Het zonnetje in huis.

Even 2 weken rust genomen op blog gebied. Niet omdat ik niets te melden had, maar simpelweg vanwege totale vermoeidheid. Ik was en ben nog steeds een beetje, zo ontzettend moe. Niet vooruit te branden was ik. Normaal vind ik het dan heerlijk om alles van me af te schrijven, maar ik had de afgelopen week mijn handen alleen al vol aan het brengen en halen van de kinderen. Naar school, naar vriendjes en naar de verschillende sportactiviteiten. De computer stond zielig boven op de kast en af en toe hoorde ik hem naar me roepen, of zoemen. Dat is waarschijnlijk meer van toepassing. Je krijgt soms behoorlijke bergen op je levenspad en de ene keer veeg je ze zo weg, maar de andere keer moet je met een volledige uitrusting omhoog zien te klimmen. En als dan keer op keer het uitzicht tegenvalt, begin je langzaam maar zeker kapot te zitten. Je kunt ook niet meer genieten. Zo moe ben je. En je houdt je nog lang staande bij de gedachte dat er ook mensen zijn die hun kinderen moeten missen en dat het echt allemaal nog erger kan, maar mag ik er ook af en toe even doorheen zitten? Mag ik ook af en toe even geen behoefte hebben aan mensen die maar langs komen op visite, terwijl ik al moeite genoeg heb om mijn gezin draaiende te houden. Mag het? Ook al zouden jullie nu allemaal NEE zeggen, ik doe het lekker toch. Gewoon de deur niet open doen, of de telefoon niet oppakken, gewoon omdat ik even een uur helemaal niemand aan mijn hoofd wil hebben zeuren. Ik heb al problemen genoeg. Wat een donker verhaal wordt dit denkt u nu met zijn allen. Mijn excuses daarvoor, maar u hoeft het niet te lezen, maar ik moet het wel uit mijn hoofd schrijven. Maar de titel was zo vrolijk zie ik u nu denken. Dat klopt. Want ik ben vandaag weer iets vrolijker wakker geworden. Mijn huis rook zo lekker. Dat zit zo. 2 weken geleden was ik in een tuincentrum hier in de buurt en daar stonden een paar bakken hele zielige hyacinten. Zagen er werkelijk niet uit. Hingen een beetje alle kanten op, waren verdroogd en zaten in de put. Nu had ik dus meteen een klik met die zielige hyacinten. Waarom zouden ze niet bij mensen op tafel mogen staan? Alleen maar omdat ze er anders uitzagen? Omdat ze er (niet verder vertellen) onooglijk uitzagen? Dus zonder verder na te denken, zette ik ze op mijn kar. Allemaal. En bij de kassa kreeg ik 50% korting op mijn bolletjes. De caissiere was geroerd door zoveel medemenselijkheid. Of door zoveel tuinliefde. En dus stonden er op de meest vreemde plaatsen in mijn huis hyacinten. Zelfs in een roestvrijstalen melkkan, want ik had helemaal niet zoveel bakjes. En mijn geduld werd vanmorgen beloond. Ze doen het! Ze fleuren met hun kleuren niet alleen mijn huis op, maar met hun geur doen ze mij denken aan de naderende lente met ontluikende mogelijkheden. Ze zorgden vanmorgen dus voor het zonnetje in huis. En zo sluit ik 2 zware weken af. Dankzij de verschoppelingen uit het tuincentrum.

Mijn zonnige allegaartje.