Inbreken.

Pappa en mamma gaan ons huis verkopen. Ze hebben het over ratio en emotie en dat de ratio heeft gezegd dat het beter is om het huis in de verkoop te zetten. Nu weet ik niet wie die ratio is, maar als ik hem tegenkom ga ik hem tegen zijn schenen schoppen. Ik vind die emotie een stuk liever. Die zegt namelijk dat we ons huis gewoon moeten houden.

Dinsdag kwam de makelaar en precies op dat moment kwam er een regenbui over. De eerste in al die weken dat we hier nu zijn. Dat is toch een heel duidelijk teken dat we gewoon hier moeten blijven wonen, maar nee: pappa stond de makelaar bij de weg op te wachten. ‘Anders kan hij ons pad niet vinden.’ We wonen nogal afgelegen en als je niet weet waar je af moet slaan, dan vind je ons nooit.  Pappa werd kletsnat. Net goed, maar na een paar minuten vond ik dat eigenlijk toch wel zielig, dus bracht ik hem een paraplu.

De makelaar kwam met een collega en ze wilden van alles weten. Ze liepen door het hele huis, op sokken, want hier doen de mensen hun schoenen uit als ze bij iemand op bezoek komen. Ze dronken koffie en aten onze lekkerste koekjes op. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was gingen ze ook nog alles fotograferen! Wij waren niet blij en mamma had spontaan last van een zandkorrel in haar oog. Jaja. We hebben hier niet eens zand. Maar van ons kreeg ze geen knuffel en geen zakdoek, en ook geen paraplu. Het is haar eigen schuld! Na een paar uur gingen de mannen weg en gingen wij zwemmen om toch nog een beetje een leuke dag te hebben.

De week daarna was het een komen en gaan van vreemde auto’s op ons pad. Allemaal mensen die belangstelling hadden voor ons huis. Als wij ze zagen staken we onze tong uit en gingen we heel hoog op de trampoline springen. Het gebeurde wel eens dat die mensen evengoed uit hun auto stapten en dan door onze tuin gingen lopen. Mamma lag meestal in de achtertuin op een ligbed met een boek. Zonder bikini topje! En dan riepen wij niet dat er mensen aan kwamen. Hahaha! Mamma rende dan altijd heel hard naar binnen om een T-shirt aan te trekken en keek dan vanuit haar slaapkamer raam of de mensen al weg waren. De volgende dag had mamma een T-shirt naast zich liggen. Pappa liep ook een keer in zijn blote buik naar de schuur toen er net een auto wilde stoppen. Die mensen schrokken zich een apehoedje. De auto werd razendsnel gekeerd. Die kopen ons huis vast niet. Eigen schuld. Ons huis verkopen aan vreemde mensen. Wat denken pappa en mamma nu helemaal?

In de allerlaatste week belde de makelaar. Of wij nog een sleutel wilden komen brengen. En zo gingen we ’s morgens vroeg naar de makelaar. Pappa had een sleutel in de deur gestoken. Mamma vroeg aan pappa of hij dan ook nog sleutels had. Die had hij zei hij. Wat hij er niet bij vertelde was dat die sleutels binnen lagen. Mamma vroeg nog een keer of hij sleutels bij zich had. ‘Jaha.’ Riep pappa toen licht geïrriteerd. En dus draaide mamma de deur op slot. Met sleutels die ze in ging leveren bij de makelaar. Ik hoef zeker al niet verder te vertellen?

Weer thuisgekomen moesten we allemaal plassen. En dus renden we zo snel als we nog konden naar huis. Pappa ging de schuur openzetten. Wij stonden allemaal bij de deur te wachten tot pappa met de sleutels kwam. Mamma riep heel boos of hij nu eens op wilde schieten, want ze deed het bijna in haar broek. Rune en Nisse stonden inmiddels al aan de rand van het bos de bomen water te geven. Pappa kwam aangelopen en zei tegen mamma dat ze de deur dan maar open moest doen als ze zo nodig moest! ‘Maar jij hebt de sleutels!’ ‘Nee hoor, die heb ik niet. Jij hebt zelf de deur dicht gedaan.’ ‘Ja en die sleutels heeft de makelaar nu! Waar zijn jouw sleutels?’ Pappa werd bleek. ‘Mijn sleutels? Ik heb helemaal geen sleutels’ en hij voelde voorzichtig in zijn broekzakken. ‘Ik heb geen sleutels.’ Dat kwam er nog heel zacht uit. We keken allemaal naar een boze mamma die op het punt stond te ontploffen, maar dat kon niet, want dan zou ze in haar broek plassen.

‘Dat is dan lekker. Ik vraag het je 3 keer en ja, jij had sleutels bij je. Het is heel simpel, zorg maar dat je de deur open krijgt. Ik moet plassen.’ Mamma bleef voor de verandering heel rustig. Dat kwam denk ik door haar blaas die op knappen stond. Pappa pakte de langste ladder en zette hem tegen het huis. Hij klom soepel naar boven, liet zich over de vensterbank vallen met zijn schoenen naar buiten bungelend, schopte diezelfde schoenen vervolgens naar beneden en liep de trap af om van binnenuit de deur open te doen. Mamma struikelde met haar broek op haar knieën naar binnen.

Eigen schuld, dikke bult. Moeten ze maar niet zo’n onzinnig besluit nemen. Het huis verkopen! Bespottelijk gewoon! Het huis neemt gewoon op eigen wijze wraak.

En voor diegenen die geïnteresseerd zijn waar we de afgelopen 5 jaar hebben gewoond: Ons huisje!
P.s. er zijn nog veel meer avonturen beleefd, dus jullie zijn nog niet van mij en mijn broertjes af.