Goed nieuws.

Goed nieuws. Dat is het denk ik wel. Mijn hersenen waren schoon volgens de norse neuroloog die dit keer overigens een vlotte neuroloog was. Ik schoot bijna, echt bijna vol. Schone hersenen. Wie had dat bij mij verwacht? Ik niet in ieder geval en Ben denk ik ook niet. De mensen om me heen vinden mij al jaren zo gek als een deur en hadden ook geen schone inhoud van mijn koekenpan verwacht. Maar dat was wel wat de beste man zei.

Opgelucht stonden we met een paar minuten weer buiten. "Ik kan niets meer voor u doen" zei de man en klapte zijn map dicht. Of eigenlijk dus mijn map. Mijn groene map. Met mooie foto's. Die we overigens niet te zien kregen. We geloven hem op zijn woord. Hij stuurde mij weer terug naar mijn huisarts en dan gaan we een nieuw traject in. Maar wil ik dat wel? Soms moet je niet alles willen weten. Soms is het genoeg om schoon te zijn. Geen tumor in mijn hoofd, geen botsplinters en verder was er dus ook niets te zien.

Ben denkt daar anders over. Ik huppelde opgelucht naar buiten, tot de glazen trap weer in zicht kwam, en Ben sjokte peinzend achter me aan. Ben was helemaal niet blij, want als dit het niet was, wat is het dan wel? Ben wil graag een nieuw traject in. Ik denk daar voor de goede orde over na.

Ondertussen zit ik ongeveer op 60/70% van mijn kunnen. Van mijn eigen ik. Stapje voor stapje gaan we vooruit en deze week ook af en toe weer een paar stappen achteruit. Ik vind namelijk altijd alles leuk en doe dus van alles, maar dat moet ik dan 's avonds bekopen. Doodmoe lig ik sociaal te zijn op de bank. Kan natuurlijk veel beter gewoon naar bed gaan, maar dan zit Ben zo helemaal alleen beneden. En dus zitten we sociaal met zijn tweeën beneden. Ik met een boek en Ben met zijn ipad. Gelukkig zijn wij nog steeds het gezin kneus en co en gaan alle gebeurtenissen van de afgelopen twee maanden Ben ook niet in zijn koude kleren zitten en zijn we 's avonds gewoon gezellig samen stil. En ik heb dus een schoon hoofd.

Als je dan 's avonds thuiskomt met je kinderen en donuts om het goede nieuws te vieren, ligt er een stapel post op de mat. En een enveloppe. Een hele mooie die ook nog eens heel lekker ruikt. Post voor mij.

Overbodig om te melden dat ik ditmaal wel mijn tranen de vrije loop liet. Wat een waanzinnige attentie van een waanzinnige vrouw! Rechtsboven is een boekje met hele mooie teksten die je diep in je hart raken.
Eefie dank je wel!!

En als toetje komt dochterlief ook nog met een tekening. Mamma is nu een clown en dat is best wel leuk eigenlijk.

Iedereen ontzettend bedankt voor alle blijken van meeleven. Ik ga de komende tijd bedenken of ik wel verder wil onderzoeken wat er mis gaat in mijn hoofd.