Het to do lijstje.

De laatste tijd verschijnen er steeds meer to do briefjes. Wat wil ik nog doen voor ik dood ga? Nu hoop ik net als mijn opa de 90+ in te gaan, maar als je om je heen ziet dat er steeds meer mensen getroffen worden door Kanker of door andere oorzaken veel te jong uit het leven worden gerukt, ga je toch eens serieus nadenken. (Ja, dat kan ik ook.)

Wat wil ik nog heel graag doen? Geen idee. Denk ik. Genieten van mijn kinderen. Maar dat doe ik dagelijks. Tussen de ‘ik kan ze wel achter het behang plak momenten’ door, geniet ik van mijn kinderen.  En nu ik dit voor me zie staan bedenk ik me dat ik ze eigenlijk nooit achter het behang wil plakken. Ik zou soms wel zelf even achter het behang willen zitten. Even rust. Totale rust om me heen. Maar ja, hoe plak je jezelf achter het behang?

Wat wil ik dan echt nog een keer doen?

Kibbeling eten. Verse kibbeling. Mmmmmmm. 5 porties bestellen en dan telkens aan de kinderen vragen: “lusten jullie nog meer”, “jullie hoeven niet alles op te eten hoor”, “als je niet meer lust, dan mag je stoppen”. Je ziet de kinderen denken: dat zegt ze nou nooit bij de sperziebonen. Kinderen prikken nog een stukje gekruide vis aan plastic vorkje en glimlachen vriendelijk naar mamma. Maar gelukkig voor mamma, ze krijgen zo’n bakje dus echt nooit in zijn geheel op.

Picknicken op het Kootwijkerzand. Kleed mee, picknickmand vol lekkers mee, boeken mee. Scheppen voor de kinderen en een portemonnee vol kleingeld voor als de ijscoman met zijn kar voorbij komt fietsen. Het liefst doe ik deze activiteit in het voorjaar. Nu vind ik het te koud. Ik heb het al 3 dagen koud. Loop rond met blauwe knokkels en zit met een jas achter mijn bureau. Picknicken in het voorjaar.

Barcelona bezoeken. Zouden Ben en ik doen als we 12.5 jaar getrouwd waren. Was in maart van dit jaar. 12.5 jaar eerder afgesproken. Huwelijksreis ging naar Florence op voorwaarde dat we dan na een kwart eeuw later naar Barcelona zouden gaan. De stad van Gaudi bezoeken. Ons op laten slokken door bruisende stad. In maart was Ben echter heel slecht en Barcelona? Barcelona? Wat bazelt die vreemde vrouw die telkens in mijn huis rondloopt nu toch over Barcelona? We zijn niet weg geweest. Rondje park was al te veel gevraagd. Laat staan rondlopen in de Sagrada Familia. Barcelona staat nog steeds op mijn lijstje. Over 2 jaar dan maar. Zijn we 15 jaar getrouwd. Is dat ook nog speciaal? Geen idee. Over 2 jaar neem ik mijn kinderen mee. Zijn ze 7, 9 en 11. Is eigenlijk ook veel leuker. Kunnen we achter Spaans behang geplakt worden.

En verder? Verder hoef ik eigenlijk niets meer. Ik vind het allemaal wel prima zo. Ik ben met niets tevreden. Nieuwe gordijnen. Maar die heb ik al heel lang in huis. Misschien dat Ben die nog eens ophangt.

De beukenhaag in de voortaan wil ik er al 8 jaar uit hebben. Ga ik deze herfst toch maar mee beginnen. Is dat ding toch kaal. Hebben we opeens licht in de woonkamer. Vraagt Ben zich in april af of ik de muren misschien gewit heb.

Samen met Ben van de kinderen genieten. 

Een aangepaste fiets. Zodat ik mijn kinderen zonder pijn naar school kan brengen. (Ik begin hier spontaan hartverscheurend te huilen.) Ik geef mijn nederlaag op mijn lichaam toe. Open en bloot op het internet. Pijn heb ik. Pijn. Iedere dag. En zeker als ik gefietst heb. Ik heb geen kraakbeen in mijn knie. Iedere beweging veroorzaakt heftige pijnscheuten die door mijn been trekken. Zorgen voor een zere heup en een vaste rug. Omdat je anders gaat lopen in de hoop geen pijn te hebben. Vergeefs. Bot op bot. Bot op bot. Bot op bot. De hele dag. De laatste tijd zit ik voornamelijk. Een aangepaste fiets, zodat ik geen kracht hoef te zetten met mijn been. Ik geef de strijd op. Ik gooi de handdoek in de ring.

Maar als u mij nu vraagt: wat wil je absoluut nog 1 keer doen voor je er niet meer bent? Ga ik voor kibbeling eten op het Kootwijkerzand. Of toch nog 1 keer met de kinderen naar de zee. 

Eigenlijk wil ik best nog wel heel veel zie ik nu. Oma worden. Ik wil wel graag oma worden.

Ik ben benieuwd wat u nog als allerbelangrijkste wilt doen. Kunnen we misschien samen afspreken op de Veluwse Heide. En nee, ik ben (voorzover ik weet) niet ziek. Maar soms jaagt ons leven ons voorbij en moeten we af en toe even stilstaan bij de dingen waar we vrolijk van worden. Waar we energie uit halen. Toen mijn oma net ziek was vroeg ik aan haar wat ze nog heel graag wilde doen. En ze antwoordde: "het is goed meisje. Ik heb mijn leven geleefd." Mijn oma was klaar. En dat ga ik ook nastreven. Als het klaar is, is het klaar. Is het goed. Kan er op mijn grafsteen komen te staan: Ze heeft haar leven geleefd en van ieder moment genoten. Weet u nog? Heb ik al eens over geschreven.