Appeltaart.

Beloofd is beloofd. We hebben gister een appeltaart gebakken. Oudste zoon was bij oma, even alle aandacht helemaal voor hem. Je hoort me niet zeggen dat hij daar rust krijgt, want oma kletst 6 kwartier in een uur, maar hij mag zelf uitzoeken wat hij gaat eten, en oma knutselt vrolijk met hem mee. Daar heeft deze mamma geen geduld voor. De jongste 2 gingen mamma helpen om een appeltaart te bakken. Voor de bodem werd een bal deeg in de vorm gelegd en door 4 kleine kinder knuisten plat gewalst. Als vervanging van de suiker hebben ze hun favoriete Zweedse jam als bodembedekker gebruikt. Daar bovenop de appeltjes en rozijnen. Sophie had eerst minitieus de stokjes uit de rozijnen gehaald. Uit lijfsbehoud, want mevrouw heeft een loszittende tand en die wil ze niet in de appeltaart verliezen.
Mijn kinderen zijn enorme fruiteters en de vulling was dan ook behoorlijk geslonken. De helft van de kaneel appeltjes was verdwenen. Glimlachende kindjes met kaneel in hun mondhoeken. "Leker mam, die rozijnen appels." Ook de rolletjes op de bovenkant zien er anders uit als anders; appeltaart deeg is namelijk ook erg lekker als het nog rauw is. Resterend ei werd hups, voor ik er erg in had zo over de taart gegooid. Niets netjes opbrengen met een kwastje. Wat een onzin kan mamma toch uitkramen. Nog meer jam?!? Over de bovenkant en ja, taart kon de oven in. Het resultaat is een zéér aparte uitvoering van een appeltaart, maar lekker dat hij was!!