vrijdag 29 november 2013

De moord onder de Bonen.

Vroeger, toen alles beter was, de bloemen groter, het gras groener, de kinderen liever en de ouders geduldiger, was er niets aan de hand in huize Boon. Er kwamen Bonen bij en er gingen Bonen weg. Dagelijkse kost. Iedere Boon leefde harmonieus samen met de andere Boon. Van de een op de andere dag werd er af en toe een wanklank gehoord. Een dwarsliggende Boon. Een Boon die voor drong en zijn ellebogen gebruikte of een Boon die zijn snor juist drukte. Die met andere woorden de andere Bonen zijn boontjes liet doppen.

De sfeer werd grimmiger en grimmiger. Krakend en stomend werd er doorgewerkt, maar het ging allemaal niet meer als vroeger. De sfeer was ver te zoeken en het stoom kwam regelmatig bij een ieder uit de oren. De familie Boon was tot op het bot verdeeld. Er kwam een mediator aan te pas om te kijken of de situatie nog gerepareerd kon worden, en gedurende een paar maanden leek de lijmpoging geslaagd.

Tot vandaag. Vandaag was alles anders. Vandaag was er een moord gepleegd. De hele familie Boon was in opstand gekomen tegen het Zwarte schaap van de familie Boon. Ze hadden hem eigenhandig een kopje kleiner gemaakt. Vermoord dus. Het bloed sijpelde langzaam aan de onderkant van de voordeur naar buiten. Zodat het voor iedereen in de boze buitenwereld direct duidelijk was: er is hier een moord gepleegd. Kan niet missen. De 'ik lijk soms wel een politieagent' mamma ging in de weer met doeken en reinigingsmiddelen. Maar het was te laat. Niets meer aan te doen. Vermoord is vermoord. De laatste adem was uitgeblazen.

Goed, vanaf morgen drinken we dus weer gewone, normale filterkoffie. Rust in vrede dierbare vriend. We hebben samen hele mooie avonturen beleefd. We zijn op de been gebleven door onze innige band en moeten nu een nieuwe weg inslaan. Verder zonder jou. Maar vergeten doen we je nooit. Als we ergens de geur opsnuiven van vers gemalen koffiebonen, denken we weer even terug aan de tijd die ooit was. Niet meer is.

2 opmerkingen: