Migraine.

Het zat er al een paar weken aan te komen. Ik had al weken last van sluimerende hoofdpijn. Van die hoofdpijn dat je functioneert, maar toch net niet helemaal. Last van duizelingen en ik vergat werkelijk alles. Zelfs afspraken die gewoon in de agenda stonden. Ik had het te druk. Veel te druk, maar breng daar maar eens verandering in.

Donderdagmorgen. We halen de Sint versieringen weg uit school. En dat gaat goed. We halen de laatste boodschappen en gaan naar huis. Ik drink koffie en voel me in 1 keer hondsberoerd. Kan niet op mijn benen staan en zie niets meer met mijn linkeroog. Mijn lippen trillen en zijn gevoelloos. Nee!!! Snel pilletjes innemen. Die van Ben. Want die zijn zwaar. Genoeg voor een olifant. Speciaal voor Ben, maar ik wil ze nu! Krijg er 2. En het helpt niets. Voel me zieker en zieker worden.

Wacht tot de kinderen weer naar school gaan en duik mijn bed in. Met kleren. Met sjaal. Zak diep weg in de vergetelheid. Af en toe word ik een beetje wakker. De linkerkant van mijn gezicht doet niets meer, met rechts kan ik een beetje kijken. Het is net of er in mijn hoofd een plank zit. Ergens halverwege. En met al mijn kracht probeer ik op die plank te klimmen, maar ik zak iedere keer door een onzichtbaar luik. Net als in de Middeleeuwen. Sta je op een plankier met een touw om je nek, is er een grapjas die een luik openzet. Zo voel ik me.

Na een tijdje ben ik me bewust van een vreemde man die naast mijn bed staat. Blinde paniek maakt zich van me meester. Ik moet hem het huis uitwerken! Kan mijn armen niet eens omhoog tillen. "Wie ben jij?" Hoor ik een vreemde stem door de kamer. Mijn stem. "Ik ben je man!" Zegt de vreemde man. Zal wel. Ik heb hem nog nooit gezien. Ik zak weer weg. Even later staat diezelfde man er weer. Nu aan de andere kant van het bed. De kant waar ik niets zie, ik moet me omdraaien en een golf van misselijkheid verspreidt zich door mijn lichaam. Ik staar hem aan met rechts, terwijl mijn oog continue wegdraait. Die plank, ik moet op die plank proberen te klimmen. Een meisje staat naast de vreemde man. Begint te praten over een bloedende vinger en dat ze van de juf geen pleister mocht. "Wie ben jij?" Vraag ik verbaasd. Wat een grappig meisje. Maar meisje begint hartverscheurend te huilen. "Ik ben Sophie!!!" Vreemde man neemt haar weer mee de kamer uit. Mamma heeft hoofdpijn.

Vreemd, heel vreemd allemaal. Mijn nek gloeit, mijn hersenen spelen een spelletje met me en ik kan de spelregels niet vinden. Geen idee wie die mensen zijn. Werkelijk geen idee. Ik zak weer weg. Als ik na een hele tijd wakker word ligt er een klein jongetje in mijn bed. Zijn handje heeft mijn hand vast. Als hij merkt dat ik wakker word legt hij uit. “Ik ben Finn en ik ben 5 jaar. Ik hoor bij u. En pappa ook en Sophie en Niels. Die zijn allemaal beneden. Sophie is heel verdrietig, want u doet raar. Geeft niets. Ik ben dus Finn en u heeft hoofdpijn. Ik mocht dus niet met mijn vriendje spelen. Jammer. Ik lees u wel voor.” Grappig jongetje. Ken hem ook al niet. Maar Finn blijft naast me liggen lezen en vertellen en langzaam klim ik op de plank. Tergend langzaam. Maar het lukt. Mijn hoofd stuitert en mijn nek staat in brand. Mijn mondhoek hangt en mijn lippen trillen. Voel me slechter dan slecht. “Mooi, u bent wakker. Kunt u nu wel beneden op de bank gaan liggen. Weet u wie ik ben?” Uiteraard weet ik dat. "Jij bent Finn." Wat een rare vraag. “Mooi!” roept Finn en trekt het dekbed van me af.

Beneden treft ik Niels en Sophie die zich aan me voorstellen. Compleet met leeftijd. Volgens mij ben ik heel diep weg geweest. We nestelen ons op de bank. De kinderen en ik. Spelen een spelletje dat ik verlies, want mijn hoofd klopt nog steeds en ik kan me nergens op concentreren. Ben misselijk, maar ik vind het erg gezellig zo op de bank. Blijf dus liggen. Kinderen slepen boeken en kranten naar de bank, maar ik kan geen letter op de juiste plaats zetten. Hoe ernstig mijn hoofdpijn is geweest blijkt de volgende morgen. Ik heb een status op facebook gezet. Gister ergens. En er staat dat mijn dag naar de semi-illegale is. Naar de wat??? Geen idee. Zal wel bedoeld hebben dat mijn dag kapot was, of verloren. Of wat dan ook. Maar mijn dag was naar de semi-illegale. Nou vraag ik je! Je hoofd kan rare dingen doen. Je herkent je kinderen niet, je man niet en je schrijft hele rare dingen. Vandaag ben ik er weer een beetje. Doodmoe, hoofdpijn en misselijk, maar ik weet dondersgoed wie er hier thuis bezig zijn met de Kerstboom. Mijn gezin. Mijn geweldige gezin!!