Elektrische fiets.

Al een aantal jaren pendel ik heen en weer van huis naar school en weer terug naar huis. De kinderen op school achterlatend of juist niet. En ik kan in een redelijk tempo fietsen. Ik ben zeker niet de snelste mamma op de fiets, maar zeer zeker ook niet de langzaamste.
Een tijdje geleden kwam er een nieuw meisje op school. En dat meisje had ook een mamma. En die mamma bracht haar dochter ook met de fiets naar school. Maar er was iets vreemds aan die mamma. Die mamma zag je in de verte aankomen, en voor je het wist belde ze en haalde ze in. Haalde ze mij in! Ogenschijnlijk zonder probleem haalde ze mij in, snelde naar 2 pappa's die voor mij fietsten en haalde ook die pappa's in. Ik besloot even aan te zetten. Maar hoe hard ik ook ronddraaide met mijn benen, hoe ik mijn bovenbeenspieren ook vol voelde lopen van het krachtig afzetten op de pedalen, ik kwam niet dichterbij. Sterker nog, ik zag die mamma uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Tot er niets meer van die mamma te zien was.

Ik haalde nog wel met rood aangelopen hoofd die pappa's in. Zullen wel gedacht hebben: Wat fietsen die vrouwen toch snel vandaag. Op school liep ik met rood hoofd van de fietsenstalling naar mijn wacht plekje. Het zweet parelde op mijn voorhoofd. De snelheidsduivel mamma stond uiterlijk onbewogen en ongeschonden te praten met een paar andere mamma's. Ik moet iets aan mijn conditie gaan doen besloot ik.

2 dagen later zoefde de mamma mij weer voorbij. Het viel me op, dat ze kaarsrecht op haar fiets zat en heel weinig omwentelingen maakte met haar benen. Ik schakelde op. Stand 6. Ik draaide in een lager tempo rond, maar mijn bovenbenen stonden op knappen. Of eigenlijk stond mijn spijkerbroek op knappen. En weer kwam ik niet dichterbij. Ik begon de moed op te geven. Nu al. Na 2 dagen van vernedering. Ik had mijn meerdere gevonden. Mijn Waterloo lag hier. Op de route van huis naar school. Ze is vast Olympisch kampioene op de weg. Een andere reden kon ik niet bedenken.

Mijn nieuwe schoolfiets.

De afgelopen week bracht ik de kinderen met de auto naar school en haalde ze dus ook weer met de auto op. De kinderen vroegen iedere morgen of we weer met de fiets gingen. Ze kwamen dan echt wel een keer op tijd.  Dat beloofden ze! Ik mompelde iets van boodschappen doen; naar een tuincentrum; slecht weer; schoolreisje; zere knie; kapotte ketting en klikte de autogordels vast. Ik ging ze natuurlijk niet vertellen dat mamma er uit word gefietst. En niet een klein beetje, nee gewoon waanzinnig. Ik was de bezem auto van het school peloton. Mijn ego had een enorme deuk opgelopen. Het allerergste was namelijk nog dat het een keurige mamma was. Een mamma met mooi haar in model, een prachtige lange jas en, .. nou ja, gewoon een verzorgde mamma. Geen mamma op sportschoenen, nee een mamma met leren laarzen.

Vanmiddag kwam er een vriendje van Finn spelen en we kregen het over het schoolreisje en wie de andere begeleiders zouden zijn. De racefietsende mamma ging ook mee. "De mamma die zo waanzinnig hard kan fietsen. Ja, die ken ik wel. Die fietst me er iedere morgen uit. Die gaat zo waanzinnig snel. Kan ik met geen mogelijkheid bijhouden." Mamma van Finn's vriendje schoot in de lach. "Ze rijdt op een elektrische fiets!" Een elektrische fiets. Morgen gaan we weer op de fiets. Gewoon de versnelling in stand 4 en als ze langs zoeft zal ik vriendelijk goedemorgen zeggen. Dat kan dan namelijk weer. Ik kan gewoon ademhalen als we in de vierde versnelling fietsen.