Reuzen

Volgens mamma hebben er reuzen gewoond op de berg voor ons huis. Onzin natuurlijk. Reuzen! Wie gelooft er nu in reuzen? Mamma schrijft verhalen en soms verzint ze de meest idiote dingen! Dan moeten we wel lachen. Vooral als mamma net doet of ze boos is en onze oren wil opeten! Dat doet ze niet, maar toch rennen we dan allemaal een kant op. Met mamma achter ons aan als boze heks of als enge wolf. Maar een verhaal verzinnen over reuzen is wel een beetje dom.

Dachten we. Nu twijfelen we toch wel erg. We liepen op de mythische berg en daar was een oude haven. De metalen liften om boten in het water te hijsen stonden er nog steeds. Je kon via een soort trap naar beneden lopen richting het water. En als je dan op de onderste trede ging liggen, kon je net met je vingertoppen het water aanraken. Behalve Rune. Hij was net te klein. Hij schoof liggend op zijn buik steeds een stukje verder naar voren. Tot hij bijna in het water kukelde! Mamma greep hem zo in zijn broeksband en tilde hem in 1 keer omhoog. Net zo sterk als een reus onze mamma.

Dat kwam, zei ze, omdat we nu in het huis van de reus waren. Knettergek is ze. Heb ik dat al eens verteld? ‘We zijn op visite bij de reuzen van de berg.’En vrolijk wees ze ons op de ingestorte puinhopen aan de rand van het water. ‘Kijk, hier was de woonkamer, en hier de badkamer, hier was zijn toilet en hier sliep hij.’ Warempel; zo waar als ik hier nu sta, het klopte! De rotsblokken vormden een badkamer met bad, een woonkamer met tafel, een slaapkamer met bed. Je kon het allemaal nog prima zien. We klommen voorzichtig over de losse stenen. Stel je namelijk eens voor dat de reus precies thuiskomt, als er 3 kinderen op zijn eettafel staan!Of nog erger: op zijn versgewassen, fris gestreken wit gebloemde beddengoed! Oei oei.

Rune stelde de vraag die we allemaal wilde stellen: ‘mamma, waar is de reus nu naartoe?’ ’Hij is verhuisd.’ ‘Verhuisd? Waarom?’ ’Omdat hij last had van zijn buren.’ ’Van zijn buren? Woonden er nog meer dan?’

Mamma begon enthousiast te praten over een compleet reuzendorp aan de rand van het meer. Zucht, daar ging ze weer. Ze vertelde over hoe de reuzen zich hier veilig voelden. Hoe ze af en toe een paar vissen vingen en aardappelen van het land haalden en dat de boeren dat helemaal niet erg vonden, want de reuzen zorgden er voor dat er geen vossen in de buurt kwamen om de kippen op te vreten. Die vossen waren bang voor de reuzen.

Ondertussen liepen wij over een smal paadje langs de steile wanden van de berg. Af en toe daalden we af naar het water, ons vastgrijpend aan boomwortels. Het ene na het andere reuzen huis vonden we. Bijzonder interessant was het en de reuzen begonnen ook voor ons te leven. Dat doet mamma. Ze laat verhalen tot leven komen. Het was eigenlijk heel leuk.

Tot we op een uitstekende rots zaten en er opeens een vreselijk kabaal vanonder de rotsen vandaan kwam. We schrokken enorm en renden de heuvel weer op. Pappa en mamma moesten heel erg lachen toen ze ons met zijn drieën omhoog zagen klimmen. Mamma kroop op handen en knieën naar de rand van de rots en keek voorzichtig naar beneden. Het water had zich in de loop van vele jaren een weg gebaand onder de rots door. Het stromende en klotsende water maakte om de paar golven een loeiend geluid. ‘Whoe! Wie is er in ons huis? Whoe, we komen thuis, we komen thuis! Whoe!!’

Reuzen in Zweden. Het zou zomaar waar kunnen zijn, met mamma weet je het  nooit helemaal zeker.

De ingang van een reuzen huis. Links nog een stuk woonkamer van de buren Reus.