Steeplechase naar de finish.

De mensen die mij al langer volgen weten dat de pappa in ons gezin ziek is. De eerste anderhalf jaar heb ik regelmatig updates gegeven hoe ons gezin er in stond. Vooral ook voor mezelf. Even stoom afblazen. Van me afschrijven wat er nu weer allemaal gebeurde, zaken waar je geen grip op hebt, en waar je al helemaal niet in thuis was. Gelukkig maar. Het laatste half jaar ben ik gestopt met het schrijven over de echte privé zaken. Omdat ik me staande hield met het opschrijven van de positieve dingen die er ook allemaal gebeurden. De leuke dingen in het leven. Maar het leven bestaat niet alleen maar uit leuke dingen. Er gebeurd ook genoeg wat je regelmatig laat wankelen.

Ik ga het als volgt doen: Niet in de ik-vorm dit keer, maar we zijn een Olympische sporter. En we hebben 1 doel voor ogen: De Olympische Spelen meemaken. Met vlag en landenteam het stadion binnen lopen en zwaaien naar de volle tribunes. We beschrijven de weg ernaar toe.

27-07 2012. Openingsceremonie.           

Daar moeten we naar toe. Daar ligt de finish. We schrijven 4 oktober 2010. Vol in training voor wat het spannendste jaar in de carrière zal gaan worden. Lichte ochtendtraining. Gaat lekker. Er moet nog een halve minuut af voor de nominatielimiet. Appeltje eitje. Geen probleem. Opeens, volledig uit het niets schiet er een intense pijn door je lichaam. Je zakt door de benen en bent tot niets meer in staat. Met je mobiele telefoon bel je om hulp. Diagnose: Stressfractuur. Balen. 6-8 weken absolute rust.

Januari 2011. Het herstelt niet goed. Je bent blijven trainen, aangepast en lichter, maar toch zit je regelmatig ’s avonds met ijspacks op de bank. Te veel gedaan. Te veel pijn. Olympische Spelen. Maalt er door je hoofd.

Februari 2011. Trainen. Je gaat trainen voor het EK. Je wilt je plaatsen met een top tijd. Je wilt op het Ek schitteren met een nieuw NR. Gaat goed komen. Artsen waarschuwen, maar je voelt je goed. Dus waarom rustig aan doen? Je kent je eigen lichaam toch het beste?

EK 2011. Winnaar in een nieuw NR. Wat had je nu gezegd? Hinkend loop je na de medaille uitreiking naar de kleedkamers. Olympische nominatie is binnen, dus waarom zou je aandacht schenken aan die zeurende pijn in je lichaam? Artsen kennen het lichaam toch alleen uit de boekjes. Jij voelt je lichaam, jij kent je lichaam, jij weet iedere vezel te vinden. Het gaat allemaal supergoed!! Gezinsleden trekken aan de bel. Niet luisteren. Niet luisteren. Zijn jaloers. Zijn vast jaloers. Zien er zelf slecht uit. Zijn vermoeid. Jij niet. Jij gaat door.

Zomervakantie 2011. De pijn in je lijf wordt steeds erger. Geen probleem. Alleen nog even vormbehoud tonen. Dan is de finish in zicht. Abonnement op de pijnstillers is afgesloten. Wie houdt wie nu voor de gek? Herstel na trainingen duurt steeds langer. Je begint af te glijden. Kijkt in de agenda en besluit wat wedstrijden te schrappen. Rust heb je nodig. Heb je hoognodig nodig. Lukt niet. Trainers, coaches, familieleden, sponsoren en televisiestations trekken aan je. Hebben allemaal iets nodig. Willen je leven bepalen. Laat je gebeuren. Alles voor het grote doel: OLYMPISCHE SPELEN!!

Kerst 2011. Gaar. Gelukkig 2 weken vrij. Lichte trainingen draaien. Nederlands Kampioen geworden, record aangescherpt, nog maar 1 keer vormbehoud tonen door bij de eerste 3 te eindigen op een Wereldbeker wedstrijd en ik ga naar de Spelen. Pijn is intens.

Daar! Daar moeten we naartoe.

