Opper huisvrouw.

Dit weekeinde voelde ik me even Nigella Lawson. Op zaterdag tussen 3 zwemlessen en een judotoernooi vond ik nog tijd om met mijn kinderen een cake en 2 broden te bakken. Het brood smaakte geweldig, was heel snel op, maar de cake zag er vreemd uit, smaakte ook raar. Bleken we de suiker vergeten te zijn. Oudste zoon smulde evengoed van de cake, en was erg blij dat de rest van het gezin het minder smakelijk vond. Bleef er meer voor hem over. Vanmorgen werd ik wakkker met een kop koffie in bed, kon ik heerlijk uitslapen en zelfs mijn boek uitlezen. Ik heb in tijden geen detective gelezen die tot op het laatst verrassend en spannend te noemen was. Een heerlijk ontspannen ochtend dus. Lekker douchen, en toen ik eindelijk beneden kwam was het al 10 uur. En de kinderen hadden toen wel zin om weer actief te worden. Dus was de boter al weer uit de koelkast en de pakken bakmeel stonden ook al te pronken op het aanrecht alsof ze wilden zeggen: die cake van gister moeten we even doen vergeten door een hele lekkere appeltaart te maken. Met de handdoek nog op mijn hoofd gingen we aan de slag. 1 ontspannen mamma en 3 enthousiaste kinderen. Nu is het zo met kinderen dat het deeg het lekkerste is, als het nog vers is, dus toen we de appeltjes in de vorm deden, en de rolletjes wilden draaien voor de bovenkant, was het deeg zo goed als op. Een paar kruimeltjes lagen zielig alleen in de kom. Toch maar over de vulling gestrooid en in de oven schuiven. Nu zijn de kinderen in de speelkamer aan het spelen, lacht mijn man zijn kaken stijf over het idee alleen al dat ik een opperhuisvrouw ben, kijkend naar het slagveld in de keuken en de berg was- en strijkgoed in de badkamer. Maar mijn ochtend kan niet meer stuk. Straks sluiten we hem af met een heerlijke verse appeltaart gemaakt samen met mijn kinderen. Dat is toch het ultieme zondagochtendgevoel?

Hij was lekker!! Mijn kindjes mogen volgende week weer bakken!