Ben en zijn zoektocht naar zijn innerlijke Zen.

Ben zit thuis. De kogel is door de kerk. Hij gaat niet meer werken. Zaak staat te koop en er is een zaakwaarnemer gekomen. Ben zit thuis.

Dat is grappig. Als gezin op vakantie, als gezin wandelingen maken, er als gezin achter komen dat we een heel ander ritme hebben dan pappa Ben. Dat is dus vooral een kwestie van wennen. Voor de kinderen ook. Als pappa zegt dat iets niet mag, is er geen kind die luistert. Pappa bemoeit zich nooit met wat wel en niet mag. Andersom hebben de kinderen snel in de gaten dat als mamma iets verbied, het van pappa wel mag. Dan luisteren ze opeens. Ben blij, mamma boos.

Na 3 weken wil Ben terug. Terug naar Nederland. Kan zijn rust niet vinden. Tegelijkertijd schrijft Niels naar de directeur: “pappa vind zijn rust weer terug.”  Mooi om te lezen dat de kinderen andere signalen oppikken.  Ben besluit om te blijven en probeert verder te genieten. Lukt soms wel, soms niet. Ben is rusteloos. Weet niet hoe zijn toekomst eruit gaat zien, heeft nul komma nul inkomen en maakt zich zorgen. Wij niet. We zien het allemaal wel. Komt tijd, komt raad.

Terug in Nederland worden we in 1 keer in het Nederlandse ritme geduwd. Terug in het regime. Terug in de stress en de spanning. STOP!!!! Dat laatste weigeren we. We blijven relaxed. Gaan boodschappen doen met zijn vijven en kijken rustig rond naar de groentes, hoewel we aan alle kanten weggeduwd worden door zuchtende mensen met heel veel boodschappenhaast. Armen reiken over ons heen naar de champignons, karretjes worden tegen onze enkels geduwd. Wij blijven rustig kijken. Kastanje champignons, of toch de gewone? Komen om 9 uur pas beneden, kleden ons tegen tienen aan. Simpel omdat dat nu nog kan. Ontbijten buiten in het vroege zonnetje, drinken koffie in de middaghitte en eten avond in de luwte van de zomer.

De buitenwereld binnen. Of de binnenwereld buiten?

Pappa blijft onrustig. Belt naar het hoofdkantoor, krijgt informatie, haalt weer adem. Heeft plannen voor 10 jaar, maar doet ondertussen niets. Zit op de bank met beeldschermen en stapel kranten van 6 weken. Worstelt met zichzelf. Komt tot rust op de bank met de gordijnen dicht. Deuren en ramen het liefste ook. Sluit de buitenwereld daar waar die hoort. Buiten.

De kinderen gaan naar school. En hebben hun rust gevonden. Hebben zin om weer te beginnen en gaan zonder probleem naar school. Half uur te vroeg staan we op het schoolplein. Te popelen. Met Pappa. Pappa gaat mee. Brengen en halen. Brengen en halen. Leest verhaaltjes voor, komt voor zijn dochter op, spiekt in de klas van oudste zoon. Oudste zoon die voor het eerst in de geschiedenis zo de klas inloopt en gaat zitten op zijn plaats. Zonder drama, zonder geheim agent juf. Gewoon helemaal zelf. Mamma zit om 10 over half negen thuis aan de koffie. Geen zweetdruppel gevallen. Voor het eerst in 4 jaar. De eerste ochtend is gewonnen.

Nieuwe hobby?

“Wat heb ik toch een rustgevende invloed op de kinderen hé?” Constateert Ben tevreden bij de tweede kop. “Zeker schat. Wat gaan we doen vandaag?” “Doen? Ehm, ja, ik wil zoveel doen, maar ik kan nergens aan beginnen.” We fietsen heen en weer, heen en weer. Snappen dat dit best gezellig is, maar niet de oplossing. Ik stuur Ben dinsdagmorgen weg. Op de koffie ergens, bij iemand. Maakt niet uit. Ik heb na 6 weken behoefte aan even tijd voor mezelf. Rust. Best gek, om iemand opeens 24/7 om je heen te hebben. Heel leuk hoor, samen koffie drinken, maar mijn ramen en mijn was en de stofzuiger en…. Ik wil schrijven zonder achtergrond geluid en muziek luisteren en in de tuin de krant lezen en op school in de tuintjes en….

“Tsja, wat ga ik doen het komende jaar, ik ga rust zoeken en er daar van genieten. Ik ga een jaar aan mijn herstel werken. Ik ga op zoek naar mijn innerlijke zen. Dat schijn je toch te moeten tegenwoordig? Op zoek gaan naar je Zen? Dat ga ik dan maar doen.” Hoor ik Ben vertellen aan een bekende.

Op zoek naar Zen, of toch de bosbessen?

Ben gaat op zoek naar zijn innerlijke Zen. Ik hoop dat hij hem vind. En dat die van mij daar dan ook gewoon ligt. Scheelt mij weer een jaar zoeken.  Ondertussen zal ik er voor zorgen dat hij de stofzuiger vind en het aanrecht. Pappa hield altijd van koken. Kon dat ook heel erg lekker. Hopelijk vind hij die passie als eerste terug. Zijn we allemaal gelukkig.

Het nieuwe schooljaar is dus goed begonnen. Om in de termen te blijven: de kinderen hebben hun Zen.  Wij lopen rond met een grijns op ons gezicht van oor tot oor en weer terug. We komen in Harmony! 

Foto van At Home Living.