Mexicaan.

Het is mijn verjaardag en de dag loopt totaal anders als van te voren bedacht. Pappa moet namelijk vanaf vandaag opeens weer een aantal weken aan het werk. Lekkere timing. Maar wat niet anders kan, dat kan niet anders. Ik zal eerlijk toegeven dat ik wel een beetje gespannen ben. Hoe gaat het de komende weken allemaal lopen? Geen idee. Dus we gaan gewoon dag voor dag afstrepen. We zien wel waar we uitkomen en hoe we uitkomen.

Maar goed. Mijn verjaardag dus. 37 jaar en voor het eerst voel ik me oud. Kan ook te maken hebben met mijn nog steeds haperende lichaam. Mijn lichaam die niet zo goed op schaatsen durft te staan, die lopend naar de supermarkt gaat, want fietsen door de sneeuw? Heb ik dat tot vorig jaar gewoon gedaan? 37 jaar en voor het eerst oud. De dag begint dus hectisch, met twee zieke kinderen, een derde die naar logopedie moet en een pappa die naar de zaak gaat. 9.15 kind nummer 3 zit op school, twee kinderen in de auto lekker onder dekens en ik besluit even iets recht te zetten. Even maar. Paar minuutjes. Duren iets langer vandaag. We zijn helemaal niet boos en weten heus wel wat we aan de ander hebben. Cryptisch? Ja, voor u waarschijnlijk wel, maar ik ga vrolijk naar buiten. Mijn dag is weer gemaakt. Soms kan er iets tussen mensen in staan en dan heb je een steen in je maag. Er sluimert iets wat de wereld uit moet. Praten mensen! Gewoon de stoute schoenen aan en praat met de ander. Komt alles goed. Nu ook. We waren dus helemaal niet boos.

De high tea voor half vier verschuif ik naar de lunch. Lekkere hapjes op tafel en 3 stralende kinderen. Mogen we gewoon nog een mini moorkop? Mogen we nog een bladerdeeg hapje? Mogen we gewoon alles wat we lekker vinden? Ja, dat mag vandaag dus allemaal. Kinderen genieten. Ik ook. Mijn dag is gemaakt. Ik zit hier aan tafel met de allergrootste cadeautjes. Cadeautjes die ondanks hun koorts, de hapjes te lijf gaan.

's Avonds toch uit eten, met de kinderen naar de Mexicaan. pappa gaat niet mee. Kan niet weg. Geeft niets. Ik red me wel. Hoewel, op het laatste moment wil Finn toch niet mee. Hij wil naar oma en in bad. Wil eigenlijk naar bed. Pakt zijn tas en dan belt pappa. Kan hij nog mee? Komt ie eraan. Alles kan vandaag. Pappa neemt de bus en komt via alle buitenwijken van het dorp bij oma aan. Wereldreis op het platteland.

Op naar de Mexicaan. We krijgen een tafel in de hoek op een verhoging. Apart van de rest van het restaurant. Speciaal verzoek. Zit je lekker rustig. Gekleurde pantoffels op tafel. Voor je vieze vingers. Of voor op schoot. Zijn servetten volgens de kinderen. Ze kijken hun ogen uit. Zijn hier lang niet geweest. Zien een zingende Mexicaan boven het hoofd van twee andere etende mensen. Schieten in de lach. Zien een dames beeld met een enorme buste achter mamma staan. "Dat is geen dame, dat is de complete bar!" Zien bedelaarpoppetje op rand staan. Bedelaar met mandjes. Altijd handig zo'n beeldje vindt mamma. Als je iets niet lekker vind, verstop je het in die mandjes.

Pappa krijgt zijn bitter lemon. Met een schijfje citroen. Pappa gaat met stokje schijfje te lijf. Creatieve bezigheidstherapie in restaurant. Sophie vraagt of je daar ook nog voor moet betalen. En of er geen kok is die dat schijfje even uit kon knijpen.

Even later krijgen we onze borden voorgeschoteld. Niels kijkt naar mijn bord en vraagt zich hardop af waarom er vleestomaten in een vegetarisch gerecht zitten. Sophie merkt op dat er bedorven tanden in haar sla zitten. Mamma verslikt zich bijna in eten en kijkt naar het bord van dochter. Mais. Sophie. Dat noemen we mais. We eten verder. Sophie is toch nog echt niet lekker en valt in slaap op de bank. Hoofd op mamma's benen.

Ondertussen leren we Niels hoe hij de aandacht van de bedienende mevrouw kan vragen. Niels wil namelijk nog een toetje. En de kaart. Om te kijken. "Ik klap wel in mijn handen en dan roep ik: "Ober!" "Nee, je moet heel voorzichtig je vinger opsteken en dan komt die mevrouw vanzelf." Sophie veert half slapend op. "Maar nooit je middelvinger hoor!"

De kinderen nemen ijs en mamma gaat aan de koffie. Ierse koffie. "Als we nu straks naar buiten gaan, dan moeten jullie mij wel voorzichtig door het restaurant begeleiden hoor. Dat ik vol gratie naar de deur ga en niet van tafel naar tafel" Zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Zien de kinderen niet. "Is goed hoor mam, maar dan laten we u buiten wel vallen hoor. U bent al veel te zwaar." Goed, zelfs op je verjaardag moet je het dus ook niet van je kinderen hebben. Ik heb een top verjaardag gehad!