De wasmachine en de schatzoeker.

Op een rustige ochtend zit ik beneden aan de koffie. Boven staat de wasmachine aan, de woonkamer is gezogen, de kinderen zijn op school en hoef ik pas over een half uur op te halen. Als ik op de tweede pagina van de krant ben aanbeland dringt een tik-tik-tik geluid tot mijn brein door. Vast buiten denk ik en lees weer verder. Het tikkende geluid komt en gaat. Komt en gaat. Als ik naar de keuken loop om nog een kop koffie te maken kijk ik naar buiten en zie een uitgestorven straat. Geen werklui die tikkende geluiden maken maar toch hoor ik duidelijk tikkkkkkkk-tikkkkkkkk. Vreemd.

Ik neem weer plaats op de bank en opeens heb ik door dat het tikkkkkkkkk geluid synchroon loopt met het spoelen en draaien van mijn wasmachine. Mijn nieuwe wasmachine. Weet u nog? Snel ren ik naar boven traptreden overslaand. Door het raam van de machine zie ik spijkerbroeken en sop. Spijkerbroeken en sop. Spijkerbroeken, sop en iets groens. Iets groens? We hebben geen groene spijkerbroeken. De machine draait langzaam en ik hoor tik-tik-tik. Af en toe schuift de groene verstekeling zijn hoofd even voor het raam om snel weer weg te duiken. Het witte schuimende sop in. Nog een kwartier draait hij, maar de kinderen staan over 10 minuten buiten bij school. Tussen de middag maar even kijken. De machine gaat centrifugeren. TIKKKKKKKKKKKKKKKKKKK achtervolgt me de trap af. Lekker dan. Wat heeft eega nu weer voor troep in zijn zakken laten zitten?

Tussen de middag.  We eten gezamenlijk onze lunch op, drinken een beker water en de kinderen gaan spelen. Ik loop naar boven. Waar de groene verstekeling op me wacht. Tussen de spijkerbroeken grijnst een groen kunststof stukje iets me aan. Een afgebroken groen kunststof stukje iets. Tussen de spijkerbroeken vind ik niets meer wat kan matchen aan het groene, het groene ja wat eigenlijk? In de machine ligt ook niets meer. Ik draai de trommel, geen geluid. Boos en hoofdschuddend loop ik naar beneden, leg het groene ding op tafel. Pontificaal zodat echtgenoot bij thuiskomst meteen weet hoe laat het is. Tijd voor een boze vrouw.

Finn loopt langs, ziet het groene iets en roept blij uit: “Daar ben je! Ik was je al kwijt!”Pakt het groene ding en propt het in zijn broekzak. Zijn broekzak die op half 11 hangt. Zijn broek die bij nader inzien op half 11 hangt. Band van zijn onderbroek komt boven de broek uit. Is wel in geloof ik, maar kereltje is 4. Hoeft nog niet in zijn onderbroek rond te lopen. Wat is dat in vredesnaam vraag ik aan Finn. “Mijn schat!” En hoe kom je aan die schat? “Gevonden op het schoolplein. Bij de prullenbak.” En wat zit er nog meer in je broekzak?” Allemaal schatten mam.” Schatten? “Ja, voor de meisjes. Als ik dan een meisje leuk vind, geef ik haar een schat. Meestal steentjes want de rest hou ik liever zelf.” Mamma is wel benieuwd naar je schatten. Mag ik eens kijken wat je nog meer in je broek hebt?

Klein mannetje leegt trots zijn broekzakken. Links en rechts. Hijst zijn broek naar aanvaardbare hoogte op en kijkt trots naar stapel troep op tafel. Schatten mam! Stapel schatten! Inleven in belevingswereld van 4 jarige! Ik heb na archeoloog zoon; Indiana Jones dochter nu ook een Indiana Jones zoon. Schatgravers. Ik heb 3 schatgravers. En een extra klus op mijn takenlijst. Zakken van broek leeghalen alvorens de wasmachine aan te zetten. Kan ik weer rustig koffie drinken op de bank met de krant. Maar mijn kinderen kennende verzinnen ze gewoon weer iets anders. Ik ben benieuwd. Ik laat het u wel weer weten.

Steentjes voor de meisjes, een schakelaar, muntjes, inbussleutel, de reserve fietssleutels die we al een tijdje kwijt waren, lipgloss!? plastic rotzooi. Start van een nieuwe carrière voor onze kleine man.