Educatiebos deel 2

Vanmiddag was het dan zover. We zouden een kijkje nemen in het speelbos annex educatiebos. Nu waren wij gister weer een keer in het bos geweest en zelfs mijn kinderen vonden de bagger te vies. Of eigenlijk vonden ze zichzelf na 5 minuten al te vies. Dan zijn mijn kinderen natuurlijk ook wel heel erg verwend met de schoolbossen in Zweden die wij iedere keer weer met een bezoek vereren. En tsja, dan valt een modderpoel toch een beetje tegen.

Onder het mom: het begin is er, en is een goed begin niet het halve werk? Togen we vanmiddag met een paar leerkrachten, de boswachter en een vrijwilliger het bos in. De paden op, de lanen in. Dat principe. We bleven op het pad, op de 1 of andere manier konden we niet bij het gedeelte met de kabelbaan komen.  Nu weet ik sinds gister waarom we daar niet zo makkelijk kunnen komen, maar u kent mij allen: ik blijf positief! U zult mij niet over de modderpaden horen. Doel van vandaag was niet zozeer het gedeelte wat al  in ontwikkeling is, maar meer het educatie gedeelte.

De boswachter wist een prachtplek. Midden in het bos, goed bereikbaar vanuit school en geïsoleerd genoeg om geluiden van buitenaf te filteren. Ik liep achteraan met 1 van de juffen (niet op te letten, maar te kletsen) en opeens was de boswachter weg. Goed gecamoufleerd was hij rechtsaf geslagen het diepe donkere bos in. De woestenij van de Waard. Wij achter hem aan. Moderne versie van Jane. Of als de vrouwelijke Indiana Jones. Maar dan zonder lianen. We blijven natuurlijk wel gewoon met beide benen op de grond. Of met onze hakken in de blubber. 1 van de juffen verdween tussen de boomstammen uit het zicht. Vergezeld door boswachter en groene vrijwilliger. Wij bleven een beetje achter. Liepen behoedzaam onze GPS Coördinaten te checken. Klein Duimpje anno 2013.

Het moet gezegd, er was een heel mooi plekje in het bos. Semi natuurlijk ontstaan vanwege het afbreken van een boom. Een boom die in een andere boom had gehangen en daardoor een soort natuurlijke ontmoetingsplek had gecreëerd. Mooie hoge bomen rondom. Licht van bovenaf, kwetterende vogeltjes en ergens in de verte verstomde geluiden van spelende kinderen. In dat speelbos. Niets meer aan doen vonden de juffen. En vond ik eigenlijk ook wel. Nou ja, er moet natuurlijk nog heel veel gedaan worden eer het een echte buitenklas is, maar de plek is er alvast.

En in gedachten terugwandelend zag ik daar die kinderen wel zitten. Met zijn allen rond het kampvuur. Stokken uit het bos bekleed met zelfgemaakt deeg en worstjes van de U.nox of de A.ldi hangen boven dat kampvuur en de juf of meester die vertelt over het ontstaan van het bos, over de eekhoorntjes, over de paddenstoelen rondom. De kinderen die na schooltijd met rode konen en vol verhalen uit dat bos komen vallen. Die deze lessen nooit meer zullen vergeten. Want wat weet u nu nog van de slag om Antwerpen? Of van de Amerikaanse burgeroorlog? Maar wat u zich vast nog kunt herinneren was dat u vroeger als klein kind met vlechtjes  in het haar ging slootje springen. Visjes ging vangen met een netje. Kikkers ving en hutten bouwde. In de vrije natuur.

Zouden ze ook lessen voor de pappa’s en mamma’s organiseren daar in dat educatiebos? Dan slingeren wij met onze looprekken door de toppen van de bomen, gaan we als Tarzan via de tokkelbaan naar beneden om al tijgerend ons avondmaal te veroveren. Roosteren we dat everzwijn boven het kampvuur en zingen we gebroederlijk eens iets anders dan drie kleine kleutertjes.

Ja, dat educatiegedeelte zie ik eigenlijk wel zitten.

Uitvinden hoe diep het water is.