Afscheid nemen.

En dan is het zomaar de laatste dag van het schooljaar. Voor Finn de laatste ochtend van het eerste hele schooljaar, voor Sophie de laatste ochtend van een bewogen derde schooljaar, voor Niels, de laatste ochtend van het zesde schooljaar. Ze gaan allemaal door naar de volgende groep. Finn naar 2. Hoewel mannetje heel boos wordt als we het aan hem duidelijk willen maken. Staat lief, rustig en bedeesde kleuter opeens met zijn handen in zijn zij voor ons te brullen dat hij bij zijn eigen juf mag blijven en dus niet naar de volgende groep gaat. Uitleg over oudste kleuters en gedeelde groepen dringen niet door. Geeft niets. Geeft aan dat mannetje het naar zijn zin heeft in de klas bij zijn juf.

Sophie gaat naar groep 4 en zag daar erg tegen op. Ze wilde niet weg bij haar juf. De juf die zo ontzettend lief is geweest, die Sophie door een zwaar jaar heeft geloodst. Maar toen kwam de doordraaidag en Sophie kwam ontspannen thuis. “Mam, het zal wel een keer ophouden met mijn geluk, maar volgend jaar heb ik WEER een juf die nooit schreeuwt! Ik heb nu al zo’n zin in groep 4!” Schiet mij maar lek. In 1 ochtend omgedraaid. Mevrouw wil toch wel door naar groep 4. Gelukkig maar. Zag me alweer bij de directeur gesprekken voeren over het toch laten doubleren van dochter. Hoeft allemaal niet.

Niels gaat naar groep 7. Groep 7! Nog 1 keer speciaal voor mij. Mijn oudste zoon, gaat starten in groep 7. Waar is dat kleine huilende hoopje pasgeboren mens gebleven? Voor mij staat een jongeman die vreselijk naar zweet ruikt als hij thuis komt, omdat hij heeft gebasketbald, heeft hardgelopen, te snel heeft gefietst, heeft gevoetbald. Die sinds kort voor de spiegel staat om te kijken hoe hij zijn haar het beste kan modeleren. Die alleen wil douchen, met de deur dicht. Die zijn broertje en zusje er niet bij wil hebben als hij zijn tanden ’s morgens poetst. Die thuis met vriendjes speelt omdat die vriendjes dat willen. Niels maakt het niet uit. Vind het prima als kinderen willen spelen, maar dan gaat hij wel iets anders doen als de vriendjes. Vinden de vriendjes klaarblijkelijk ook niet erg, want ze blijven terugkomen.

In de erehaag. 

Op de laatste ochtend staan alle kinderen van school op het schoolplein in een ereboog. Slingerend over het schoolplein. 350+ leerlingen en HEEL veel ouders, leraren en oudere broers en zussen staan te wachten op 60 groep 8 kinderen. Ik zoek mijn kroost en zie ze trots in de rij staan. Ik kijk om me heen en zie 4 collega’s van de ouderraad die een kind uit gaan zwaaien. Voor 2 is het een definitief afscheid van school. Een paar jaar geleden gingen de oudste zoons. Nu de dochters. Terwijl de periode basisschool vast nog heel lang zou gaan duren. Tijd vliegt voorbij en zo staan ze tussen alle kinderen en ouders in. Marijke en Petra. En ik sta er bij met zakdoekjes. Kleenex. Of ik wel Kleenex wilde halen. Had te maken met overgevoelige neusvleugels. Kan ook een grap geweest zijn, maar ik heb soms niet helemaal de humor door. Neem alles soms te serieus. Geeft niets. Ik stond klaar met mijn zakdoekjes en kon zelfs nog een huilende juf van zakdoek voorzien.  Leve de Kleenex!!

Mamma Petra stond met zonnebril naast me op de zandbakrand. Dochter liep vrolijk met klasgenoten door mensen massa. Keek even naar mamma en gezicht betrok toch even. Keek weer snel een andere kant op. Mamma Petra rende naar de poort om dochter op te vangen. Maar dochter stond te knuffelen met vriendinnen. Gelukkig stonden er voor mamma genoeg andere mamma’s.

Mamma Marijke stond tussen de mensen in. Met een vreemd gevoel stond ze daar. Trots, verdriet, een afscheid van een periode. Mamma had ook zakdoekjes nodig. En steun van andere ouders die er dus gelukkig waren. Zon brak door terwijl dochter door de klappende kinderhaag liep. Dochter liep te stralen. Is klaar met de basisschool, is klaar voor het verdere werk. Viel door de poort ook bij vriendinnen in de arm, om te troosten. Niet om getroost te worden. Dochter liep stralend rond. Wilde ook echt wel even met mamma knuffelen. Mamma die gelukkig houvast had aan een prachtige bos zonnebloemen.

1 voor 1 stapten de groep 8-ers op hun fiets om voor de laatste keer van de vertrouwde basisschool naar huis te fietsen. De school waar ze ook naar groep 2 waren gegaan, naar groep 4, naar groep 7. Over een paar jaar staan wij hier ook. Hoorde ik een mamma tegen mij zeggen. Hmmm, deed ik achter mijn zonnebril vandaan. Acute hooikoortsaanval had ik op dat schoolplein. Rood betraande ogen.  Leve de Kleenex!! Duurt vast nog heel erg lang mompelde ik vooral voor mezelf. Maar ja, dat hebben Petra en Marijke waarschijnlijk ook gedacht, en die staan nu hier. Afscheid te nemen. Ik ga ze missen. Dat is zeker. Ik ga mijn vrolijke, lieve, gezellige OR collega’s missen die de gave hebben om te zien of iemand even een hand op de schouders nodig heeft, die van aanpakken houden, van het genre zijn: niet zeuren, maar doorpakken.

Ik denk nog even aan hun dochters die door de erehaag liepen. Ze komen er wel. Ze gaan fris op weg naar een nieuwe start. Op een nieuwe school. Op weg naar de start van een nieuwe periode! En daar beginnen ze gewoon weer in klas 1. En dan duurt het vast nog heel erg lang voor ze naar groep 2 gaan; naar groep 4. Naar het eindjaar met diploma uitreiking. Marijke en Petra: geniet gewoon lekker door van jullie dochters (en zoons) Ze staan evenwichtig op hun benen. Ze gaan er wel komen. Waar ze ook naartoe willen.

Geven jullie mij een seintje als ze ook hun volgende school gaan verlaten? Sta ik weer klaar met de Kleenex met eucalyptus balsem voor overgevoelige neusvleugels.