Niels gaat fietsen en slaat een nieuwe route in.

Onze Niels heeft 3 fietsroutes die hij van binnen en buiten kent. 2 verschillende routes naar school en 1 route naar oma. Van mamma mag hij eigenlijk nog niet alleen naar oma fietsen, want dan moet hij 2 keer een drukke weg oversteken waar de auto's absurd hard rijden. Afgelopen zaterdag had Niels het geklier met de slee wel een beetje gehad toen we jongste broertje op moesten halen bij oma. "Mag ik op de fiets?" "Ja, hoor dat mag wel." "Dan ga ik naar links." "We gaan naar oma hoor. Weet je wel hoe je dan moet fietsen?" "Ja hoor! Gaan jullie maar naar oma wandelen en als ik jullie niet meer zie, dan fiets ik ook gewoon naar oma." Ik keek hem na en riep nog dat hij niet op het ijs mocht en er ook niet in de buurt mocht komen. 2 keer riep ik dat, wat Niels een zuchtend "Ja Mam!" liet ontsnappen. Doodeng vind ik dit seizoen. Water dat transformeert in uitnodigend ijs, maar de ijsvloer ligt nog vol windwakken en zwakke plekken door de gemalen die nog maalden terwijl het al vroor. Doembeeld van door het ijs zakkend mannetje staat op mijn netvlies, maar toch loop ik met Sophie naar rechts. Naar oma en naar jongste broertje. Bij het fietspad achter het huis is Niels al niet meer te zien. Raar gevoel bekruipt me.

Na een half uur komen we bij oma aan. Oma wacht ons op met koffie en chocomelk. Geen Niels te zien. Wel een stuiterende Finn, want er ligt sneeuw en buiten is het geweldig om te spelen. En met dit soort dagen zie je Finn dus niet meer binnen. Mamma drinkt haar koffie, maar kijkt na iedere slok naar buiten. Waar blijft Niels? Waar blijft Niels in vredesnaam? Oma heeft ook nog lekkere bladerdeeg hapjes gemaakt met warme worstjes en verwacht dat we die rustig opeten. Maar mamma zit inmiddels op hete kolen. WAAR is Niels? Na 1 kop koffie en 1 warm bladerdeeg broodje, kinderen onder protest weer in de skipakken gehesen en op weg naar huis. 2 kinderen op de slee, want dan kan mamma sneller doorlopen. Maar Sophie en Finn zien alles in verwondering aan. Bekijken de bomen alsof ze nog nooit eerder besneeuwde bomen hebben gezien en zien zielige eendjes die vast en zeker vast gaan vriezen in het ijs. Zien de weg niet, de stoep niet en al helemaal niet waar nu de stoep begint en het fietspad eindigt. Mamma moet iedere minuut een halve stoppen en mamma maakt zich al bezorgder. Kijkt tijdens het lopen goed in alle sloten, speurt onder bruggen naar felgele fiets, maar geen Niels te zien. Nergens een Niels te zien. Geen fiets ook trouwens.

Thuis. Eindelijk thuis. Geen Niels, geen fiets. Helemaal niets. Oma gebeld: "Is Niels nu bij u aangekomen?" Nee, oma heeft nog geen kleinzoon thuis zitten. Oma begint verwijten te maken aan mamma over jongens van 9 die op het ijs gaan staan en dat er alweer een heleboel kinderen door het ijs zijn gezakt en dat ze dan geen schijn van ka...... mamma smijt de hoorn erop. Daar zit ik nu allemaal niet op te wachten. Ik weet zelf dat jongens de lokroep van het ijs niet kunnen weerstaan en dat het ijs nog niet sterk genoeg is om jongens te dragen. Ik plant de 2 kleintjes in de tuin met de deur open en ga met de fiets op zoek naar oudste zoon. Maar mamma glist in de straat al 3 keer onderuit en voor ik bij de eerste brug ben, is het spoor van Niels al weg. Voetstappen van honden en kinderen en sporen van sleetjes zijn over mountainbike banden spoor heen getrokken. Mamma word bang. Ruim anderhalf uur zijn we nu verder en waar ga je zoeken? En vooral waar wil je eigenlijk niet zoeken? Niet aan denken?

Pappa bellen dat zoon vermist is. Pappa ziet ook meteen de ernst van de situatie in, maar kan niet weg uit de zaak. Pappa gaat hulptroepen bellen. Niels zal nooit zomaar zo lang wegblijven, er is dus iets aan de hand wat niet klopt. Wat ernstig anders is. Kinderen zijn inmiddels uit de tuin geplukt en op weg naar de auto. Mamma gaat met de auto zoeken. Gaat sneller en kinderen zijn dan niet alleen thuis. Kinderen beginnen te zwaaien, te schreeuwen, te springen en te rennen. Rennen zo door de straat naar rechts. "Nee!! straks ben ik er nog 2 kwijt." Waarom zijn mijn kinderen behept met dat avonturiers gen? Van wie hebben ze dat? (Van mij, maar dat houden we als geheim onder ons)

"Niels is er! Mamma, Niels is er!" Niels komt doodgemoederd aangewandeld met zijn broertje en zusje. Niels heeft een topavontuur beleefd en wil dat heel graag delen met mamma. Maar mamma is heel boos. Mamma stuurt Niels naar binnen en vraagt waarom hij niet naar oma is gefietst. Niels begint te huilen. "Ik ging niet naar oma. U vroeg alleen maar of ik de weg naar oma wist. Nou, die weet ik wel, maar ik was niet van plan om naar oma te gaan." Mamma belt pappa en Niels belt zelf oma. Mamma gaat naast Niels zitten en luistert naar zijn verhaal, mamma is nog steeds een beetje boos, maar vooral heel erg opgelucht. De wereld van Niels is vanmiddag een stukje groter geworden. Best iets om trots op te zijn, maar ook beangstigend. Vooral omdat ik zoon weer een keer niet begreep. En allemaal beren op de weg zag. Of gele fietsen onder het ijs. Ik moet het vertrouwen terugkrijgen in mijn gezin, in pappa, maar vooral in mezelf.

Morgen het verhaal van Niels. Verteld uit het oogpunt van Niels. Dit verhaal dus.