Wereldbekerwedstrijden januari/februari/maart/april. 4^e/6^e/uitgevallen/4^e. Gaat niet goed. Maar we hebben nog 2 maanden. 30 juni. Streefdatum. Rood omcirkeld. Nog 2 maanden. Begin mei: door de pijn die aanwezig is proberen om anders te trainen, om een andere voetafwikkeling te krijgen. Linkerbeen blijft staan, rechterbeen gaat door en neemt je bovenlijf mee. Gillend stort je ter aarde. Afgescheurde kniebanden. Terug bij af. Gestrand met de finish in zicht. 8 weken staat er voor revalidatie. Niet aanspreekbaar voor familie en vrienden leef je 2 weken in je eigen wereld. Maar dan gaat er toch weer iets gloeien. 30 juni laatste kans op het tonen van vormbehoud. Precies over 6 weken. Moet te doen zijn. Toch? Als je maar in je doelen blijft geloven. Voorzichtig begin je weer met revalideren.  Alles op alles zet je om 30 juni te halen. Laatste kans!! Laatste kans!! Je beloofd aan je gezin dat het dan over is, dat de finish in zicht is, dat “we”het met zijn allen gaan redden. Er komen betere tijden aan. Alles moet wijken voor dat ene doel: die ene datum in de agenda. Trainen, trainen, herstellen, trainen, eten, herstellen. Verder leeft er niets meer. Totaal isolement, maar de finish: we gaan de finish halen!!!

30 juni. De hele week al een vervelend gevoel. Een gevoel waar je geen vat op hebt. Geen pijn, maar onrust. Onrust in het hele lijf. Maar vooral niet laten merken aan familie en vrienden. Toneel blijven spelen. Voor iedereen vooral toneel blijven spelen. Laatste kans. Schoenen goed gestrikt, nummer zichtbaar gespeld, tenue strak, goed gegeten en gedronken. Niets kan je meer van de Spelen weghouden. De finish ligt daar. Daar na 3000 meter  met per ronde 5 balken. Niets houdt je tegen. Alles in eigen hand. Voor het eerst in bijna 2 jaar pijnvrij en sterk. Alles in eigen hand. 2600 meter. Tweede. De nummers 1 en 3 zijn dichtbij. Nummers 4 en verder zijn op achterstand gezet. Ontspannen nu. We kunnen ontspannen. Koffers kunnen gepakt worden. We zijn er! We hebben het gered. Koude douche. Spartelende armen en benen boven en onder je. Tegenstander is gestruikeld op de balk bij de waterbak en heeft je meegetrokken het water in. Voor je beseft wat er gebeurd en je verder kunt gaan, zie je nog net nummer 1 finishen,  voor je op kunt staan springen 3 lopers over je heen. Over de balk, laatste stappen in het water. Weg zijn ze. Weg podiumplaats, weg nominatie, weg Olympische Spelen. Gestrand in het zicht van de haven. Buiten je schuld wordt je uitgeschakeld. Kun je de beloftes aan je gezin niet waarmaken. Weg toekomst, weg jaren van keihard trainen. Zinloos. Voor niets geweest. Terug bij af. Geen kans meer. De Ceremonie vervaagt als een slechte droom.  Lege handen. 

Na bijna 2 jaar staan we wederom met lege handen. Terug bij af. Ga niet langs start. Getackeld door een derde partij die afspraken niet nakomt, die alle energie weggezogen heeft. We waren zo dicht bij het einde. We waren er de laatste weken zo van overtuigd dat we het echt gingen redden. De toekomst lag open voor ons als een lege bladzijde. Voorzichtig maakten we weer plannen, voor het herstel van pappa, plannen voor ons als gezin. De lach op onze gezichten kwam terug.  We gaan het gewoon redden!!

Ooit gaan we hem vinden. Echt waar. Net als Sophie op de foto. En dan via de juiste kant.

Nog 3 weken liggen er nu voor ons. 3 weken school en afspraken. 3 weken vechten tegen vermoeidheid, tegen depressies en tegen tranen. 3 weken en dan hebben we het in ieder geval gered tot de zomervakantie. Gaan we met de kinderen naar huis. Antligen Hemma. En daarna? We zien het wel. We blijven vechten. (Dit zeg ik meer voor mezelf, om er zelf in te gaan geloven.) Ergens, ergens ligt de finish en ooit gaan we die vinden.