MRI Scan.

9 januari. MRI scan.

Eigenlijk ben ik vrij rustig als we richting Ziekenhuis rijden. Ik ga het wel zien. De hele dag wel een beetje chagrijnig geweest, (sorry gezin) maar wat moet dat moet. Veel te vroeg melden we ons in het ziekenhuis. Ben gaat mee naar binnen aangezien ik last heb van claustrofobie. " U gaat met uw vrouw mee naar binnen?" "Nee! dat niet hoor, hij gaat alleen ergens op een stoel zitten." Zweet breekt me uit bij het idee dat Ben ook in de tunnel geperst moet worden. In die krappe tunnel geperst moet worden. Zusters met schoenlepels staan al klaar. Arts heeft zijn bergschoenen aan om het laatste duwtje tegen achterste te kunnen geven. Mevrouw achter de balie schiet in de lach. Ben kijkt mij aan en begint ook te lachen. "Dat bedoelde ik ook hoor. Uw man gaat gewoon op een stoel zitten. Achter het apparaat." Halve meter kleiner in 2 minuten. Begint goed zo.

Zittend in de wachtruimte hoor ik telkens een trein langskomen. Tsjoem, tsjoem, tsjoem, tsjoem. Twee mannelijke ziekenhuis hulpen komen langs met een oude dame in een bed. Oude dame gaat op de foto. Dame is de weg een beetje kwijt. Vraagt of iemand haar haar misschien nog even kan kammen en of iemand haar lippen wil stiften. Dame krijgt een inwendige foto. Heren mogen niet mee naar binnen en nemen ook plaats in onze wachtruimte. Starten een gesprek over de teamleiders. Over hoe de ene teamleider veel beter is als de andere. "En dan wordt er weer even flink gescheld!" "Gescholden" interrupteert de tweede man. "Nee, echt gescheld. Dan wordt er weer even driftig op een belletje geslagen." De tweede man vind het een topgrap. Ik niet. Het is duidelijk te horen dat het een uitgekauwde grap is. Zo'n grap die iedere keer weer op tafel komt. Zo'n grap waar je indruk mee wilt maken bij nieuwe mensen. Zo'n grap die opgepakt wordt door je collega's en zo'n grap die je op een bepaald moment zelf voorgeschoteld krijgt. Zo'n net niet grap. Of een totaal niet grap. Maar gepensioneerde man heeft er weer even mee gescoord vanavond. Oude dame is inmiddels op de foto gezet en mag weer naar haar zaal. "Wat een slechte service hier" klaagt de dame. "Niemand die even de moeite nam om mijn haar te kammen."

En dan mag ik naar binnen. We hebben ons heel goed voorbereid, want we mogen geen ijzer mee naar binnen nemen. Zelf neem ik een pyjama broek mee en voor de verandering heb ik die dus gestreken. Ik strijk alles. Van theedoeken tot het ondergoed van de kinderen, maar mijn pyjamabroek strijk ik dus nooit. Vandaag dus wel. Er zaten 3 sierknoopjes op en die heeft Ben er netjes voor me afgeknipt. Ben heeft van zijn trainingsbroek alle ritsen getornd. Ritsen in zijn broekspijpen en rits van boven. Voor niets blijkt als we in krap kleedhokje staan. "U mag uw broek aanhouden, maar alleen wel even uw riem afdoen" "Maar er zit toch een knoop aan mijn broek?" "Ja, maar dat geeft niet. Die zit vast. Uw bh uit en dan een hemdje aan." Schiet mij maar lek. Dat is dus weer typisch iets voor ons. Tornen we ritsen uit een goede trainingsbroek, voor niets. Gewoon helemaal voor niets. Broek hoeft niet uit.

