Spuitsneeuw

 Sinds enige tijd heb ik een schouder die niet doet wat hij zou moeten doen. Ik schrijf hij, want lichaamsdelen die niet mee willen werken zijn standaard mannelijk. We hebben er al van alles aan gedaan. Ben zelfs door de beste chirurg geopereerd, maar tot nu toe niet met het door mij gewenste resultaat: een werkende schouder.

Om die schouder in werking te krijgen zodat ik straks weer zelf de bedden kan verschonen, bezoek ik een fysiotherapeut. Deze fysiotherapeut heeft het zwaar met mij te stellen. Een ieder die mij kent weet hoe koppig, halsstarrig, eigenwijs en stroef ik kan zijn. (Uiteraard naast lief en grappig en behulpzaam en  al die andere leuke vrolijke bijvoeglijk naamwoorden.) Ik ben vooral dat leuke allemaal. Maar niet als ik bij de fysio binnenstap. Op het moment dat ik de deur open, is daar direct een poppetje in mijn hoofd dat continue fluistert: het komt niet meer goed, het komt niet meer goed, duurt te lang, duurt te lang. Ik luister niet. En dan raakt poppetje geïrriteerd: wie heeft er pijn? Wie kan er niet slapen? Wie kan helemaal niets? En zo krijgt mijn fysiotherapeut iedere week de volle lading chagrijnige ik. Mijn schouder doet zeer. Dag en nacht. Ik slaap niet, heb continue vreemde steken in mijn bovenarm, in mijn pols, uit zichzelf piano spelende vingers en ik kan mijn huishouden niet bijhouden. Stik chagrijnig word ik daar van. En Fysio krijgt de stortvloed over zich heen. Meestal lach ik er wel vriendelijk bij. Dat scheelt.

Vorige week had ik geoefend. Ik zou stemmetje negeren en zeggen dat het goed ging. Echt de hele week geoefend! Zelfs toen ik op de foto ging bij de schoolfotograaf, riep ik in plaats van patatjes!: “HET GAAT GOED!” Fotograaf vond dat maar raar. Ik kan op de een of andere manier bij de fysio geen toneelspel spelen. Dus op de vraag: “hoe gaat het met je”: riep het gemene poppetje: Slecht! Had ik een hele week voor niets geoefend. Kan het erger? Ja, een afspraak kan nog erger. Weken en weken, maanden zelfs hoefde ik niets uit te trekken. Iedere week stond ik met veel moeite mijn oksel te ontharen, want fysio is dus serieus leuk, iedere week knappe bh aan en nieuw hemd, allemaal voor niets, want behandeling ging met T-shirt aan. Of trui, of blouse, of wat ik ook aan had. Winterjas had ook gekund.

Zaterdagochtend was ik moe en geïrriteerd. Zware week achter de rug, amper geslapen en had ik vooral pijn. Ik probeerde mijn oksels onder de douche bij te werken. Halfslachtig bij te werken, want arm kan dus niet omhoog, vervolgens trok ik een bh uit de kast. Gewoon de eerste die ik tegenkwam, pakte een hemd van de grond, de eerste die ik zag liggen op de stapel ondergoed, bij het trekken aan eerder genoemde bh, waren er ook een stapel onderbroeken en 2 hemden meegekomen. Ik trok ook dit hemd aan, raapte de rest van de stapel van de grond, propte de stapel terug in de kast en liep naar de keuken voor deodorant. Naar de keuken inderdaad. In een cadeau doos zat een bus deodorant. Gratis gekregen. Van een goed merk. N.ivea. Pssssst deed ik onder oksels en mijn hemd en ik waren bedolven onder een lading witte spuitsneeuw. Kent u die bussen? U kunt ze kopen bij uw tuincentrum. Zo rond kerst. Kunt u uw L.emax huisjes mee versieren voor een echt winters tafereel. Of uw kerstbomen mee inspuiten. Heeft u een besneeuwde boom in huis. Die troep zat nu onder mijn arm, op mijn hemd en zelfs op de keukenvloer.

Geeft niets, hoef geen schoon hemd aan te trekken, niemand die iets ziet. En zo stond ik de ergste spuitsneeuw troep van me af te kloppen, trok mijn nieuwe blouse aan (geen witte dit keer, note to myself: nooit meer een witte aan naar de fysiotherapeut) en ging op weg naar de behandeling. 

Gemeen stemmetje herhaalde: hahahahahaha, wacht maar af, wacht maar af. De hele F.ucking weg! Nog zwaarder geïrriteerd als anders stapte ik binnen bij die serieus leuke fysiotherapeut.

Alle ellende komt in drieën. Niet alleen was er een bus spuitsneeuw onder mijn armen ontploft en kon ik mijn zorgvuldig geoefende zin: “het gaat goed” niet uitspreken, nu moest ik opeens ook mijn blouse uittrekken!! Ik zweer het! Al die maanden kon ik als een poolbeer deelnemen aan de pogingen beweging te krijgen in schouder en nu, precies NU moest ik in mijn hemd gaan staan. Letterlijk en figuurlijk in mijn hemd gaan staan. In de categorie kan het nog beroerder? Nee. Dat kan dus niet. Heel even heb ik overwogen om weg te gaan, gewoon weer op de fiets naar huis, uiteraard deed ik dat niet. Iedere week hoop ik namelijk dat precies die week de doorgang naar een pijnvrije nacht is. En zo stond ik daar. In mijn standaard basic bh van de H.ema, in mijn niet nieuwe hemd met spuitsneeuw onder mijn oksels te doen alsof mijn neus bloedde.

Al het goede komt ook in drieën. Mijn fysiotherapeut is vast bijziend, kon in ieder geval zijn gezicht keurig in de plooi houden. Ik rook wel lekker met die gratis bus N.ivea en jongste zoon had niet alleen heel veel lol door dit verhaal, hij wilde ook graag de bus van me hebben. Kon hij zijn lego huizen voorzien van een laag sneeuw. “Sneeuw maakt alles altijd zoveel mooier mam.”

Die zin nam ik mee. Ik had gewoon op een doordeweekse zaterdag in oktober op mijn allermooist voor de fysiotherapeut gestaan. Ik was als Kerstboom.