Educatiebos.

Sinds een aantal maanden hebben we in het bos in ons dorp een soort educatiepad. Het idee erachter is dat kinderen weer achter de computers vandaan gaan en het bos in trekken. Hutten bouwen, slootje springen, in bomen klimmen, verstoppertje spelen, kortom: de natuur herontdekken.

Dat idee was dus eigenlijk zo gek nog niet en de school van de kinderen vond dat ook. Een samenwerking was ontstaan. Kinderen gingen aan de slag met bakken prut, takjes, wol en andere spullen om een maquette te maken. Een aantal ideeën werd werkelijkheid. Vrijwilligers gingen vol vuur aan de slag om een schoolbos te creëren. De opening was een succes. Een aantal schoolklassen gingen naar de opening en hadden de grootste lol.

Dat was vlak voor de grote vakantie. Daarna werd het stil. Onze kinderen gingen in de laatste week van de vakantie naar het bos en kwamen druipend van de modder terug. Na een kwartier al. Mopperend. Het is 1 grote vieze bende kreeg ik te horen. En dat klopte. De paden waren 1 bemodderde stroom. Zelfs als volwassene, die dus niet slingerend aan een kabel van de ene naar de andere kant wilde komen, was het een gevecht om rechtop te blijven staan. Hilariteit onder de kinderen was groot toen mamma pardoes languit ging. Zwarte billen en dito kleding.

Nat en modder. Veel modder.

Nu kent u ons, en wij zijn van het buitenleven. Lekker studderen in het bos, onontdekte paden ontdekken. Heel veel bosuren hebben wij op ons conto staan, maar dit bos hadden we na 1 keer eigenlijk wel gezien. Vieze bende was het.

Vandaag gingen we op herhaling. Dat zit zo: morgenmiddag mag ik samen met een delegatie van school; en een delegatie van de bos vrijwilligers het bos in om (positief opbouwende) kritiek te leveren. Wat kan er nog beter? Heel veel heb ik vanmiddag weer gezien. Er kan echt nog heel veel beter. Het begin is er, maar het einde is nog lang niet in zicht. Vandaag hadden we namelijk al na 3 minuten allemaal prutpoten, de kinderen zwarte billen en handen, en onze kleine clown was zelfs zwart en bemodderd tot achter zijn oren. Spek en spekglad was het in het bos. Van de tokkelbaan naar beneden om dan te landen midden in een plas. Bruggen bouwen met houten stammen en zo de sloot in glijden. Verder lopen tussen de bomen door, omdat er verderop nog een stuk was, maar eigenlijk het pad niet eens kunnen bewandelen.

Ehhh, mamma! Ik gleed per ongeluk uit.

Ben ik negatief? Ja. Dat ben ik. Ben ik teleurgesteld? Ja. Dat vooral denk ik. Want er is zoveel mogelijk met een educatie bos. En nee, het hoeft allemaal helemaal niet veel te kosten.  Ik ben benieuwd morgen. Benieuwd wat we voor elkaar gaan krijgen om het bos een echt mooi educatie bos te laten zijn waar we als school heel trots op kunnen zijn. En waar we met de kinderen nog vele uren kunnen doorbrengen. Biologie onderwijs in de natuur. Waar vind je dat nog in Nederland?

De absolute hit. Via de touwbrug naar de overkant en door de sloot weer terug.