Vrije tijd.

Na een week onafgebroken mensen en kinderen om me heen, werd het tijd om even alleen te zijn. Helemaal alleen. Jongste 2 gingen logeren. Wilden ze zelf. Maar mamma stiekem ook. Tas was dus snel gepakt. Pappa kwam thuis om te eten en kreeg kind 3 mee. En zo had ik dus gewoon 2 hele uren voor mezelf. Rust. Helemaal alleen. Oren begonnen al te piepen.

Masker zou ik nemen en lekker gaan stomen in mijn stoomsauna, glaasje wijn en dan mijn voeten in een soda bad. Er stonden nog steeds 2 tompouchen in de koelkast die mij iedere keer aankeken als ik de deur opendeed. “Eet ons. Eet ons. Vergeet me niet. Eet mij”.” Nee mij””nee mij.” “Nee mij”. Snel de deur dicht. Gedempt hoorde ik de 2 tompouchen nog een tijdje verder ruziën. Moest ook maar een einde aan komen. Vanavond. In 2 uur.

19.00 helemaal alleen in een stil huis. Restanten van het avondeten opgeruimd, vaatwasser aan. Kop koffie drinken. Dekbedden van jongste 2 in de wasmachine. Handdoeken in de droogtrommel. Rondje speelgoed opruimen door de tuin. Verjaardagscadeaus naar slaapkamer zoon brengen. 19.45.

Masker. Gaap. Ja, masker. Ik zou aan de maskers. Eerst nog een kop koffie. Zittend op de stoel tussen broodkruimels. Stofzuigen. Eerst toch maar even stofzuigen. Huiskamer, meteen de keuken maar en nu we toch bezig zijn ook de gang en het toilet. Kan maar gedaan zijn. Zit ik in ieder geval straks met mijn glas wijn en mijn soda voetenbad niet in de broodkruimels en de papiertjes van de paaseitjes. U weet wel. De paaseitjes die na 2 maanden terug gevonden werden in de thermosfles. Onthouden voor volgend jaar. Als ik de eitjes kwijt ben, eerst zoeken in de thermosfles. 20.30

Masker. Waar is mijn groene kleimasker? Voor de dode huidcellen. Gatver. Klinkt niet echt vrolijk vind ik. Dode huidcellen. Eerst de gordijnen dicht. Tegenwoordig heeft iedereen een telefoon waar mee gefilmd kan worden. Sta je voor je het weet op You tube. “Wat de buurvrouw doet als ze zich onbespied waant.” En dan schuif ik met mijn duster (10 maten te groot) door het beeld als een groene zombie. Of als een groene alién.  Kom dan maar eens op sollicitatie. “Ja, ik ben inderdaad die buurvrouw die zich onbespied waande. U belt mij?” In mijn ooghoek zie ik een witte kat wegschieten. Wegschieten? Weghuppelen. Wat een raar beest. Ik trek de gordijnen dicht en loop naar boven. 20.45

Boven aan de trap draai ik me weer om. Een kat die huppelt? Een witte kat die huppelt? Ik loop weer naar de gordijnen bij de schuifpui, schuif ze open en zie 1 van de konijnen van dochter door de tuin huppelen. Krijg nu het heen en weer!  Een konijn is ontsnapt. Jacht op konijn. Maar ik ben niet zo van de konijnen. Konijn kijkt van een afstand met een scheve kop naar mij. Komt niet als ik “konijn, kom dan konijn” roep. Weet ook niet of dit snuffel of knuffel is. Of snuffie of nijntje. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe de konijnen heten. Konijn huppelt voor me uit en ik loop met verse worteltjes achter haar aan. Voel me licht belachelijk. Kijk om me heen voor You tube camera. Niet te zien. Ik loop achter konijn en konijn loopt voor mij. Dat is de stand van zaken om 20.55. 

Patstelling. Konijn wil geen worteltjes. Konijn heeft viooltjes ontdekt en groententuin van oudste zoon en haar vrijheid. Konijn heeft haar vrijheid ontdekt en laat zich dus niet vangen. Dan niet! 21.00 Nu ga ik stomen. En dan misschien nog een glas wijn in bed met een goed boek. Geen voetenbad, geen masker, nog 5 minuten en dan zijn de oudste 2 mannen weer terug. Konijn zoekt het maar uit.

Ding-dong. Pappa en zoon zijn terug. Gaan op konijnenjacht. Vangen konijn wel. Konijn krabt pappa. Ha! Denk ik gemeen. “En? heb je lekker even tijd voor jezelf gehad? Kun je er het weekeinde weer lekker tegenaan.” Ik grom iets terwijl ik de 2 tompouchen uit hun lijden verlos en ze in mijn mond prop.