Binnen wil mevrouw meteen beginnen, maar ik heb eerst nog wel enkele vragen. Of de bovenkant open blijft bijvoorbeeld en of ze het licht aan laten staan. Wat ze doen als er brand uitbreekt en ik nog in dat apparaat ligt. Zie Frankenstein afbeelding op mijn netvlies verschijnen. Zwart geblakerde Anna Marie met gesmolten plastic kap rond haar hoofd. "We gaan het proberen" Hoe sneller we beginnen redeneer ik, hoe sneller we klaar zijn. Ik ga liggen, met mijn hoofd in beugel. Maar mijn (veel te) gespierde schouders zitten klem. Passen niet op bank. Stoten tegen hoofdbeugel aan. Ik moet dus iets naar beneden schuiven, zodat mijn hoofd niet helemaal klem zit in beugel, maar mijn schouders in ieder geval vrij zijn. "Gaat dit zo?" "Nee, er komt nog een kap overheen" Ik schiet in de stress bij het zien van kap die op ondergedeelte komt. "Blijft dit los?" "Ja, dit blijft los" Klik-klik. Kap zit muurvast. Zweet stroomt langs mijn schouderbladen en tranen staan in mijn ogen. "Om uw man te kunnen zien hebben we spiegeltjes" En plop, er wordt een ingenieuze spiegelconstructie geplaatst. Vlak boven mijn ogen. Ik zit nu helemaal opgesloten. Raak in paniek. "Weg!!" Die dingen hoef ik niet. Ik kom weer tot adem en mevrouw onderneemt nog een poging. Ik zie Ben inderdaad achter me zitten. "Prima" zeg ik. "Begint u maar" Stilliggen AMS, stilliggen, is het des te sneller weer over. Goed stil blijven liggen.

Apparaat maakt een klere lawaai. Radio op de koptelefoon staat aan, maar je hoort alleen een beetje muziek tijdens de pauzes. Verder is het net alsof je een slaapplek hebt in een machinekamer van een zeeschuimer. Oorverdovend lawaai. Tijdens een volgende sessie hoor ik het apparaat uitzenden: May-day/may-day/may-day. Apparaat schud af en toe van links naar rechts onder mijn rug. Stoemp-stoemp-stoemp. Rug spieren worden niet bepaald zachtzinnig gemasseerd. Weer een volgende sessie: tsjak/tsjak/tsjak/tsjak. Groentes worden gesneden op een hakblok. Klopt ook wel; de groentes in mijn hersenpan.

En dan opeens na een half uur schuif ik zomaar weer naar buiten. Mijn handen zijn ijskoud en mijn tenen zijn verstijfd. Helemaal gaar ben ik, maar zo trots op mezelf. Klinkt stom he? Trots zijn op jezelf. Maar ik ben het. Ik, die nog niet eens in een tuinschuurtje met de deur dicht durf te staan, ik die absoluut niet in een file wil staan in de tunnel, ik die altijd, maar dan ook altijd de deur wil zien, ik die nooit met mijn rug naar een massa mensen ga staan, ik die het liefste de deur van het toilet open laat, heb een MRI gewoon gedaan. Gewoon gedaan. Met een half uur was het klaar. Wauw!!!!

We gaan koffie drinken. Ben en ik. "En dan was dit nog wel een ruime MRI  er zijn ook veel krappere." Zegt Ben. "Welnee," Antwoord ik. "Dat komt omdat jij gewoon te dik bent." Het werd stil aan de andere kant van de tafel. Heel stil. Geen idee waardoor, maar Ben dronk zijn cappuccino in stilte.

Hoe het nu met me gaat? Ik durf weer te fietsen, wel veel voorzichtiger dan anders, heb geen conditie meer, ben 2 kilo gegroeid van het niets doen en het slapen, heb gister voor het eerst een klein stukje met de auto gereden, kan weer gewoon praten, maar moet af en toe toch nog zoeken naar mijn woorden, heb nog steeds af en toe rode streepjes onder mijn getypte teksten, maar vind de fout dan meestal wel. Kortom; het gaat goed. Of in ieder geval beter. Ik ben er nog niet helemaal, maar we gaan stapje voor stapje verder. En volgende week krijgen we de uitslag van de scan. Ik ben benieuwd. Maar het zou mij niets verbazen als er niets uitkomt. Dat ik gewoon over-over vermoeid ben geweest en dat mijn lichaam keihard op de rem heeft getrapt. STOPPEN JIJ! Zei mijn lichaam en ik luisterde. Moest wel. Maar goed, ik loop vooruit op de feiten. We gaan het volgende week zien.