Sophie en de Chinese mevrouw.

Sophie gaat boodschappen doen. Niet omdat ze dat zo leuk vind, en niet omdat ze honger heeft, of geen toiletpapier meer heeft, maar ze wil cakepops maken en mamma heeft geen beslag meer. “Mamma heeft dan geen beslag meer. Maar mamma wil toch geen cake bakken? Dus wie heeft er nu geen beslag meer?” Moppert mamma. Mamma moppert altijd overal op. Daar is ze mamma voor zegt ze. Sophie vind dat maar stom. En dat mamma geen cakemeel heeft, is ook al stom.

Sophie huppelt naar de winkel. Met geld in haar ene broekzak, en een bonuskaart in de andere. Want je weet maar nooit of er toevallig bonus aanbiedingen zijn. Sophie vind mamma heel vaak stom. Volgens mamma komt dat omdat ze zo op elkaar lijken. Hoe dom is dat! Mamma is al oud en grijs en gerimpeld en zelf is ze blond en altijd vrolijk aan het stuiteren. Boordevol ideeën zit ze. Cakepops maken bijvoorbeeld als je uit school komt. Hoe gaaf is dat! En dan zoveel alvast proeven dat je bij het avondeten vol zit en geen bietjes meer lust. Slim is ze dus ook al zegt ze het zelf.

Cakemeel met kaneel; cakemeel met prinsessen en draken op de verpakking; cakemeel in een akelig saai pak; en cakemeel met honing. Cakemeel met honing. Wat vreemd. 1 pak is in de aanbieding, maar dan zelfs nog duurder dan die met honing. Ze pakt een pak meel met honing en loopt naar de tijdschriften. Daar mag je als kind niet komen van de manager, maar als je slim bent; wacht je op een mevrouw die tijdschriften gaat uitzoeken. Eigenlijk doen al die vrouwen hetzelfde: ze pakken een V.T wonen en bladeren daar dan door. Als ze zich onbespied wanen, leggen ze de V.T wonen weer terug om achteloos een Privé te pakken en daar gaan ze dan in lezen. Niet bladeren, nee lezen! Zelf kun je dan al op de grond zitten. Op je knieën en dan ook lekker lezen. Want die boze manager denkt dan dat je bij die mevrouw hoort. En dan durft hij je niet weg te sturen. Soms maakt een dame heel snel haar keuze en moet je opstaan en weer om het hoekje wachten tot de volgende mevrouw een woonblad pakt. Dan weet je dat je weer verder kunt lezen.

Zelf vind ze de paardenboekjes leuk en de D.onald Duck. Daar staan gekke grappen in. Geweldig zijn die. Rare eend met slimme neefjes. Ook nu weer. Sophie schatert het uit en vergeet te kijken naar de dame. Vergeet op de boze manager te letten. Sophie leest en opeens hoort ze:  “AHUM!” Naast haar staan 2 zwarte schoenen. Glimmend gepoetste zwarte schoenen. En in die schoenen zitten zwarte sokken, met daarboven een gestreepte zwarte broek. En ze hoeft niet verder omhoog te kijken om te weten bij wie die schoenen horen. De Boze supermarktmanager!!!!

Snel staat ze op, slalomt om de wachtende mensen bij de kassa, zwaait naar een juf en een buurman en rent langs de kassa de winkel uit. Trappen af en de bocht om. Daar staat ze stil. Dat ging maar net goed. Nu naar huis om cake…. “Nee!!!!!!” schreeuwt ze over straat. Het pak cakemeel staat op de grond bij de boekjes. Dat worden dus gewoon weer appeltjes en druiven. En een mamma die dan weer zucht en moppert dat ze ook altijd alles zelf moet doen.

Ze sjokt naar huis. Langzaam. Bij het parkje merkt ze dat een mevrouw achter haar aan komt. Zwaaiend. Maar Sophie mag niet met vreemde mensen praten, dus zet ze het op een lopen. Mevrouw achter haar aan. Door een steegje. Aan het einde van de steeg komt de mevrouw aan het begin. De bocht om, afsnijden door een tuin en nog een steeg in. Door het gemeenteperk, de straat in waar haar huis staat. En ondertussen rent de Chinese mevrouw met een tas achter haar aan. Zwaaiend en roepend. Maar Sophie hoort niets, ze rent door naar huis. Zo snel mogelijk naar mamma. Belt aan als ze thuis is. Eindelijk thuis is. Veilig voor die mevrouw, maar mamma roept van zolder naar beneden dat ze er aan komt. “Schiet op!”Roept Sophie. “Ik word ontvoerd!” Meisje? Klinkt een zachte stem achter haar. “Jij cakemeel velgeten zijn in de winkel.” Sophie krijgt van de mevrouw het pak cakemeel met honing. “Veel pleziel! En eet smakelijk!” Dank u wel mevrouw roept Sophie naar de Chinese dame die met een doekje haar voorhoofd afveegt en langzaam wandelend de hoek weer om gaat.

“Wat super zeg. Je bleef wel lang weg. Heb je cakemeel? Dan gaan we bakken. Gezellig” Zegt mamma. “Ja”, antwoord Sophie. “Alles ging helemaal goed. Dankzij de Chinese mevrouw” “Chinese mevrouw?” vraagt mamma. Laat maar. Mamma snapt toch nooit iets. Vreemde mensen zijn echt niet altijd eng. Ze kunnen ook gewoon heel aardig zijn.

Omdat mamma ook weer geen foto van een cake heeft!