Wolven.

Achter ons huis is een bos van de gemeente. Dat bos is daar vanwege de turfafgraving. Die is namelijk weer achter het bos. De weg voor ons huis is een toeristenweg, maar erg toeristisch is een turfafgraving natuurlijk niet. De afgraving zelf is heel gevaarlijk, want als je naar beneden valt, kom je nooit meer op een veilige ondergrond. De afwateringssloot waar je inrolt is vies, diep,  en blubberig. Je wordt vastgezogen in een substantie waar je helemaal niet in wil worden vastgezogen. En zodoende is het bos achter ons huis verboden gebied.

Dat vinden wij helemaal niet zo erg, want er lopen wolven. Wij hebben ze nog nooit gezien, maar pappa en mamma wel. Zeggen ze. We horen ze soms wel. Als we met het hele gezin door het bos lopen, horen we soms zomaar een gek geluid. Een wolvenhuil. We kijken dan allemaal tegelijk naar mamma, en die kijkt dan verschrikt om zich heen. Ik trap daar natuurlijk niet meer in, maar Rune en Julia nog wel. Die klimmen op de nek van pappa en hangen aan het been van mamma. Wolven! Ik denk dus niet dat ze achter het huis wonen,  maar toch durf ik niet alleen het bos in te lopen.

Dat komt ook omdat de afgraving er gewoon heel eng uitziet. Het is een groot stil gebied, met bergen zwarte grond en daartussen gegraven sloten voor de afwatering. En je hoort de hele dag auto’s rijden in het gebied, maar je ziet ze nooit. Spookauto’s zijn het. De zwarte grond is Veengrond. Eeuwenoud veen en in veen vinden ze af en toe veenlijken. Mij dus niet gezien. Rondom het huis staan genoeg bomen om in te klimmen, of om boomhutten te bouwen. De tuin is groot genoeg om in te spelen. We hebben dus helemaal niets bij de afgraving te zoeken. Er hoeven dus helemaal geen verhalen verzonnen te worden over wolven.

Hoewel, vorige week begon ik toch even te twijfelen. Aan de rand van het bos achter ons huis staat een Utedas. Dat is het Zweedse woord voor buitentoilet. Die hebben ze hier op veel plaatsen. Die van ons gebruiken we niet meer. Er staan tuinstoelen in, en nog meer overbodige rommel. We weten eigenlijk niet eens precies wat er in staat. De deur gaat niet meer open. Mamma is bang dat er allemaal slangenfamilies wonen en dat ze haar dan aanvallen.

Van de week waren we aan het voetballen en de bal rolde achter de Utedas. Ik ging hem halen. Hij lag vlak tegen het toiletgebouwtje aan. Er was vers in de aarde gewroet en een aantal planken waren aan de onderkant aangevreten. Het was duidelijk te zien dat 1 of ander beest zijn intrek had genomen in ons toilet.

Ik wilde gaan kijken, maar toen ik vlak bij stond, kwam er een luid gesnuif onder de Utedas vandaan. Snel pakte ik de bal en rende weer terug naar Rune en mamma. De rest van de week durfde ik niet meer bij de bosrand te komen. Tot vanmorgen. Ik hoorde pappa en mamma met elkaar praten. Dat er waarschijnlijk een das onder de Utedas zat. Maar dat ze aan ons zouden vertellen dat er een wolf met haar jongen zat. Hahahaha! Maar ik speel het spelletje gewoon mee hoor! Ik geloof namelijk ook niet dat ik een das tegen wil komen.

De afgraving. Met links het gemeentebos en in het midden de sloot die je aan je enkels naar beneden zuigt.