Masker.

Sinds ik een dochter heb, begin ik zelf ook steeds vrouwelijker te worden. Ik heb niet meer een totale hekel aan roze. En barbies hebben langzaam maar zeker ook hun plaats in mijn huis veroverd. Ik weiger nog steeds om die krengen aan te kleden, maar ze zijn tot totale vreugde van dochter in huis. Dat was stap 1 zie je haar en die verdomde hooggehakte blonde plastic poppen denken. Maar genoeg over barbies en dochterlief, want dit verhaal gaat over mij. Over mij en mijn masker. Kijk, er zijn dagen dat ik gewoon in mijn spijkerbroek loop met kekke sneakers eronder, er zijn tegenwoordig ook dagen dat ik keurig gekleed door het leven ga. Mooie broek, mooie set bovenkleding en prachtige sieraden. Begin ik verslaafd aan te raken. Mooie kettingen en armbanden kopen. Plaatje is dan compleet. Echte vrouw komt er dan aan. Alleen als je dan je vizier losrukt van mijn ehh, laten we zeggen schoenen, dan sta je oog in oog met een dodelijk vermoeide kop. Dat past dan niet in het plaatje, en dus doen we daar iets aan. En dat iets is een masker. Je kunt maskers op doen. Dan heb je een minder vermoeid gezicht. Nou dat gezicht is nog net zo moe, maar de rimpels zijn minder zichtbaar. Nu heb ik de afgelopen 4 maanden regelmatig een masker opgehad. Heerlijk was dat. Lekker groene modder, of bruine chocola, kijk het ziet er niet uit, maar als de bel gaat doe je gewoon de deur niet open. Maar al met al lopen die pakjes behoorlijk in de papieren, dus toen ik vorige week met mijn dochter bij een goedkopere kruidenier liep, kochten we 3 duo pakjes met gezichtsmaskers. Voor maar 50 cent voor een duopak. Dat is geen gekke prijs. Nou, ik heb het geweten, ik weet waarom die krengen zo goedkoop zijn. Ik zou ze de volgende keer weigeren, ook al krijg ik ze gratis. Het opbrengen ging gesmeerd, kan niet anders zeggen, en het rook ook heerlijk. Dit kon niet mis gaan. Nou jullie voelen hem natuurlijk al vanaf de eerste zin aankomen. Het kon wel mis gaan. Gruwelijk zelfs. Na een minuut of 10 merkte ik dat ik eigenlijk alleen nog maar een stukje onderlip kon bewegen. En zelfs dat ging moeizaam. Geeft niets, want bij de andere maskers hoefde ik maar te lachen, even in de spiegel kijken volstaat meestal, en dan kraakte dat masker zo mijn gezicht af. Nu dus niet. Ik naar beneden en 4 gezinsleden rolden zo door de kamer. Wat heb jij nou op je gezicht? Elll .ske.. Wist ik uit te brengen. Op de verpakking stond: trek het masker via de zijkant voorzichtig los. Ik had 2 stukjes plastic in mijn handen, maar mijn gezicht zag er nog steeds uit als een uitgelopen kaars. Overtollige stukjes kunt u met lauwwarm water verwijderen. Ik met een washand boenen, kwamen er nog meer stukjes los. Ik keek nogmaals in de spiegel. Daar waar het masker losgekomen was zag mijn huid rood. Vuurrood. Lekker dan zo’n masker. Je huid knapt er van op?!?!? Niets je huid knapt er van op. Nog nooit zo rood gezien. Maar ik kon ook niet even douchen, want mijn kinderen moesten weer naar school. Nu trek ik me nooit iets van iemand anders aan, en ging dus gewoon met de kinderen mee. In de auto pulkte ik nog meer stukken plastic van mijn huid. Tevreden keek ik in de autospiegel, (5 bij 3 cm) en ging huppelend (met mijn dochter) het schoolplein op. Dat de pleinwacht zich omdraaide had me wakker moeten schudden. Een andere wachtende moeder maakte me attent op een stukje wat bij mijn oor zat. Ik via het raam van dochter kijken of ik nog meer zag, staat de juf aan de andere kant van het raam. Oké, gewoon net doen of er niets aan de hand is. Kinderen van de bovenbouw keken me allemaal lachend aan, ouders draaiden hun hoofd om. Gewoon vriendelijk blijven kijken, hield ik mezelf voor. Eindelijk ging de bel. Dacht ik verlost te zijn van blikken, en dat het niet erger kon worden: in de klas van Sophie kwamen er steeds meer meisjes om me heen staan. U heeft papier op uw gezicht mamma van Sophie. En voordat ik iets kon zeggen brult mijn dochter door de klas, Nee, dat is een masker van plastic. Anders krijgt mamma een ouwe kop. Maar meestal doet ze er groene modder op, of chocola, maar deze was goedkoper. Nog nooit zo snel de pappa’s, mamma’s opa’s en oma’s de klas zien verlaten. Stikkend van de lach. Ik liet de kindertjes nog maar eens goed kijken. Heel interessant vonden ze het. Totdat ik besloot om nog een stuk plastic los te trekken. Allemaal gillende kindjes en een mamma van Sophie die heel snel de klas uit vluchtte. Op weg naar een warme douche.