Sintre Sintre Maarten.

Sintermaarten mikmak, mijn moeder is een dikzak, mijn vader is een duntje. Geef me een pepermuntje.

Vroeger kwam daar dan nog een heel couplet achteraan, maar de kinderen van tegenwoordig gaan voor de korte nummers. Vinden de mensen aan de deur ook veel prettiger. Snel de deur weer dicht, de warmte ontsnapt. En de piepers worden koud.

Maar ik was dat nummer natuurlijk snel zat. Nieuwe versie: Sintermaarten mikmak, mijn moeder is een dikzak, mijn vader is veel dikker, hij lust wel een s.nicker! Vonden de kinderen gelukkig ook een leuk nummer, dus verandering van spijs doet eten. Of in dit geval dus: een ander liedje en hopen op een goed gevulde tas met snoepjes. Ergens aan het begin ging het echter al mis. Een mevrouw beluisterd het nummer, kijkt verschrikt op en wil de deur weer dichtgooien. Ze had namelijk helemaal geen s.nickers. Opeens besefte ze wat ze wilde gaan doen. ‘Lusten jullie anders misschien iets anders?’ Uiteraard mevrouw! Mijn kinderen zijn niet zo moeilijk hoor.

Een andere mevrouw ergens halverwege vond dat die pappa dan maar zelf moest komen en de kinderen knikten braaf. Was dit eigenlijk wel een leuk nummer? Even later probeerden ze het nog 1 keer. Maar dat was dus ook echt de laatste keer. Die heb ik zei de mevrouw en de jongens kregen alle 3 een s.nicker uitgereikt. Als we alleen maar van die dingen ophalen hoeft het van mij niet meer hoor zei Finn. Roemloos einde van mamma’s zelfverzonnen nummer.

Eén van de mooiste dingen vond ik het gezin dat nog heerlijk zat te eten aan de hoge tafel. Opeens stonden daar 3 kinderen met lampionnen voor het raam. Moeder de vrouw springt verschrikt op van tafel, klapt met 1 welgemikte tik het licht uit, waardoor de pappa en de dochter opeens niet meer zien waar sperzieboon lag en waar gehaktbal, en rent naar de deur. ‘Wat leuk! Wat zijn jullie vroeg! We hadden nog helemaal geen kinderen verwacht.’ Mevrouw ratelt door alsof ze voor het eerst meedoet aan het heilige Sint Maarten feest. Kinderen zingen ondertussen het ene liedje na het andere. Binnen zit een gezin te wachten tot ze verder kunnen eten.

Opeens schrikt Sophie van iemand en zet het op een lopen. Terug naar huis. Help! Wat nu? Eerst nog even met de jongens meegelopen, maar dochter die door de donkere straten zwerft is ook geen lekker idee. Geef de jongens opdracht om bij elkaar te blijven en geef op welke straten ze moeten lopen. Zie je kinderen maar terug te vinden anders tussen al het lampiongeweld. Sophie ligt te huilen in haar bed. In pyjama. Mamma krijgt haar zover dat ze zich weer aan laat kleden, en samen gaan we op zoek naar de jongens. Nog 2 huizen wil ze en dan gaat ze er weer huilend vandoor. Ik ben klaar. Mijn geduld is helemaal en schoon op. Wederom laat ik de jongens met opdrachten achter en ga weer achter dochter aan. Kan er nu echt nooit iets gewoon normaal gaan bij ons? Stuur pappa naar buiten. Met dochter. Onze grootste snoepkont maar ze zit al dagen slecht in haar vel, is overal verdrietig om en wil niet zeggen wat er aan de hand is. Ik kan daar op een gegeven moment echt helemaal niets mee. Ben van de strakke snelle acties en oplossingen. Maar mijn kleine meisje wil tegen niemand zeggen wat er nu toch aan de hand is. Aan de ene kant breekt je hart, aan de andere kant word ik dan dus heel boos. 

Sophie gaat verder met pappa en broer. Finn is klaar. En ja, ze houden het uiteindelijk toch bijna 2 uur vol met elkaar. Sophie is helemaal gelukkig met haar opgehaalde snoep, Finn is inmiddels misselijk. En Niels, Niels heeft voor 3 jaar voldoende. Hij is namelijk helemaal geen snoeper. Top avond al met al. Ach, en dan wil ik best een dikzak zijn. Maar dan wel alleen op 11 november.