Routekaart.

Wij zijn van die mensen die geen tom-tom hebben. Niet omdat we die niet willen,maar omdat die van ons gestolen is. Uit de auto. Gejat zeg maar. En ondanks dat er in de winkel van echtgenoot mooie vitrines staan met prachtige nieuwe tom-toms, weiger ik om er nog 1 te kopen. De onze was er 1 van de maandagmorgen productie. Vol fouten dus. Thuis startte je het apparaat op en als je dan 40 kilometer verder was had hij een satelliet gevonden en dan kon je de route invoeren. Op de vluchtstrook, of op een parkeerplaats. Weer 40 kilometer verder had hij dan de route gevonden. Meestal was ik dan al op de plaats van bestemming. Ergens hoop ik dan ook dat de dief mijn apparaat zelf gebruikt en dan naar het dichtstbijzijnde politiebureau geleid wordt. Niet dat hij dan gearresteerd word ofzo, want de politie heeft het altijd te druk met auto’s flitsen langs de kant van de weg,maar dan zit die dief toch even te zweten. Ik heb ook gezweet voor dat apparaat. Zelf bij elkaar verdiend. Niets andermans spullen jatten als een dief in de nacht.

De kinderen en ik gaan op vakantie. Skiën in Oostenrijk. En echtgenoot wil mee. Dat is even slikken. Voor mij. De kinderen vinden het wel leuk, want dan gaan ze ook met pappa skiën en van pappa mogen ze op de berg limonade drinken met een chocoladekoek. Van mamma niet. Van mamma mogen ze thee of water en gewoon brood, of soep, of pasta. Geen chocoladekoek. Maar mamma heeft de vakanties nodig om tot rust te komen, om uit te rusten, om achterover te leunen, om de accu weer op te laden zodat we de komende 6 weken kunnen volhouden tot weer een nieuwe vakantie. Blokken van 6 weken. Blokken waar van alles in gebeurt en waar mamma overal maar alleen voor staat. Klagen doe ik niet hoor, maar die vakantie die is me eigenlijk wel heilig. Positief denken Anna Marie! Positief denken! Stoer hé? Van pappa dat hij het aandurft om mee te gaan op vakantie. Ja. Inderdaad heel stoer van pappa. Gaat vast weer heel goed met pappa. Ik ben heel positief hoor! Voordeel is dat pappa nog steeds Duits spreekt en de skilessen voor de kinderen nu mooi kan regelen. Sinds ik Zweeds spreek, ben ik de Duitse taal verleerd. Hoe oud is uw zoon? “ Han ar nio år!” Zeg ik trots in mijn beste Duits. Wat dus helemaal geen Duits is. Pappa kan tolk spelen. Best handig om pappa mee te nemen op vakantie. Ziet u: ik blijf positief.

Ik ga naar de A.NWB om routekaarten te halen. Die kun je oer-Hollands gratis ophalen met je pasje als je lid bent. En dat zijn we. Pappa vind het niet nodig. “Ik rij de route met mijn ogen dicht.” “Ja, jij wel, maar als er nu iets met je gebeurt en ik moet alleen terug rijden? Ik rij blindelings naar Zweden, zelfs via omleidingen, maar Oostenrijk en Zuid-Duitsland zijn van een andere orde. Ik wil kaarten.” “Wat zou er dan met mij moeten gebeuren?” En pappa word tegelijkertijd stil. Ik hoef geen antwoord te geven.

Met routekaart gaan we op pad en belanden ergens halverwege Duitsland in een file. We gaan afwijkend rijden. Verlaten de snelweg. En dan ontstaat er een probleem. Want die gratis kaart van de A.NWB laat alleen de hoofdwegen zien. En niet de wegen in het binnenland. Pappa ziet plaatsnamen op borden en vraagt of ik die op de kaart zie staan. NEE! Op de kaart staan plaatsen met meer dan een half miljoen inwoners. Geen pittoreske plaatsjes waar de burgemeester tevens schoolhoofd is. Waar de bakker ook voor postbode speelt. Ik duik met mijn hoofd in het dashboard kastje. Achter een doos drop, hmm, hoe heb ik die nu kunnen vergeten? Een EHBO doos, ruim over de datum, stenen, takjes en andere souvenirs van wandelingen met de kinderen, vind ik een kaart van Duitsland. Gekocht bij een goedkope Duitse supermarkt. Voor 1 euro. 2 jaar oud. Weg waar we op rijden toont ouder dan die 2 jaar. Weg staat er op. Na een uur parallel te hebben gereden zoeken we de snelweg weer op, want de file is inmiddels opgelost.

Weer een paar uur later verplaatsen we ons opnieuw als sardientjes in een blik over de snelweg. Stapvoets en stilstaand. We besluiten om wederom de snelweg te verlaten. Vinden een route langs leuke verstilde dorpjes en langs een prachtig bevroren meer waar geen einde aan lijkt te komen. Op de kaart is het een onbeduidend spatje verf. “Stunt” zegt eega. “Wat verwacht je van een kaart van een euro?” We rijden 70 kilometer per uur, maar we rijden en dat is wel prettig met 3 kinderen die niet willen slapen. Zomaar opeens maakt de weg op de kaart een vreemde slinger. “Een haarspeldbocht Ben. We naderen een haarspeldbocht en dan is het nog een cm rijden voor we weer op een hoofdweg zijn.” “Een haarspeldbocht? Ja hoor, vast een drukfout.” Maar nee, opeens bevinden we ons aan de voet van een berg en moeten we een pas over. Inderdaad met bijbehorende haarspeldbocht. Alleen duurt de weg door de bergen heel wat langer als de beloofde centimeter. Kilometers en kilometers rijden wij door de bergen. Smalle besneeuwde en beijzelde voetpaden met af en toe een tegenligger zodat we rechts vervaarlijk dicht tegen de lage muurtjes aan staan. Uit het raam kijkend zien we de razende rivier onder ons met tussen ons en die rivier in slechts dunne sparrenboompjes die het gewicht van ons en onze beladen auto echt niet gaan houden. Gelukkig gaat het iedere keer goed en komen we heelhuids aan de andere kant van de berg.

Aangekomen in ons appartement zijn we het er allemaal over eens; de kaart van een euro heeft ons langs prachtige routes geleid. Een beet je ontdek je plekje langs de snelweg. En wie kan dat anno 2012 nog zeggen? Iedereen schijnt blindelings de metalen stem van de routeplanner te volgen en zo vergeten we waar het om gaat. Vakantie. We hebben vakantie. We gaan proberen om er met zijn vijven een mooie week van te maken. Morgen maar eens in de winkel kijken of er ook een kaart voor pappa’s hoofd bestaat. En die mag dan best iets duurder zijn.