woensdag 19 juni 2013

Doornroosje en de verborgen tuin.

Kabouterpad. Mijn laatste. Het laatste kleuter kabouterpad. Oudste zoon gaat naar groep 8 en jongste naar groep 3. Ik zal ze geloof ik wel missen die kabouterpaden. Hoewel, soms is het ook wel mooi geweest. Afsluiten van een periode. Deze laatste was er een om te onthouden. We gingen naar de tuin van juf J. Juf J is al een paar jaar gepensioneerd, maar nog steeds stelt ze haar tuin 1 keer per jaar open voor de kleuters. Kleuters komen ogen en oren en handen te kort. Alle zintuigen worden geprikkeld in de waanzinnige verborgen tuin.

Het begon goed deze keer. Terwijl wij stonden te wachten op 1 van de andere kleuterklassen, kwam er alvast een juf uit de tuin. En die juf droeg een spinnewiel. “Wat is dat?” Vroegen de kinderen. “Dat is een spinnewiel en dan gaat de juf wol spinnen, om sokken van te breien. Ze prikt dan per ongeluk in haar vinger en  verandert in Doornroosje. De juf valt in slaap, net als alle andere meesters en juffen die op school zijn. De klimop en de rozen gaan groeien en groeien en groeien dan zo tegen de school aan. De hele school verstopt achter de klimop en de bloeiende rozen. Als meester de directeur morgenochtend op school komt, moet hij klimmend langs de klimop door een dakraam naar binnen en dan kust hij alle juffen weer wakker” Kinderen staan mij met grote ogen aan te kijken. “Echt???” “Nee, niet in het echt natuurlijk, maar wel in mijn hoofd. Ik schrijf toch verhalen?” “O ja!” Doen de kinderen. Ik vraag me af of de kinderen tegenwoordig nog wel verhalen voorgelezen krijgen. Prikkelt de creativiteit.

Als de andere klas weer op weg is naar school, mogen wij. De ingang van de tuin ligt verstopt aan het einde van een smal slingerpaadje. Planten aan de rechterkant, het huis aan de linkerkant. Achter elkaar sluipen de kinderen achter de juf aan. Muisstil zijn ze. Misschien toch wel onder de indruk van de verstopte school, de slapende juffen en de kussende meester. En dan slaken ze een zucht. “O, de vijver!” “Ja, en er zijn kippen en schapen!” “En honing met bijen!” Kinderen die vorig jaar al op school zaten weten het weer. Nieuwe kinderen zijn verrast en staan zwijgend te kijken. Op het grasveld bij de vijver met zijn kikkers en prachtige waterlelies. Met alle visjes en vliegjes.

We gaan op ontdekkingsreis door de tuin. Lopen zelf, vertellen wat we zien en de kinderen vragen wat ze willen weten. Geven zelf de antwoorden. Helpen elkaar met vraag en antwoord. Ik hoef alleen hier en daar iets te sturen. Trots ben ik als we bij de moestuin staan. “Rode bietjes! Worteltjes! Sla! Rode kool! Tuinbonen! Bramen! Aardbeien!”De kinderen herkennen de planten die ze zelf ook in de tuintjes hebben staan. Vertellen aan een andere moeder dat het een courgette is en geen komkommer. Ik groei tot boven de twee meter. De kinderen leren van de schooltuintjes. Het bewijs rolt zich hier voor me uit. Ze vertellen over de bijen en de vlinders, over de insecten en de kippen. Zien de kruisbessen voor druiven aan, maar een kniesoor die daar over valt. Ik in ieder geval niet.

De schapen zijn een beetje gek. Eten met hun tong de brokjes uit je handen en rollen over elkaar heen als ze aan de andere kant van broer schaap een uitgestoken kinderhandje zien met lekkere brokjes. Sommige brokjes worden van schrik op de grond gegooid, als er opeens een warme kriebelende tong over handje heen gaat. “Ieuw!”

Bij de schapen staat nog een hok. Verstopt.  Met tokkende kippen en een enorme haan. De kinderen draaien zich om en staan opeens stokstijf stil. “De school!” Fluistert 1 van de kinderen. “O, o.” Doet een ander. “Wat is er?” Vraag ik. “Ik denk dat de juf zich geprikt heeft.” “De juf zich geprikt heeft? Wat bedoelen jullie?” Vraag ik aan de groep terwijl ik in de verte de juf blakend van gezondheid  zie lopen. “De school is bedekt onder de planten. Kijk maar, het hele dak is al weg” Kinderen zien mijn verbazing en gieren het uit van de lach. “Het is gewoon maar een kippenhok mamma van Finn. En helemaal niet onze school!”

Met die creativiteit zit het wel goed in deze groep. Bij het verlaten van de tuin kijk ik nog 1 keer achterom. Ik zie het kippenschuurtje bedekt onder een groene waas. Stel me de slapende juffen voor en de klimmende directeur. Zie de schone taak die morgenochtend voor hem weggelegd is en grinnik. Je kunt je dag slechter beginnen.

Bedankt dat ik 7 jaar kabouters mocht volgen!
Een verborgen huis in een verborgen tuin. Gelukkig zonder slapende juffen.

5 opmerkingen:

  1. zó leuk is dat, dat je erbij mag zijn om te zien hoe ze dingen ontdekken! de schooltuinen bij onze vroegere basisschool waren ook een bron van veel plezier en vermaak. de aardbeienplant die meisje 2 zelf kweekte op school staat nu nog in onze eigen tuin te bloeien. soms was het aanpoten met het begeleiden van al die activiteiten, heb het dik tien jaar gedaan, maar had het niet willen missen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heb jij genoten de afgelopen jaren, mooi om te zien en mee te maken, daar geniet ik ook ieder jaar weer van...die kleine hummels en hun ontdekkingsdrang...maarre..ik denk dat de toekomstige kabouters kabouter Anna Marie ook wel zullen missen hoor..

    Tip, je afmelden als volger en helemaal opnieuw aanmelden op volgen via bloglovin.....

    Liefs!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel!!!! Voor het lieve compliment en voor de tip zodat ik jouw avonturen weer kan volgen.

      Verwijderen
  3. Die verwonderde koppies; je kan ze nog van alles wijs maken, maar ondertussen zijn ze toch ook al lekker bijdehand en pikken ze van alles op ... wat zullen zij de opperkaboutermevrouw gaan missen. Blijf je wel de moestuin doen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, toevallig sprak ik 1 van de kleuterjuffen een paar weken geleden over de tuintjes en dat ik het heel erg ga missen. (Werd ik helemaal emotioneel)Mag ik gewoon volgend jaar doorgaan! Helemaal te gek! Die kinderen zijn zo enthousiast en kijken met zo'n heldere blik naar zaken die wij niet meer zo helder zien. Er zijn trouwens ieder kabouterpad wel 5 moeders die meelopen met een groep. Gezellig!

      Verwijderen