Stedelijk Museum.

Groep 7 en groep 8 mogen naar het Stedelijk Museum in Amsterdam. En ik mag mee. Niels had honderd en één vragen, maar is tevreden met deze oplossing. Mamma gaat mee, dus alle vragen krijgen een antwoord. Soms is het een typisch Anna Marie antwoord en dan krijg ik een: “MAMMA!!” te horen. Zoon heeft dondergoed in de gaten dat het gegeven antwoord een raar antwoord is. Soms weet ik de antwoorden op zijn vragen ook gewoon niet, en dan zoeken we een andere oplossing. Maar nu mag mamma mee naar het museum en de rust keert terug bij Niels .

Bij het museum kies ik alleen voor groep 2 en zoon zit in groep 1. Niet slim van mij, maar ja; mamma is mamma. Niet altijd even slim. Gaat nog een staartje krijgen. Weet ik op dat moment echter nog niet.

We lopen met een gids door het museum en komen bij de heer Mondriaan. Bij de schilderijen van de heer Mondriaan welteverstaan en de kinderen mogen zelf kunst maken met behulp van stukjes rode, blauwe en gele tape. Dat vinden ze erg leuk. Want dat rare makkelijke kunstwerk met die paar lullige streepjes blijkt opeens veel meer te zijn dan alleen een paar strepen. Het is een huis, een gebouw, een school, een steiger. Kinderen gaan op in kunst. Ondertussen komt een grote bewaker op mij af. “Die jongen flitst.” Die jongen flitst. Oké. Ik vraag me wezenloos af welke jongend flitsend is in de ogen van bewaker, en kijk weer naar de groep die ademloos naar de gids luistert. “Dat mag niet.” De verbazing is van mijn gezicht te lezen als ik me omdraai naar grote bewaker met vriendelijke ogen, maar met bovenarmen als scheepskabels. “Hij mag niet flitsend zijn?” “Nee, hij flitst. Dat mag niet.” Zijn telefoon! Flitst door me heen. Er is een jongen die foto’s maakt met zijn hypermoderne telefoon. En daar komt klaarblijkelijk een flitser aan te pas. Sommeer de jongen zijn telefoon te ontflitsen. Knik vriendelijk naar de bewaker. Ik heb alles onder controle hoor! Concentreer me weer op de uitleg van de gids en de groep kinderen die eigen ideeën en af en toe totaal vernieuwende commentaren geeft. Museum Gids staat af en toe perplex. Ik ook. Deze kinderen hebben heel veel energie en zijn daarom vaak wat drukker, maar ze denken vooral altijd buiten de ingekleurde lijnen. Denken zelf. Geweldig vind ik dat.

Terwijl ik naar de kinderen kijk die het stedelijk museum in een Mondriaan veranderen, zie ik dat 1 van de kinderen een fles drinken mee heeft. En dat mag natuurlijk niet, dus pak ik het van de grond. Kan ik het beter vasthebben. Je moet er niet aan denken dat leerling een slok neemt en struikelt over losse schoenveters. Groen energiedrankje over kostbare Corneille. Oei. Even Apeldoorn bellen. Staat opeens die enorme bewaker weer naast me. (In mijn beleving wordt hij ook iedere keer een halve meter groter en breder) Armen als meerpalen, ogen als schoteltjes, dat werk.

“Dat mag niet! U moet naar de garderobe.” Oei. Nu wordt het link, want ik heb bij de ingang ook al geen toegangskaartje gekregen. Dus als ik nu teruggestuurd wordt naar de garderobe, hoe kom ik dan weer bij de groep? Heeft de man geen antwoord op. Maakt hem ook niet uit. Fles groen sop moet uit het museum. En snel! Gelukkig staat de gids op, en de kinderen ook en ze gaan naar de kelders voor de workshop. Ik sluip met ze mee, en ben blij als we ergens halverwege de andere helft van de klas tegenkomen. Met de juf. En de juf heeft een tas. Die van mij hangt in een garderobe. Mocht ook al niet mee. De juf heeft ruimte zat voor groene gifbeker van leerling. Opgelucht sluit ik me weer aan bij de groep.

Tijdens de workshop moeten de leerlingen DE stijl nadoen met behulp van gekleurde vlakken , zwart touw en vooral ook met elkaars lichaam. Leerlingen hebben goed opgelet. Groene vlakken blijven op de stapel en ook de cirkels staan buitenspel. Daarna is er JOUW stijl en mogen de leerlingen de kleuren en vlakken gebruiken die ze zelf willen gebruiken. Bloemen ontstaan; reproducties van de meester zelf en de kinderen vinden het geweldig. Werken samen en bewonderen elkaars werk.

Veel te snel komt er een einde aan een ochtend door het museum. Vrijwel alle kinderen zijn nog helemaal niet uitgekeken en willen graag nog een keer terugkomen. Niels ook. Niels staat in de rij naast een klasgenoot en huilt. “Niels huilt mamma van Niels.” Ik zie het en neem hem even apart. Niels is teleurgesteld en boos op mij. Ik dacht dat het wel goed zou zijn voor hem om zonder mij door het museum te wandelen, per slot van rekening kan ik niet altijd mee, maar nu was ik wel mee, en dus had ik extra kunnen vertellen over alle kunst en alle stromingen. Had ik hem kunnen waarschuwen voor Maak kunst met je eigen lichaam project waar alle kinderen op een kleine mat zaten. En waarbij de kinderen dus akelig dicht bij zijn lichaam kwamen. Daarnaast is hij heel teleurgesteld dat de helft van het museum nog steeds een verrassing voor hem is, omdat hij niet overal mocht kijken. Ik beloof dat we een keer samen terug komen. Want ook ik heb de helft nog niet gezien. Niels blij, ik een beetje, want dat houdt in dat ik Amsterdam zelfstandig in moet. Met alle drukte en lawaai en mensenmassa’s. De lamme en de blinde gaan op avontuur in de grote stad. Zo’n verhaal gaat dat worden vrees ik.

We hebben een hele mooie culturele ochtend gehad. En ik was een paar keer oprecht verbaasd over de manier van denken van deze bijzondere groep kinderen. Toen we langs het Olympisch Stadion reden vergeleken twee kinderen het met het Coloseum. In het museum liepen we naar de slaapkamer van Gerrit Rietveld. “Wow, heeft de familie Rietveld hier in het museum gewoond?” Dat soort opmerkingen kregen we de hele ochtend te horen. Moe, maar blij dat ik mee mocht!

Ja, en is dit nu afval, een auto, een fiets, een muziekinstrument of wat? En hoe parkeer je dat in Amsterdam?