Speeltuin en een oog.

Je kinderen lopen eens rond door hun tuin van ruim een hectare en zien een schommel, een touwladder en een 1 persoons trampoline. (En een enorm voetbalveld en bomen om in te klimmen en een spoordijk om op te spelen en een bos om in te lopen) en komen tot de conclusie dat er nog wel wat speelattributen bij kunnen. Dus schetsen mijn kinderen een plan. Tot in detail worden de nieuwe schommels, skatebanen (of mamma even beton gaat storten) speelhuisjes, springkussens en zitbankjes getekend. In Nederland ga je vervolgens naar een tuincentrum of een speelgoedwinkel voor de benodigdheden, maar hier in Zweden kijk je om je heen, je loopt met je bijl het bos in en kapt een paar bomen. Tot zover ging alles goed. Nee, lezers, ik heb niet met de bijl in mijn armen of benen gehakt. Wel per ongeluk zacht in mijn voet, maar dat weet Ben ook nog niet. Houden we dus even onder ons. Herstelt namelijk wel. Nee, toen alle bomen die ik nodig dacht te hebben om waren, ging ik de zijtakken weghakken. Heel leuk, in 1 beweging sloeg ik de takken los. Ging ook allemaal goed. Tot ik bij de laatste top van de laatse boom aan was beland. Ik zwaaide de bijl naar boven, en op het moment dat hij neerkwam op de zijtak, spietste een tak van een vlierstruik zo mijn oog in. Ik wist meteen dat het niet goed was. Ik haalde mijn hoofd voorzichtig in dezelfde richting weer omhoog en van nijd knakte ik de tak af. Ik zag meteen niets meer, maar wilde wel mijn werk nog afmaken. Uiteindelijk begreep zelfs ik dat het de goden verzoeen was. terwijl je niets meer ziet met je oog, met een bijl aan het werk zijn....
Binnen maakte ik een handdoek met flessenwater nat en strompelde naar boven om als een blok in slaap te vallen. Na een half uur kwam mijn oudste zon zijn moeder zoeken, want dat schoot zo natuurlijk niet op met die speeltuin. "Haal je vader maar even." Pappa kwam kijken, maar dit stond duidelijk niet op zijn programma. "Moeten we naar het ziekenhuis?""Nee, het valt wel mee.""Kunnen we nu niet lopen om 15.00 uur?" Ëhh, nee, dat denk ik niet."Öke, dan ga ik nog even verder in de tuin."?!? O ja, vergeten mijn man is ook een autist. Om 15.00 uur gaat man douchen en daarna zouden we toch naar het schoolbos om te wandelen. Ïk haal nog even mijn was binnen, want er komen donkere wolken aan. Het begint zelfs al te misten!" "Mam, het is stralend mooi weer.""Nee hoor, ik lekker eigenwijs, het is helemaal mistig.""Dek je linker oog eens af."Zegt man tegen mij. Ën dek nu je rechter oog eens af.""Wat een grap, de msit is weg."U snapt hem met zijn allen, het was foute boel in mijn oog. In de auto naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Drie kwartier rijden. Onderweg barstte er een onweer los in mijn hoofd. Prachtige paarse, groene en grijze lichtflitsten schoten door mijn oog, maar tegelijkertijd verging ik van de pijn. Om een lang verhaal iets korter te maken, de tak is door het gekleurde deel van mijn oog gegaan en daar zitten nu scheurtjes, gaatjes en bobbeltjes in. Microscopisch klein, maar zeer ZEER pijnlijk. De lichtflitsten worden veroorzaakt door bloedinkjes in mijn oogbal. Ik kreeg druppels mee, en een antibiotica zalf om 5 maal daags in mijn oog te smeren. En het directe telefoonnummer van de oogarts in het grote ziekenhuis in de grote stad. Als mijn zicht namelijk als zijnde een rolgordijn wegzakt, moet ik onmiddelijk bellen en naar het ziekenhuis rijden. Ruim een uur van ons huisje wel te verstaan.
Vandaag gingen we naar een museum. het was gelukkig een bewolkte dag, want ik kan geen licht verdargen. Zit je mans met de kaart op schoot terwijl echtgenoot alle binnenweggetjes allang blindelings weet te vinden. En dan zegt hij tegen mij: "Bij dat zwarte weggetje gaan we linksaf."Welk zwart weggetje? ik zie helemaal geen zwarte weggetjes. Alleen maar dikke rode wegen. En grote blauwe meren. In het museum liep ik met mijn zonnebril op. Heel decadent. En zeker voor iemand die nooit een zonnebril op doet. Gelukkig had mijn collega op mijn laatste werkdag een bril gevonden op het fietspad en gelukkig mocht ik hem hebben. Komt nu heel goed van pas. Ineke: bedankt!
En dan ga je boodschappen doen. 10 harde bolletjes in de aanbieding. Moet je met een tang harde bolletjes in een zak zien te krijgen. Ik kon die boletjes helemaal niet vangen met die tang. Kan helemaal geen diepte meer zien. Klein Zweeds meisje stond giechelend naast me te kijken hoe ik ten einde raad de bolletjes maar met mijn handen pakte. (Ik eet ze toch zelf op) Je kunt in de supermarkt altijd lekkere verse donuts krijgen en die kreeg ik wel te pakken met die tang. Volledig fijngeknepen, dat wel, maar dan moet je ze nog in een zak weten te mikken. Alle boodschapen op de grond, donut in mijn jas en klein Zweeds meisje rollend over de supermarkt vloer.
EHHHHHHHHHHH. Bij de kassa aangekomen heb ik maar gepind, want ik ging het niet eens proberen om kleine rotmuntjes uit mijn portemonnee te vissen. Trots verliet ik de winkel, maar ik hoop op dit moment wel dat mijn zicht zich weer hersted. Het mag best een beetje mistig blijven in mijn oog, eigen schuld, dikke bult, maar Meneer daarboven, ik heb mijn lesje wel geleerd! Ik zal voortaan een veiligheidsbril opzetten.
Terwijl ik toekijk hoe de mannen van het tuincentrum de speeltoestellen in elkaar zetten.

Ps. Sorry voor de taalfouten, ik zie het allemaal dus niet zo goed.