zaterdag 12 januari 2013

MRI Scan.

9 januari. MRI scan.

Eigenlijk ben ik vrij rustig als we richting Ziekenhuis rijden. Ik ga het wel zien. De hele dag wel een beetje chagrijnig geweest, (sorry gezin) maar wat moet dat moet. Veel te vroeg melden we ons in het ziekenhuis. Ben gaat mee naar binnen aangezien ik last heb van claustrofobie. " U gaat met uw vrouw mee naar binnen?" "Nee! dat niet hoor, hij gaat alleen ergens op een stoel zitten." Zweet breekt me uit bij het idee dat Ben ook in de tunnel geperst moet worden. In die krappe tunnel geperst moet worden. Zusters met schoenlepels staan al klaar. Arts heeft zijn bergschoenen aan om het laatste duwtje tegen achterste te kunnen geven. Mevrouw achter de balie schiet in de lach. Ben kijkt mij aan en begint ook te lachen. "Dat bedoelde ik ook hoor. Uw man gaat gewoon op een stoel zitten. Achter het apparaat." Halve meter kleiner in 2 minuten. Begint goed zo.

Zittend in de wachtruimte hoor ik telkens een trein langskomen. Tsjoem, tsjoem, tsjoem, tsjoem. Twee mannelijke ziekenhuis hulpen komen langs met een oude dame in een bed. Oude dame gaat op de foto. Dame is de weg een beetje kwijt. Vraagt of iemand haar haar misschien nog even kan kammen en of iemand haar lippen wil stiften. Dame krijgt een inwendige foto. Heren mogen niet mee naar binnen en nemen ook plaats in onze wachtruimte. Starten een gesprek over de teamleiders. Over hoe de ene teamleider veel beter is als de andere. "En dan wordt er weer even flink gescheld!" "Gescholden" interrupteert de tweede man. "Nee, echt gescheld. Dan wordt er weer even driftig op een belletje geslagen." De tweede man vind het een topgrap. Ik niet. Het is duidelijk te horen dat het een uitgekauwde grap is. Zo'n grap die iedere keer weer op tafel komt. Zo'n grap waar je indruk mee wilt maken bij nieuwe mensen. Zo'n grap die opgepakt wordt door je collega's en zo'n grap die je op een bepaald moment zelf voorgeschoteld krijgt. Zo'n net niet grap. Of een totaal niet grap. Maar gepensioneerde man heeft er weer even mee gescoord vanavond. Oude dame is inmiddels op de foto gezet en mag weer naar haar zaal. "Wat een slechte service hier" klaagt de dame. "Niemand die even de moeite nam om mijn haar te kammen."

En dan mag ik naar binnen. We hebben ons heel goed voorbereid, want we mogen geen ijzer mee naar binnen nemen. Zelf neem ik een pyjama broek mee en voor de verandering heb ik die dus gestreken. Ik strijk alles. Van theedoeken tot het ondergoed van de kinderen, maar mijn pyjamabroek strijk ik dus nooit. Vandaag dus wel. Er zaten 3 sierknoopjes op en die heeft Ben er netjes voor me afgeknipt. Ben heeft van zijn trainingsbroek alle ritsen getornd. Ritsen in zijn broekspijpen en rits van boven. Voor niets blijkt als we in krap kleedhokje staan. "U mag uw broek aanhouden, maar alleen wel even uw riem afdoen" "Maar er zit toch een knoop aan mijn broek?" "Ja, maar dat geeft niet. Die zit vast. Uw bh uit en dan een hemdje aan." Schiet mij maar lek. Dat is dus weer typisch iets voor ons. Tornen we ritsen uit een goede trainingsbroek, voor niets. Gewoon helemaal voor niets. Broek hoeft niet uit.

