Ziekenhuis.

De reden dat ik de laatste tijd niet meer zo veel blog heeft te  maken met de gebeurtenissen in december. En dan niet eens het overlijden van mijn opa en zijn (indrukwekkende) uitvaart, maar de dingen die zich rond mijn hoofd afspeelden.

Na een bezoekje aan de huisarts, ik werd verstandig, werd ik doorverwezen naar de neuroloog. In het ziekenhuis. Die dag, de voorgaande dagen en ook de daaropvolgende dagen kon ik amper praten, liep ik zwalkend over straat en was ik dood en dood moe. Ik was er, maar mijn hoofd deed het niet. Nu de weergave van ons ziekenhuisbezoek in december. Inmiddels kan ik namelijk weer redelijk foutloos schrijven. 

13 december. 

We gaan naar het ziekenhuis. En lopen door de lange rechte gangen. De lange rechte gangen die vreemd ruiken. De gangen waar overal andere gangen op uit komen en waar overal mensen lopen. Drommen mensen lopen links; rechts; voor en achter je. Ik heb moeite om overeind te blijven. Klem me als een aapje aan Ben vast. Loop zo dicht mogelijk langs de muren voor houvast. In 1 van de gangen ligt een meneer op de grond. Met zijn hoofd in een vitrinekast. Ik speur naar bloed en blijf staan. Als enige blijven we staan. Alle andere haastige mensen lopen door, kijken niet op of om, kijken niet naar man die op de grond ligt. Met zijn hoofd dus in een vitrinekast. Man kan wel dood zijn. Zijn lichaam slingert zich als een hindernis over de ziekenhuisvloer. Mensen stappen geïrriteerd over hem heen. Lopen door. Meneer heeft een nijptang in zijn hand. Ik begin te grijnzen. Ik ben getuige van een snelcursus: hoe steel ik de vitrines in een druk ziekenhuis leeg in 5 minuten, terwijl tientallen gejaagde mensen langs snellen. En geen aandacht hebben voor op de grond liggende slingerende man. Ik blijf nog heel even verwonderd stilstaan. Man kan namelijk ook echt gewoon wel dood zijn. Dat doen mensen namelijk regelmatig in het ziekenhuis. Liggen dood te zijn. Deze kijkt op. Geërgerd. Om mij omdat ik stil blijf staan. Hij komt omhoog en stoot zijn hoofd tegen glazen plank boven hem. Kunstig beeld begint vervaarlijk te wiebelen.

Op de afdeling blijken we een afspraak te hebben met meneer Ko-assistent. Ben doet het woord en mevrouw achter de balie krijgt het Spaans benauwd. In Alkmaar. Spaans benauwd in Alkmaar. Ben vind de grap over meneer Ko-Assistent niet grappig en gaat daar dieper op in. "Ik heb alleen een mevrouw staan op de lijst." Probeert de mevrouw te redden wat er te redden valt. "Dat klopt" zegt Ben. "Hier staat ze inderdaad." Handig zo'n man die alles letterlijk neemt. Ik glimlach vriendelijk naar dame.

Ondertussen ben ik een beetje opstandig. Gister bij de huisarts moest ik allerhande onzinnige testjes doen. Mijn tong uitsteken, bolletjes indraaien met mijn handen en met mijn ogen dicht voetje voor voetje schuifelen. Ik donderde om. Had het nota bene nog zo gezegd. "Ik val telkens om!" Maar niet luisteren he, gewoon niet luisteren die huisartsen. Moest antwoord geven op vragen als welke dag van de week het was en welke maand. Wat mijn geboortedatum was en waar ik mij bevond. Vragen waarvan ik de antwoorden schuldig bleef. Moest met mijn vingers het puntje van mijn neus aanraken en nog meer van dat soort infantiele vragen. Voelde me alles behalve serieus genomen en had een kneiterende koppijn. Heel benieuwd dus waar ze hier mee aan zouden komen.

Ook hier kreeg ik vreemde vragen. In welk ziekenhuis bent u nu? In welke plaats? Hoe heet het ziekenhuis? Geen idee. Ik heb nooit geweten dat het ziekenhuis in Alkmaar, helemaal niet het ziekenhuis in Alkmaar heet. Op welke afdeling bent u? Die wist ik. We waren namelijk via een hele enge (ik val dus telkens om) glazen open trap naar de eerste verdieping gegaan. De eerste verdieping riep ik triomfantelijk. Blij dat ik eindelijk een antwoord wist. Fout! Welke afdeling. Is dus niet hetzelfde als welke verdieping. (Ik leg het even uit) Langzaam betrokken de gezichten van mevrouw Ko-assistent en van Ben. Langzaam kreeg ik door dat er ergens iets niet goed ging. Ik wist de antwoorden op de vragen niet. Ook hier moest ik testen doen. Testen, zo werd me nu wel uitgelegd, die ik moest doen om te kijken of er ergens een stuk hersenen het niet zou doen. We mochten weer plaats nemen in de wachtkamer. Ik was compleet gesloopt. Het duurde een uur, maar het voelde alsof ik een triatlon had volbracht. Was compleet af! De tranen stonden in mijn ogen.

Mevrouw Ko-assistent had gemeld dat de neuroloog straks ook nog enkele vragen zou stellen. En dus ging ik de kleuren van de stoelen in me opnemen en de kleuren van de muren en de hoeveelheid kapstokken. Was me aan het voorbereiden op nog meer stompzinnige vragen. 

Maar binnen stak de man een hele verhandeling af, waar Ben en ik beide totaal niets van begrepen en hij werd na een tijdje stil. Verwachtingsvol en een beetje nors keek hij ons aan. Ik scrolde door mijn hoofd naar een vraag en het bijbehorende antwoord. Maar hij had geen vraag gesteld en wachtte dus ook niet op een antwoord. Wachtte ergens anders op. Geen idee waarop. Gelukkig snapte Ben ook niet wat de bedoeling was. Neuroloog werd een beetje boos toen wij vroegen of hij de vraag wilde herhalen. "Vraag? Vraag? Ik heb helemaal geen vraag gesteld!" Wat is dan nu de bedoeling? "De bedoeling is dat u een MRI krijgt. Om te kijken wat er fout gaat in uw hoofd. Voor nu moet u het maar rustig aan doen. Heeft u ijzer in uw lichaam?" Het zweet brak me uit. Weer zo'n vraag met vast een dubbele bodem. Ik dacht goed na voor ik antwoord gaf. "Nee?" "Ja, het is ja of nee. Heeft u ijzer in uw lijf?" Ik begreep opeens in een helder moment dat hij vast doelde op een metalen plaat in een arm of been. "Nee! Die heb ik niet." Mooi, dan kunt u nu een afspraak maken bij de balie. Tot ziens!" "Maar die vragen dan?" Die stel ik niet. Die heeft Ko-assistent al gesteld."

Uitgeput en geen steek wijzer, maar wel heel heel klein verlieten wij het ziekenhuis. Op naar mijn inmiddels vaste plek op de bank. In de woonkamer. Met een deken en een kruik. Slapen. Wilde ik. Slapen, slapen en wakker worden zonder hoofdpijn.