Toekomstdromen bij 2 kleine kindjes.

Vandaag was ik getuige van een gesprek tussen een jongetje en een meisje. Rond de 5 jaar zullen ze zijn denk ik. “Ik word later kapster” zei klein meisje tegen jongetje. “Kun jij dan al knippen?”Ja, dat kan ik.””Maar echt in haar? En dan een spin in je haar maken? En krulletjes maken?” “Nee, dat allemaal nog niet. Maar ik kan wel een tekening uitknippen en de rest leer ik straks allemaal op school. Als ik groter ben.” ”Hopeloos!” zei het jongetje. “Mijn pappa zegt dat als je iets nu niet kunt, je het nooit meer zult leren. Ik kan al veters strikken. En ik kan al fietsen. Ik ga later autoracer worden. Maar als jij nu nog niet haren kunt knippen, kun je beter iets anders doen. “ De onderlip van klein meisje begon aardig te trillen. “Typisch! Zegt mijn pappa ook altijd. Als het even tegenzit, gaan ze huilen. Vrouwen! Heb je helemaal niets aan! Je moet leren koken. Dat moest mijn mamma ook.” 

Meisje is inmiddels aan het huilen en ergens is dat wel logisch. Haar toekomstbeeld versplinterd in de speeltuin. Koken moet ze. En ze mag niet huilen, want dat is weer typisch een vrouwending. Meisje weet amper wat typisch betekend.

Knippen. Knipkunst. Dat kon ze al prima hoor.

“Je mag mijn haar wel mooi maken hoor. Ik denk dat je een prima kapster bent. Ga ik hier op deze stoel zitten en dan maak jij mijn haar mooi.” Flapt er uit voor ik er erg in heb. Zal ook wel typisch vrouwelijk zijn. Eerst praten en dan pas nadenken. Meisje begint voorzichtig te lachen. “Zou jij dat nu wel doen? Ken jij dat meisje? Ze kan niet eens een spin scheren hoor.” Daar hoop ik op, maar dat zeg ik natuurlijk niet. “Nee, ik ken dit meisje niet, maar ik ken mijn kapster ook niet en die kan mijn haar ook heel mooi maken.”

Meisje begint. Kamt mijn haar, trekt de plukken uit mijn hoofd vandaan waarbij ik zorg dat ik blijf lachen, want jongetje staat toe te kijken. Krijg her en der een speldje in mijn haar geklikt, wat er ook al niet bepaald zachtzinnig aan toe gaat, er wordt een staart aan de zijkant van mijn hoofd gefabriceerd en na een tijdje stapt meisje een stukje naar achter, kijkt gelukzalig naar mijn haar en zegt dat ze klaar is.

“En?” Vraag ik aan jongetje. Valt me inmiddels al lang mee dat hij niet in de lach is geschoten.  “Ik moet toegeven dat het er nu een stuk beter uitziet. Kun jij ook koken? Want mijn pappa zegt dat alle vrouwen voor hun man moeten koken.” Samen lopen ze weg. Heb ik mijn goede daad weer verricht. Maar hoezo: het ziet er nu een stuk beter uit? Ik heb een suikerspin op mijn ontplofte haren en knalroze Dora speldjes her en der in mijn haar hangen. Op half elf hangen. Het ziet er een stuk beter uit? Morgen mijn kapster maar eens bellen. Maar nu eerst met een stalen gezicht naar het toilet, de blikken van de andere ouders ontwijken. Ouders die schokschouderend achter krant en tijdschrift wegduiken. Ik heb een hypermodern ontploft suikerspin kapsel. Allemaal jaloers. Dat zijn ze!