Bedankt!! En het verdriet van Ben.

De volgers die al langer meelezen weten een klein beetje van onze privé situatie. Een klein beetje. De afgelopen weken vragen mensen zich steeds vaker af waarom ik bij Ben blijf en maar door blijf vechten terwijl de kinderen en ik steeds vermoeider raken. En steeds meer steken laten vallen. Ik vroeg het me ook af. Daar zal ik heel eerlijk in zijn. Het antwoord was even simpel als triest. Ik was te moe om iets aan de situatie te veranderen en weg te gaan met de kinderen. Afspraken werden steeds niet nagekomen en per dag gleden wij als gezin dieper en dieper het gat in. En Ben? Ben kwam huilend thuis en communiceerde niet meer. We waren (zijn) aan het eind van ons latijn. Maar nu het antwoord op jullie vraag waarom ik niet weg ben gegaan: Onderstaande tekst kwam ik per ongeluk tegen op facebook. Ben kon niet meer normaal met ons communiceren, omdat hij zag dat de kinderen en ik zoveel verdriet hadden. Maar hij moest zijn gevoelens kwijt:

Mijn leven begint langzaam maar zeker in elkaar te stortten.
Elke ochtend denk ik te weten wanneer er een eind zal komen aan de rottijd waar mijn gezin zich in bevindt. Telkens weer verandert de situatie zich en is er iets waardoor de beloofde einddatum zich wat opschuift. Ik kan en mag aan de wereld niet vertellen wat er staat te gebeuren en dat doet enorm veel pijn. Niemand kan ons exact zeggen wanneer de ellende over is en dat doet pijn. Thuis vertel ik steeds wat de volgende stap is die staat te gebeuren en wanneer de ellende over is, maar vaak is de situatie de volgende dag al gewijzigd en dan moet ik weer teleurstellen, dat doet pijn. Mijn belangrijkste taak op dit moment is de spanning bij mijn gezin zo klein mogelijk maken, dat is hartstikke moeilijk en als het niet lukt doet dat pijn. De pijn begint ondraaglijk te worden, maar er is geen andere optie dan doorgaan tot het eind. De laatste stand van zaken is dat er een oplossing is vanaf de 24e Juli 2012. Dit is ruim 3 weken na de oorspronkelijke einddatum en dat is niet wat ik beloofd had. Het is ook een week na de laatste datum die ik als laatste optie had en dat is niet eerlijk tegen mijn gezin. Als iemand tegen mij zegt dat ik niet doe wat ik beloofd heb dan is dat geheel terecht. De fouten die anderen maken kan ik niet herstellen. Het enige dat ik kan doen is hopen en geloven dat het einde van de ellende nu toch echt in zicht is. Ik hoop wel maar kan het niet geloven.

Als het eindelijk zover is hoop ik dat ik kan juichen, nu kan ik alleen verdrietig zijn :(

Ben. Woensdag 11 juli 2012.

Zwemmen of verzuipen?

En dit is precies de reden dat we zijn blijven vechten en de hoop niet hebben opgegeven. Pappa Ben probeert uit alle macht om de toekomst in te gaan. Zijn toekomst, de toekomst van de kinderen, onze toekomst. Hij wil uit de put klimmen, maar wordt aan alle kanten tegengewerkt. Maandagavond 23 juli vluchten we weg. Met zijn vijven. Als gezin. En dan gaan we in alle rust kijken hoe de toekomst gaat lopen. Een toekomst met elkaar. Het gaat goed komen. Maar de weg naar rust is zo onvoorstelbaar zwaar geweest. En naast alle mensen die ons hebben gesteund staan net zoveel mensen die ons tegengewerkt hebben. Die vergeten we. Schuiven we aan de kant. Dank aan een ieder van jullie die heeft gereageerd op posten, die ons door diepe dalen hebben geloodst, die in ons zijn blijven geloven. Vooral hele grote dank aan de school van de kinderen. De leraren die geen vragen stelden als de kinderen een half uur te laat kwamen, die het niet vreemd vonden als jongste zoon in broek van oudste zoon rondliep. De geheim agent juf die altijd en zonder zuchten klaar stond voor de kinderen als ze niet alleen de klas in wilden, als ze geen afscheid wilden nemen van mamma, als er dikke elastieken om bekers moesten en mamma moe als ze was een dun elastiek had gepakt. En vooral dank aan de adjunct-directrice en de directeur die altijd tijd voor ons hadden. Altijd wilden luisteren, altijd klaar stonden met advies en zo ontzettend veel voor ons, voor mij hebben betekend. Zonder jullie steun zou mijn gezin niet meer een gezin zijn, maar een losse hoop stenen. Jullie zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Bedankt voor het vertrouwen dat jullie in ons hadden!!

Nog anderhalve week. Dan zullen we jullie vanuit ons thuis op de hoogte houden van ons andere leven. Ons leven in Zweden. Nog anderhalve week en dan zijn we äntligen Hemma. Hebben we rust. Hebben we het gered. Gaan we kijken naar de zonsondergang boven het Vattern, maar vooral naar de zonsopgang. De zonsopgang die symbool zal staan voor onze toekomst. Kom gerust nog een keer langs hier op blogspot of op onze facebook pagina Antligen Hemma. Prettige vakantie allemaal!!

Niels, Sophie, Finn, Ben en Anna Marie.