Educatiereis.

We gaan naar Den Haag. Naar de tweede kamer. Nee, uiteraard niet om te protesteren, weet u wel hoe koud het is? Nee, we gaan op educatiereis. Bij een educatiereis stelde ik me voor om naar Finland te gaan. Dat is hip. Half onderwijsland is al in Finland geweest om bij de scholden aldaar te kijken. Zelf ben ik regelmatig op Zweedse scholen geweest, dus helemaal blanco ben ik niet mbt educatiereizen. Maar naar Den Haag? Volgens mij ben ik überhaupt nog niet eerder in Den Haag geweest.

We beginnen in Madurodam. In de leszaal. Het blijft een educatiereis. De leerlingen gaan ervaren hoe je een stad bestuurd.  Wat voor partij zijn we, welke partijpunten hebben we, welke slogan? Daarna begint het onderhandelen. Nemen we een bank? Een zwembad? Waar zetten we die neer? Er komen een politiebureau in de stad; een rechtbank én een gevangenis. Want er komt vast veel criminaliteit in de nieuw te bouwen stad. Die paar cellen in het politiebureau volstaan niet.

Er komt een sportzaal, vlak bij het grootste parkeerterrein in de stad. Want: je moet natuurlijk wel goed met de auto naar de sporthal kunnen. (Zien de kinderen vast bij hun ouders) Er komt een daklozenopvang. Aan de rand van het park. Kunnen de daklozen overdag in het park vertoeven en ’s nachts in de opvang. Er komt een dierenasiel, een ziekenhuis en een speeltuin.  Wat er niet komt? Een boerderij. Voor zuivel en vlees en eieren. Stinkt te veel volgens de andere partijen. Partij voor de dieren is boos op de motie en stemt vanaf nu dus uit principe overal tegen. Tegen het ziekenhuis, tegen het leger, tegen de speeltuin, tegen de markt, tegen alle locaties. Leerlingen kunnen duidelijk nog niet schakelen tussen emotie en verstand. Reageren heel banaal. Bijna kinderlijk. Ze zijn dan ook nog maar 11.

De leerlingen mogen moties indienen. Bij 1 van de gebouwen schiet een meisje haar vinger direct omhoog. ‘Zeg het maar, jij steekt je vinger zo fier omhoog’. Het meisje haalt haar hand naar beneden en kijkt glazig naar haar vinger. 4 vingers?? We zijn nog niet eens in de Tweede kamer en we begrijpen elkaar nu al niet. Den Haag en de polder.

Als er uiteindelijk een stad staat met gebouwen, vraagt de docent wie er allemaal in deze stad willen wonen. Niemand! Gewoon niet 1 leerling wil in de stad wonen die ze net zelf hebben gebouwd! Te saai, de stad is te saai. Schiet mij maar lek.

De opdracht in Madurodam zelf ontgaat mij volledig. De kinderen rennen rond als kippen zonder kop met een tablet in de hand. Op zoek naar een gebouw met een geel blokje. Of zo. Slaat werkelijk nergens op. Kinderen denken exact eender en leveren tablet zo snel als mogelijk in om de voetbalkooi in te duiken. Ik denk niet dat ze ook maar 1 gebouw herkend hebben.

En dan toch het binnenhof. We moeten even wachten op onze docent die ergens is gaan lunchen. Prima, leerlingen vragen de aanwezige bewapende marechaussees het hemd van het lijf. Mijn zoon loopt liever zelf een rondje. Baalt dat zijn muts en wanten in de bus zijn blijven liggen. ‘Neem ik mijn moeder mee, laat ze de tas gewoon in de bus staan!’ Zoon moppert en kijkt. Vraagt zich af waarom er een bordje hangt met de volgende tekst: Erelijst van gevallenen 1940-1950. Met daaronder niets dan een kale muur. Zijn óf geen mensen gevallen tussen 1940-1950 of de rest van het bord is in de vaatwasser. Zoon wil niet op een bord aan een muur op het binnenhof vermeld worden en ontwijkt voorzichtig platen ijs en korrelsneeuw.

We hebben uiteindelijk geen minister gezien, toch was dit mijn leukste verjaardag. Ik mocht op studiereis met de klas van jongste zoon!