Afgelopen weekeinde zat ik met mijn gezin in Limburg. Mijn moeder en haar oudste zus liepen namelijk de laatste etappes van het Pieterpad. U weet wel, dat wereldberoemde lange afstand wandelpad van Pieterburen in Groningen naar de Sint Pietersberg in Limburg. En aangezien dat normaal al een enorme prestatie is en helemaal voor mijn moeder, aangezien ze rugpatiënte is, vond ik het een kleine moeite om vanuit NH naar Limburg te rijden om de laatste klim met ze mee te lopen. En zo zaten wij dus in een huisje boven in Limburg met de kinderen. De kinderen vonden het geweldig, want er was een zwembad op het park waar we heerlijk konden zwemmen. Zaterdag reden we naar Maastricht om in Café Bergrust te wachten op Oma en tante. De kinderen zaten in een hut van dennentakken verstopt met de ingevulde certificaten, maar al wie er kwam: geen familie. Eindelijk zagen we ze aan komen lopen. Maar in plaats van naar het café voor hun certificaat en een kop koffie, liepen ze rustig door!!
Wij er achteraan. Niels haalde eerst tante in, die keek, en dacht dat jongetje heeft een energie, die rent gewoon naar boven en vervolgens ging hij naast zijn oma lopen. Oma keek naar hem, glimlachte vriendelijk naar dat jongetje, uw oudste kleinzoon oma, en keek vervolgens weer geconcentreerd voor zich uit. Pas toen Niels begon te praten zag ze dat haar 3 kleinkinderen bij haar liepen. 2 geëmotioneerde dames op leeftijd, bepakt en bezakt liepen het laatste stukje van de 492 kilometer in goed gezelschap. Oma Gré en tante Afra: Gefeliciteerd!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten