Vogel eitje.

Vanmorgen op de fiets naar school. Uiteraard zult u denken, maar meestal neem ik gewoon de auto. Staat toch voor de deur, dus waarom niet, maar aangezien mijn oog nog niet voldoende hersteld is durf ik het autorijden nog niet zo goed aan. Met de fiets. Kinderen fietsen op hun eigen tempo, helaas allemaal in een verschillend tempo, dus mamma fietst de nodige extra kilometers naar school, want ik fiets als zijnde een verzorger in een grote wielerronde heen en weer tussen mijn wielrenners om ze te helpen bij moeilijke kruisingen en drukke punten op de route. Goed voor je conditie. Kinderen hebben. Tijdens een van die heen en weer fiets acties zagen mijn dochter en ik opeens een heel zielig eitje liggen. Een vogeleitje. Zonder vogel en ook zonder vogelmamma. Die was haar vogelkindje waarschijnlijk vliegles aan het geven en de parachute was afgevallen. Zo voor onze fietsbanden. Heel leuk om aan enthousiaste kleuterkindjes te laten zien. Stoppen, weer omkeren, eitje voorzichtig in fietstas mikken en wederom de weg vervolgen. Op school liepen we heel voorzichtig met het eitje in onze hand door de gangen. Eerst oudste zoon maar naar de klas dirigeren en dan op zoek naar een bakje. Een andere mamma:"Is dat ei van jou?" Ja, dat zijn vragen die je dus niet aan mij moet stellen. Krijg je ook een raar antwoord terug. "Ja, die is van mij. Ik was aan de leg." Omstanders lachen. "Had je je eisprong?"Gaat gekke moeder verder. 'Ja, maar hij is niet bevrucht hoor." Er zijn grenzen aan wat ik op school bespreek. Ik bespreek eigenlijk nooit iets met andere ouders trouwens. Dochter en ik vervolgden onze zoektocht naar een bakje. Die vonden we met behulp van de Geheim agent juf. Zij had namelijk wel een leeg plastic bakje in de kast staan. Een leeg bakje eiersalade welteverstaan. Kijk, en dat vind ik nu humor!