Schaatsend naar de Zuidpool.

“Mam! Ik ga morgen schaatsen met school. Wilt u even mijn schaatsen zoeken?” En zoon ploft neer. Tuurlijk schat. Doe ik straks. En uiteraard vergeet ik het. Het is dat Ben zijn naam in mijn ring heeft laten zetten, anders zou ik zo met een wildvreemde man aan de haal gaan. Ik vergeet alles en iedereen. Schaatsen dus. Die liggen in de berging, waar ik ze vorig jaar zelf heb neergelegd. Maar na vorig jaar is echtgenoot gestopt met werken en zijn complete technische dienst en zijn complete collectie technische naslagwerken uit het jaar nul; lees: papieren naslagwerken uit het jaar nul, zijn in de berging beland. Ergens tussen de ski’s en de baby autostoelen in. Wie iets bewaart heeft wat nietwaar?

Schaatsen. We zoeken schaatsen. En we vinden hele leuke ouderwetse nostalgische houten schaatsjes. Die van vroeger. Die van toen we zelf klein waren en er ieder jaar een tocht der tochten gereden werd. Niels gaat daar niet op schaatsen. We vinden roze schaatsen. Verstelbare. Van zijn zus. Vind Niels ook al geen goed idee. Ik eigenlijk ook niet. Snap zoon wel. We vinden Zandstra schaatsen. Rode. Met dubbele ijzertjes. Ook niet voor Niels. We zoeken en zoeken en vinden van alles. Van alles wat we helemaal niet willen vinden. Niet nu in ieder geval. Na een uurtje vinden we dan eindelijk een verfrommelde doos. Met stoere ijshockey schaatsen. Niels kan schaatsen met zijn klas.

We gaan ook even heen om te kijken en om foto’s te maken en vooral om te genieten. Als wij net aankomen stapt een meisje op het ijs. Om er meteen weer af te stappen. “Dat is glad!” Eh, ja. Dat is dus ijs. IJs is glad. Kun je schaatsen. Anders heet het klunen. Grappig meisje. Jongens en meisjes schaatsen samen over de baan. Over het ondergelopen weiland bij de school. Kloppen sneeuw van elkaars rug als er iemand gevallen is, leven mee met schoolgenoot die valt en een pleister nodig heeft. Houden wedstrijdjes en ook voor de laatste is een schouderklopje en een opgestoken duim.  Kinderen die niet meer verder willen schaatsen gaan aan de kant staan kijken.

“Het ijs kraakt juf!” roepen een paar meisjes die angstig van de baan afstappen. “Goed zo. Goed ijs hoort te kraken. Krakend ijs barst niet” Meisjes vertrouwen het toch nog niet zo. Blijven voor de zekerheid even aan de kant staan. Ben komt aangelopen. Heeft foto’s gemaakt van ijspret. En zakt pal voor de meisjes door het ijs. Meisjes zeggen: “zie je wel!” Gaan zitten op het bankje en trekken schaatsen uit. Jongens komen kijken en vinden het machtig interessant. IJs dat op nog meer plaatsen wakken begint te vertonen. Water stroomt langzaam over ijs.

2 klasgenootjes van Niels staan even later naast Ben en bekijken de schade. “Daarom gingen wij dus niet meer schaatsen. Straks zakken we er door, en dan?” “Dan zijn je schoenzolen nat. Of de ijzers van je schaatsen. Als je goed kijkt, kun je het gras van het weiland nog gewoon zien.” “O, ja. Hier is normaal altijd een sportveld” Giechelend kijken ze elkaar aan.  “Weet je wat het leukste zou zijn?” Vraagt Ben aan ze. Dat de ijsvloer het nu begeeft en de hele bovenbouw inclusief juffen tot hun enkels in het water staan denk ik en hou mijn camera in de aanslag. “Dat er een ijsschots ontstaat en dat we daar dan op staan en we wegdrijven.” “Wegdrijven? Waar naartoe dan? “ “Naar de Zuidpool!” “Echt? Kan dat dan?” Ik kijk nog eens naar schaatsende massa op ondergelopen weiland. Weiland met dijken aan de zijkanten. Met rondom bebouwing. Moet wel HEEL hard gaan vriezen willen we afdrijven naar de Zuidpool. “Hoe groot is die kans pappa van Niels?” “Nul procent” stelt Ben ze toch maar gerust.

Wij stappen weer op de fiets en laten kinderen schaatsen en genieten. Schaatsen op school. Hoe gaaf is dat?