug naar af en zelfs nog verder. Iets van: Ga terug naar start richting geschiedenis. Ga niet langs de gevangenis, kijk wel uit voor de put. Die tip van de put geef ik gratis aan u. Aan u allen die na mij dit traject in stappen. In de afgelopen 3 jaar heb ik fikse tegenwerking gehad en dat heeft mijn herstel niet bevorderd. Sterker: door die tegenwerking is de schade nu forser dan anders het geval zou zijn geweest. Heeft te maken met de werking van je brein. Kom ik ook in een ander verhaal op terug.

Alle dossiers die ik in de afgelopen 3 jaar heb gesloten, letterlijk en figuurlijk, worden nu geopend. 1 voor 1 voor 1 voor 1 voor 1. Niet alleen het dossier arbeidsongeval, ook je jeugd wordt besproken en je gezinssituatie wordt onder een vergrootglas gelegd. Alles wat zorgvuldig weggestopt was, wordt opnieuw uit de boekenkast gehaald. Ik kan u vertellen: dit is lood- en loodzwaar. Emotioneel, maar ook fysiek. Uitputtingsslag.

Zelf had ik me dit helemaal niet zo gerealiseerd, ik verheugde me al een jaar op dit revalidatietraject. Beetje sparren met de fysiotherapeut, met de psycholoog, met de ergotherapeut. Daar komt medisch maatschappelijk werk nog bij. Want mijn arm doet het weliswaar niet meer, dit heeft zijn weerslag op het hele gezin. Vanmorgen tilde ik bv zelf een stapel kleding naar boven. Mijn evenwicht op de trap hield ik met mijn linker arm. Juist. Dat is dus mijn verkeerde arm, die waar ik geen sturing en geen gevoel meer in heb. De arm die niet meer bij mijn lichaam hoort. Ik donderde dus van de trap. Kijken we niet meer van op hier in huis. Ik had gedacht dat we een beetje zouden trainen en dat de artsen dan tussen de bedrijven door handige eureka tips zouden geven over hoe ik 1 en ander moest plaatsen qua handicap en qua pijn.

Fout gedacht! Lekker naïef Anna! We pellen de mandarijn helemaal open en gaan pas dan opbouwend heen. Val niet in de put. Ik kan u melden: Ik viel er met open ogen in! Op weg naar het ziekenhuis voor een afspraak met de ergotherapeut begon het te regenen. Eerst gewoon een beetje. Heerlijk Nederlands weer. Maar al snel klapte het van de lucht. Als ik met mijn kleding in een zwembad was gesprongen, had ik niet natter kunnen zijn. Het water liep uit mijn wollen winterjas, uit mijn nieuwe leren schoenen, uit mijn beha en uit mijn onderbroek. Mijn lange broek plakte aan mijn benen en was zo zwaar van het vocht dat ik moeite had mijn ene been voor de andere  te krijgen. Zo nat. Heeft u het beeld? Overbodig detail: ik kwam net thuis onder de douche vandaan.

Staand naast mijn fiets in het bos achter het ziekenhuis brak ik. Voor het eerst in al die jaren brak ik. Zo dicht bij mijn allerlaatste reddingsboei en zo onbereikbaar. Niet alleen de afgelopen 3 jaren, maar alle ellende van 20 jaar kwam er uit. Ik stond in het bos naast mijn fiets en ik kon alleen maar huilen. Langs mij snelden mensen naar afspraken, naar huis, naar hun auto. Weg uit de regen. Ik bleef staan en huilde met lange diepe uithalen. Belde eega dat hij het ziekenhuis moest vertellen dat ik niet meer kwam. (Nogmaals ik stond in het bos achter het ziekenhuis, kon bij wijze van spreken zwaaien naar de patiënten achter het raam) Zette de telefoon uit en fietste. Blind van de regen en blind van de tranen. Uit het diepste van mijn lichaam kwamen rare zware geluiden. Klonk als een bronstige eland. Elanden fietsen niet huilend door de regen. Ik wel. Compleet gesloopt kwam ik thuis waar huisgenoten de volle lading kregen en de schuld van alles. Wederom stapte ik onder de douche en de vermoeidheid overviel me. Totaal uitgeput rolde ik mijn bed in. Had intens verdriet, maar geen tranen meer te huilen.

Ga terug naar de start en kijk uit voor de put. De revalidatie was na 2 weken al een psychische uitputtingsslag. Mijn gezin had het zwaar dat weekeinde. In alle jaren heb ik nog nooit een afspraak met wie dan ook gemist. Dit was de eerste keer en eigenlijk wilde ik de handdoek in de ring gooien. Als revalideren al na 2 weken zo zwaar en uitputtend bleek te zijn, konden we beter stoppen en alle pijnlijke gebeurtenissen weer veilig wegstoppen. Dat lukte niet. De beer was los. Of: de beerput was geopend. Die put waar ik in viel in het bos. Er was voor mij maar 1 route. Terug naar de revalidatie. De reddings-trap omhoog staat ergens daar in het ziekenhuis.

De komende weken ga ik u meenemen. Zoals altijd schroom ik niet om mezelf de schuld te geven, om alles open te bespreken. In de blogs over mijn kinderen en hun diagnoses, in de blogs over mijn echtgenoot en zijn ziekte, in de blogs over mijn blunders; de blogs over het leven met autisme. Nooit heb ik om de pijnlijke hete brij heen gedraaid. Zal ik ook nu niet doen. De mensen die achter mijn rug om hier over roddelen: ik hoop dat u lekker slaapt ’s nachts.

Voor alle anderen die zich in de afgelopen jaren en in de vele blogs juist gesterkt voelden door mijn verhalen: hou vol! Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. U bent zeker niet alleen. Samen komen we overal sterker uit.



1 opmerking:

  1. Je deksel is van de put en hoe hard je je best doet om erop te springen om 'm dicht te houden, er is geen houden meer aan. Revalideren is kei- en keihard werken. Ik dacht nog even dat 'tussendoor' te doen .. tot ik keihard onderuit ging (waar het hele multidisciplinaire team uiteraard al op aan het wachten was).

    Lieve Anna Marie, laat maar los wat anderen van je vinden of over je zeggen, dat zijn niet je helpende handen die je eigenlijk zo hard nodig hebt maar nooit om vraagt. Volg je eigen proces, hoe diep je daarvoor ook (nog) moet gaan. Het zal je pijn niet wegnemen maar het gaat je inzichten en handvaten geven om (letterlijk en figuurlijk) staande te blijven. Succes xxx

    BeantwoordenVerwijderen