Terugval.

Pappa is de afgelopen 8 maanden ziek geweest. Af en toe ging het iets beter en net op het moment dat je dan dacht: zal hij weer de oude worden? kachelde hij weer terug. Een dal in. In de mei vakantie zijn we weg gegaan. Eigenlijk kon hij niet weg. Maar ik kon hem ook niet alleen thuis laten. Ik moest dan ook thuisblijven. En dat was eigenlijk geen optie. Ik kon niet meer. Ik kon mijn ene been letterlijk en figuurlijk niet meer voor de andere zetten. Ik had me verstapt en alle spieren in mijn lijf deden zeer. Pure oververmoeidheid. Niet naar Zweden gaan, maar thuisblijven in het ritme van artsen, medicijnen, terugvallen en herrie. Een waar horror scenario. Op de laatste dag voor de vakantie zei een wijs iemand tegen mij: het gaat er nu niet om wat goed is voor Ben, het gaat er om wat goed is voor jou. En als jij je rust vind in Zweden, dan moet je gewoon gaan. Je moet voor jezelf kiezen en daarmee dus ook voor je gezin. En we gingen. Wijze woorden. De eerste week van de vakantie ging het slecht met pappa. Heel slecht. Maar de tweede week begon hij zich een klein beetje te ontspannen en het laatste weekeinde hebben we hem zelfs zien lachen. Heel bijzonder. Maar maandag 9 mei ging hij weer werken. En pappa kwam huilend thuis. En dinsdag en woensdag en vrijdag. En donderdag was hij een kind kwijt. Werd gelukkig wel weer teruggevonden. Zaterdag mocht hij niet werken van mij. Maar deze week heeft hij zich weer laten intimideren door zijn geweldige familie. En dus heeft hij alle dagen gewerkt, morgen staat nog op het programma en pappa is al helemaal kapot. Kan niet meer nadenken, alleen nog maar huilen. Kinderen ook. Als je alleen maar een beetje suf naar ze staart beginnen ze al te huilen. Er hoeft helemaal niets te gebeuren of we hebben 3 huilende kinderen. En een huilende pappa geeft het refrein aan. Pappa heeft een enorme terugval, omdat hij van zijn broer dit moet en dat moet en zus moet en zo moet. Terwijl broer blij moet zijn met alle uren dat pappa uberhaupt nog aanwezig is. Pappa ziet het niet meer zitten. Maar pappa moet wel zaterdagavond en -nacht naar een verjaardag van Abraham, en pappa moet meedoen met het cadeau. Pappa werd vorig jaar Abraham en pappa had ook geen cadeau. Want toen moest de nieuwe winkel geopend worden, en dus was pappa niet eens thuis. Pappa moet naar zijn familie. Want dan kan iedereen zien hoe geweldig alles is. Maar met pappa gaat het al 8 maanden heel slecht en we hebben niemand gezien die ons even kwam helpen, ons kwam ondersteunen, ons een hart onder de riem kwam steken. Pappa moest het maar uitzoeken. En nu balanceert pappa op het randje.Pappa wil niet meer. Pappa zit weer helemaal vast. En kindertjes hebben verdriet. Enorm verdriet en niemand die ze helpt. Zelfs mamma even niet, want mamma kan ook even niet meer. Mag het na 8 maanden? Van mezelf mag ik er even helemaal doorheen zitten vanavond. En morgen ga ik met mijn kinderen knutselen en een appeltaart bakken. Vinden ze namelijk leuk. En als pappa dan huilend thuiskomt krijgt hij ook een stukje. Met een vlaggetje. Een Zweedse. Met liefde gebakken door zijn kinderen. Omdat we het uiteindelijk echt wel gaan redden met zijn vijven. Maar nu even niet.