Binnen wil mevrouw meteen beginnen, maar ik heb eerst nog wel enkele vragen. Of de bovenkant open blijft bijvoorbeeld en of ze het licht aan laten staan. Wat ze doen als er brand uitbreekt en ik nog in dat apparaat ligt. Zie Frankenstein afbeelding op mijn netvlies verschijnen. Zwart geblakerde Anna Marie met gesmolten plastic kap rond haar hoofd. "We gaan het proberen" Hoe sneller we beginnen redeneer ik, hoe sneller we klaar zijn. Ik ga liggen, met mijn hoofd in beugel. Maar mijn (veel te) gespierde schouders zitten klem. Passen niet op bank. Stoten tegen hoofdbeugel aan. Ik moet dus iets naar beneden schuiven, zodat mijn hoofd niet helemaal klem zit in beugel, maar mijn schouders in ieder geval vrij zijn. "Gaat dit zo?" "Nee, er komt nog een kap overheen" Ik schiet in de stress bij het zien van kap die op ondergedeelte komt. "Blijft dit los?" "Ja, dit blijft los" Klik-klik. Kap zit muurvast. Zweet stroomt langs mijn schouderbladen en tranen staan in mijn ogen. "Om uw man te kunnen zien hebben we spiegeltjes" En plop, er wordt een ingenieuze spiegelconstructie geplaatst. Vlak boven mijn ogen. Ik zit nu helemaal opgesloten. Raak in paniek. "Weg!!" Die dingen hoef ik niet. Ik kom weer tot adem en mevrouw onderneemt nog een poging. Ik zie Ben inderdaad achter me zitten. "Prima" zeg ik. "Begint u maar" Stilliggen AMS, stilliggen, is het des te sneller weer over. Goed stil blijven liggen.

Apparaat maakt een klere lawaai. Radio op de koptelefoon staat aan, maar je hoort alleen een beetje muziek tijdens de pauzes. Verder is het net alsof je een slaapplek hebt in een machinekamer van een zeeschuimer. Oorverdovend lawaai. Tijdens een volgende sessie hoor ik het apparaat uitzenden: May-day/may-day/may-day. Apparaat schud af en toe van links naar rechts onder mijn rug. Stoemp-stoemp-stoemp. Rug spieren worden niet bepaald zachtzinnig gemasseerd. Weer een volgende sessie: tsjak/tsjak/tsjak/tsjak. Groentes worden gesneden op een hakblok. Klopt ook wel; de groentes in mijn hersenpan.

En dan opeens na een half uur schuif ik zomaar weer naar buiten. Mijn handen zijn ijskoud en mijn tenen zijn verstijfd. Helemaal gaar ben ik, maar zo trots op mezelf. Klinkt stom he? Trots zijn op jezelf. Maar ik ben het. Ik, die nog niet eens in een tuinschuurtje met de deur dicht durf te staan, ik die absoluut niet in een file wil staan in de tunnel, ik die altijd, maar dan ook altijd de deur wil zien, ik die nooit met mijn rug naar een massa mensen ga staan, ik die het liefste de deur van het toilet open laat, heb een MRI gewoon gedaan. Gewoon gedaan. Met een half uur was het klaar. Wauw!!!!

We gaan koffie drinken. Ben en ik. "En dan was dit nog wel een ruime MRI  er zijn ook veel krappere." Zegt Ben. "Welnee," Antwoord ik. "Dat komt omdat jij gewoon te dik bent." Het werd stil aan de andere kant van de tafel. Heel stil. Geen idee waardoor, maar Ben dronk zijn cappuccino in stilte.

Hoe het nu met me gaat? Ik durf weer te fietsen, wel veel voorzichtiger dan anders, heb geen conditie meer, ben 2 kilo gegroeid van het niets doen en het slapen, heb gister voor het eerst een klein stukje met de auto gereden, kan weer gewoon praten, maar moet af en toe toch nog zoeken naar mijn woorden, heb nog steeds af en toe rode streepjes onder mijn getypte teksten, maar vind de fout dan meestal wel. Kortom; het gaat goed. Of in ieder geval beter. Ik ben er nog niet helemaal, maar we gaan stapje voor stapje verder. En volgende week krijgen we de uitslag van de scan. Ik ben benieuwd. Maar het zou mij niets verbazen als er niets uitkomt. Dat ik gewoon over-over vermoeid ben geweest en dat mijn lichaam keihard op de rem heeft getrapt. STOPPEN JIJ! Zei mijn lichaam en ik luisterde. Moest wel. Maar goed, ik loop vooruit op de feiten. We gaan het volgende week zien.

16 opmerkingen:

  1. Fijn dat het al een stuk beter gaat! Lijkt mij ook doodeng hoor om in zo'n afgesloten ding te zitten..... Knap dat je het volgehouden hebt.

