Een dagje zonder internet. Ofwel, een reis terug in de tijd.

Vandaag zaten we zonder internet en telefoon. Ik wist dat het eraan zat te komen, en ik maakte me er geen zorgen over. Een dagje zonder internet. Wat maakt het uit? Heb ik alle tijd om mijn koelkast te soppen, zand te zuigen. Geen stof, maar echt zand. Er zijn stratenmakers aan het werk bij mij in de voortuin en die zorgen voor een enorme hoeveelheid zand in mijn huis. Zand zuigen dus. Stapel strijkgoed zou ik weg strijken en dan ’s middags: ’s middags zou het internet het vast al weer doen. Niet dus, maar we zijn nu nog bij de ochtend.

Kinderen zitten op school, ik kom thuis, zet de computer aan, ga de ontbijttafel leeg ruimen, pak de stofzuiger en ga zitten op mijn bureau stoel. Post checken. Geen verbinding. Damn! O ja, vergeten. Geen internet. Stofzuigen, koffiezetten en wederom met mijn billen op de stoel voor de post. Geen verbinding. Hmmm, kranten lezen via de computer. Niet mogelijk. Sportverslagen lezen, idem dito. Niet mogelijk dus. Koffie drinken, nog een kop. Koelkast uitsoppen. Maar ik zit echt op een mailtje te wachten. En ik wil eigenlijk ook mijn facebook profiel even bekijken. Blogspot bijwerken, maar allemaal niet dus. Met de stofzuiger naar boven. Ik lijk wel een huisvrouw. Heel effectief, maar toch begint het te kriebelen. Ik ben afgesloten van de wereld! Ik woon in een woonwijk, heb buren, heb stratenmakers voor de deur liggen, en heb televisie. Dat nog wel. Ik zet de televisie aan. Maar ik hou niet van televisie kijken, en ik erger me na 5 minuten al te pletter aan de platte nietszeggende programma’s. Televisie uit. De echte krant dan maar. Met nog een kop koffie de krant lezen. Dan gaat mijn 06 telefoon. School! Vast de school van de kinderen, want die hebben mijn nummer. O en mijn moeder dus. Mijn moeder die heel verbaasd klinkt. “Ben jij thuis”? Ja, ik ben gewoon thuis. “Ik probeer al de hele dag te bellen en er wordt gewoon niet opgenomen”! Dat komt omdat het internet en de telefoon eruit liggen mam. Wilde u op de koffie komen? Ja, dat wilde ze.

De telefoon had ik nog niet gemist, want ik vind bellen ook al niets. Ik hou er niet van om gesprekken te voeren via een lijn en dat je gewoon niet ziet wat de gezichtsuitdrukkingen zijn bij de ander. Word ik heel onzeker van. Ik bel dus nooit. Ik neem de telefoon ook niet op als er op het scherm staat: nummer onbekend, of: onbekende beller. Laat maar bellen. Neem ik niet op.

’s Middags: kinderen naar school, ik naar een winkelcentrum. Cadeautjes kopen. Heb ik het ook al niet zo op. Moet je communiceren met wildvreemde mensen. Gaan ze vragen naar een klantenkaart die ik helemaal niet heb en of ik die dan toch wil hebben. Als ik een klantenkaart zou willen hebben, zou ik die al wel hebben.  Vragen ze als je net je tenen over de drempel hebt of ze moeten helpen. Moeten helpen? Jullie moeten helemaal niets! Jullie kunnen helpen. En bij sommige mensen mogen jullie helpen. Ga je naar de winkel voor nieuwe schoenen, hebben ze nergens jouw maat, kom je steevast met herenschoenen bij de kassa. “U weet dat dit het herenmodel is?”Ja, ik weet dat het een herenmodel is. Maar die pas ik in ieder geval. Er zijn ook hele lieve mensen hoor in de winkels. Die kennen me al en laten me rustig zelf kijken, trekken het gordijn van de paskamer niet voor mijn neus weg,  terwijl je daar op zijn aller-charmantst staat in je onderbroek. Onderbroek ja. Geen lingerie. Weet u nog? Lingerie van de H.EMA. Helpen ze echt en dan word ik altijd heel vrolijk. Maar u begrijpt dat winkelen niet mijn hobby is. (Op wie zou Niels nu eigenlijk het meeste lijken?)

Terug naar de verleden tijd.

Met mijn hoofd ben ik bij mijn website; mijn blog waar ik al een week geen tijd voor heb gehad en vooral bij dat ene mailtje waar ik op zit te wachten. “Wilt u er een tasje bij’? Nee dank u antwoord ik verstrooid, met als gevolg dat ik naar de auto terug wandel met een stapel knutselboeken, t-shirts voor de kinderen, 3 pakjes potloden, een pakket met voetbal pylonen en een doos haarkleurmiddel. Voor mij. Dat haarkleurmiddel is voor mezelf. Tussen de deur van de winkel en de deur van mijn auto heb ik 4 keer de spullen over de vloer van het winkelcentrum verstrooid en begin ik mezelf te ruiken. Sterkere deodorant kopen denk ik. Maar niet nu. Nu wil ik naar huis. Kijken of ik al weer contact heb met de wereld. Maar niets. Helemaal niets. Ik zit achter een leeg scherm en ik voel me zo ontzettend eenzaam. Op de achtergrond spelen 5 kinderen, buiten bij de voorramen zijn de 2 aardigste stratenmakers van Nederland aan het straten, in het park achter mijn huis hoor ik mensen met hun honden rennen voor de regen en ik voel me afgesloten van de wereld! Hoe verslaafd aan internet kun je zijn? Zou ik vaker moeten doen een internetloze dag. Maar dan wel op een dag dat ik geen belangrijk mailtje verwacht. Of nog beter: ik vraag of ze de brief ouderwets in de brievenbus kunnen doen. Ga ik gezellig met een beker thee op de bank zitten om de post door te nemen. Ouderwets gezellig. Doe ik het antwoord ook weer in de bus. Kom ik ook eens in de echte wereld.

En ik ben heel benieuwd wanneer u dit leest, want dat houdt dan in dat ik weer contact heb!