    Groetjes,
    Debby

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heftig hoor Anna Marie, zo spannend allemaal, ik heb aan de kant van Ben gezeten toen mijn man in de MRI moest, ook te breed:) en dat kloppen en tikken...maar als je weet dat je het voor je gezondheid doet, dan kun je veel en je hebt het overwonnen, knap van je hoor...
    Nu wachten op de uitslag...rust deze week maar uit, laat alles maar gebeuren, wie weet, is je lichaam wel op naar de marathon van jullie gezin van vorig jaar en daarvoor...

    Ik wens je een mooi weekend..pak de momenten die fijn voelen en laat de rest maar liggen:) (zoals de strijkplank)

    Lieve groetjes voor jou,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik kan me heel goed voorstellen dat na de heftige tijden die jullie hebben gehad, je lichaam zei: en nu is het genoeg. Luisteren dus maar....en rustig aan. Lieve groet

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja meis, zo zie je maar dat we allemaal een poortwachter hebben, zo eentje die zegt ja maar jij mag er nu even niet door jij gaat terug naar af en neemt rust op de plaats.

    Maar ik vind een held dat je het gewoon gedaan hebt, zie je wel gewoon een kanjer altijd!

    He en ik denk ook dat je gelijk krijgt dat je emmertje gewoon vol, nee overgelopen is. Maar uh meis, de volgende keer wel iets meer rekening met jezelf houden hoor en misschien wel even iets eerder aan de hulpbel trekken.

    Potverdikke er is maar een Anna Marie hoor en je kindjes en Ben hebben je nodig.

    Liefs
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Deze hindernis heb je moedig genomen.. nu afwachten en je lichaam (en geest!) wat rust gunnen!
    Sterkte..

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goed hoor, dit heb je maar mooi gedaan. Zelf heb ik er geen last van, ik heb er ook een keer in gelegen en moet dan gewoon oppassen dat ik niet ontspannen in slaap val. En het is uiteindelijk ook te hopen dat er niets gevonden wordt, dan moet je het maar zien als een APK keuring ;)!

    Fijn weekend en rustig aan doen hoor! Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb al een poosje niet echt op je blog gekeken, en was hier dan ook niet van op de hoogte. Ik hoop dat er iets duidelijk gaat worden door die scan.

    Fijn weekend
    Lieve groet Lia

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Top hoor, hoe je je erdoor heen geslagen hebt!! En hopelijk voel je je weer snel nog wat beter. Sterkte met het wachten op de uitslag. Ik brand een kaarsje voor je!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Fijn dat de scan nu achter de rug is en ook dat je trots bent op jezelf. Nu de uitslag afwachten en verder uitrusten. Mooi dat het al een stuk beter met je gaat!
    Een mooi weekend en liefs van Gon

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat fijn dat de MRI scan achter de rug is. Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar inderdaad als je claustrofobisch bent is een MRI-apparaat een nachtmerrie. Fijn dat het snel achter de rug was en je man gewoon vlak bij je mocht zitten.

    Fijn om te lezen dat je nu stapje voor stapje vooruit gaat en je met rust weer helemaal de oude wordt. Het zal wel eng zijn om allerlei dingen weer op te pakken, maar gewoon stapje voor stapje dan kom je er wel... alvast een heel fijn weekend.

    Groetjes, Puck

    P.S. ik duim voor je dat je MRI-scan er prachtig uitziet en dat het gewoon ee zwaar zwaar superzware oververmoeidheid was...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Een KANJER ben je! Als je je niet door je angst laat dicteren, ben je voor mij een held. Nu maar afwachten wat er uit de scan komt.... Er kan trouwens toch wel iets zijn, ook als er niks uit de scan komt. Niet alles is te zien. Maar als jij voorzichtig iedere keer iets weer oppakt om te doen, kan je op een gegeven moment alles weer. Succes!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat goed dat je het aangedurfd hebt in dat ding te gaan. Ik was na 2 seconden al helemaal in paniek. Kreeg daarna een roesje waardoor je het niet bewust meemaakt, en toen ging het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat moedig van je lieve Anna Marie. Ik krijg het al spaans benauwd als ik je verhaal lees. Ik kan ook niet tegen kleine ruimtes. Ik weet dat je op zo'n moment geen keuze heb, maar de bewondering voor je moed is er niet minder groot om.
    Fijn dat het beter met je gaat en ik hoop van harte dat de uitslag goed is.
    Wens je een fijne zondag.
    Liefs, Mea

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik zag er ook ontzettend tegenop en het viel mij erg mee. Je hebt er best kans van dat er niets gevonden wordt, sommige dingen zijn onverklaarbaar. Kram,

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen